[Πρεμιέρα: 16/01/2014]
Υποψήφια για Όσκαρ Μουσικής
Κοινωνική - Βιογραφία / Σκηνοθεσία: Τζον Λι Χάνκοκ / Πρωταγωνιστούν: Τομ Χανς, Έμα Τόμσον, Πολ Τζιαμάτι, Κόλιν Φάρελ, Ρουθ Γουίλσον / Μουσική: Τόμας Νιούμαν / Διάρκεια: 125 / Παραγωγή: ΗΠΑ 2013 / Διανομή: FEELGOOD ENT
Υπόθεση: H προσπάθεια του Γουώλτ Ντίσνεϊ να πείσει την Βρετανή συγγραφέα Π.Λ. Τράβερς να παραχωρήσει τα δικαιώματα του βιβλίου της «Μαίρη Πόπινς», ώστε να γίνει κινηματογραφική ταινία στην δεκαετία του 60’.
Μία ταινία που περνάει κάπως βουβά από τις κινηματογραφικές αίθουσες όσον αφορά την προώθηση της, όπως βουβά περνάει κι από τις υποψηφιότητες των όσκαρ με μία μόνο συμμετοχή (υποψηφιότητα για την μουσική της επένδυση).. Ενώ όποιος την παρακολουθήσει θα διαπιστώσει πως το προμόσιον και τα βραβεία πολλές φορές είναι ένα οπτικό εφέ που δεν συνάδει με την πραγματικότητα (πολλές φορές αλλά όχι και πάντοτε).
Στην συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε μια ταινία που αγκαλιάζει τον θεατή από το πρώτο της καρέ, μέχρι το τελευταίο.. Και το καταφέρνει με απλότητα, χωρίς να κατέχει μεγάλο κινηματογραφικό οπλοστάσιο.. Δηλαδή δεν έχουμε μεγάλες εκπλήξεις σεναριακά και δραματουργικά, ούτε ιδιαίτερη πλοκή.. Περιγράφοντας σε κάποιον την ταινία δεν έχεις να του πεις πολλά γιατί η όλη της υπόθεση χωράει σε μία πρόταση.. Όμως τα λίγα κινηματογραφικά όπλα που διαθέτει τα χειρίζεται εξαίσια.. Τις ερμηνείες και τις εικόνες..
Στη ταινία εξελίσσονται δύο παράλληλες ιστορίες.. Η μία αφορά το παρελθόν της ηρωίδας όπου βλέπουμε τα παιδικά της χρόνια.. Ενώ παράλληλα παρακολουθούμε στο παρόν την κόντρα της με τον Γουώλντ Ντίσνεϊ.. Η δύο αυτές ιστορίες στην πορεία κάπου συναντιούνται.. Το παρόν καθορίζεται από το παρελθόν μας κι αυτό συμβαίνει και με την ηρωίδα μας.. Σιγά σιγά αποκαλύπτεται που οφείλεται αυτή της η άρνηση.. αυτό το κλείσιμο στον εαυτό της και στην μοναξιά.. Και αυτό το παρατηρεί και ο έξυπνος Ντίσνεϊ.. και έτσι βρίσκει ένα σημαντικό «κλειδί» για το στόχο του..
Ο σκηνοθέτης με την ροή των σεκάνς αρχίζει να "γυμνώνει" τους πρωταγωνιστές του.. όχι μην ανησυχείτε.. μεταφορικά τους «γυμνώνει».. δεν μιλάμε για ταινία του Λαρς Φον Τρίερ αλλά του Τζον Λι Χάνκοκ.. Ενώ αρχικά όλοι είναι κουμπωμένοι και βαριά "ντυμένοι" στο αυστηρό προφίλ τους.. αρχίζουν και ανοίγονται.. μοιράζονται τις αδυναμίες τους και τους φόβους τους.. Και τότε αρχίζουν να πέφτουν οι μάσκες και η ατμόσφαιρα ζεσταίνεται.. Όταν κάποιος μοιράζεται μαζί σου τον πόνο του τα συναισθήματα σου γι αυτόν μπορεί να αναστραφούν.. Ο πόνος φέρνει την συμπόνια, η συμπόνια την συμπάθεια και η συμπάθεια την εκτίμηση.. Κι έτσι όλοι οι ρόλοι και οι καταστάσεις μπορεί να αναστραφούν.. Η δύστροπη συγγραφέας να χαμογελά και ο σκληρός επιχειρηματίας να θυμηθεί από πού ξεκίνησε (έστω και για τον σκοπό του στόχου του).
Οι ερμηνείες ήταν απολαυστικές και αποτελούν βασικό όπλο της ταινίας.. Όλο το καστ ήταν αντάξιο των απαιτήσεων των ρόλων τους.. Θα αναφερθώ σε 3 ερμηνείες.. Του Τομ Χανς που ενσάρκωσε έναν Ντίσνεϊ που δεν ξέρει και δεν δέχεται να χάνει. Της Έμα Τόμσον που στον ίδιο χαρακτήρα έπαιξε δύο ρόλους, της παγερής αλλά και της ευαίσθητης συνάμα Π.Λ. Τράβερς. Και στον μικρό ρόλο αλλά γεμάτο συναίσθημα που υποδύθηκε ο Πολ Τζιαμάτι (ο οδηγός της Π.Λ. Τράβερς), που ήταν και καθοριστικός για την «μεταμόρφωση» της ηρωίδας.
Η ταινία μέσω αυτής της κεντρικής κόντρας των πρωταγωνιστών, προβάλει και τον προβληματισμό για την σπουδαιότητα του χρήματος.. Τελικά είναι όντως πάνω από όλα; Μπορεί να γυρίσει και να σε δαγκώσει; Η ταινία προσπάθησε να βάλει αυτό το δίλημμα.. αλλά δεν τα κατάφερε να γίνει πειστική.. Γιατί εκ του αποτελέσματος δεν πέρασε το μήνυμα που ίσως θα ήθελε.. Τα γεγονότα όσο κι αν κάπως ωραιοποιήθηκαν χάριν των κινηματογραφικών απαιτήσεων, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει.. Οπότε αν πούμε ότι έθεσε τέτοια ερωτήματα η ταινία η απάντηση θα μπορούσε να πει κάποιος πως γέρνει προς την πλευρά του χρήματος.. Γιατί ο Ντίσνεϊ όπως και κάθε επιχειρηματίας κατά βάθος αυτό έχει σαν στόχο.. και ότι άλλο χρησιμοποίησε ήταν για την επίτευξη του τελικού στόχου.. Είναι σαν να προσφέρει κάποιος ένα ωραίο μπουκέτο λουλούδια σε κάποια, ενώ έχει στο νου του απλά και μόνο να πλαγιάσει μαζί της.. Για αυτό και κάποιοι κριτικοί (όπως ο Γιαννης Ζουμπουλάκης - ΒΗΜΑ) λένε πως η ταινία "αγιογραφεί" τον Ντίσνεϊ.. Εν μέρει έχουν δίκιο αλλά από την άλλη ήταν απαραίτητο αυτό σε ένα βαθμό, για τον κινηματογραφικό καλλωπισμό του ήρωα.. Αλλά από την άλλη δεν μπορείς να το πεις και αγιογραφία, γιατί ο σκηνοθέτης μας έδειξε και την αγάπη του Ντίσνεϊ για το χρήμα.. Και ότι κατά βάθος όλα διαδραματίζονταν με αυτό ως στόχο.. Άρα η ταινία δεν ξεγελάει, απλά κολακεύει κινηματογραφικά έναν θρύλο της 7ης και της 9ης τέχνης, αλλά και του επιχειρηματικού στερεώματος.. Τέχνη και Επιχείρηση, είτε το θέλουμε, είτε όχι συμπορεύονται.. Αρκεί το ένα να μην επηρεάζει το άλλο τόσο που να το περιορίζει και να το κάνει να ασφυκτιεί..
Οι Τίτλοι Τέλους συνοδεύονται από πραγματικό φωτογραφικό υλικό των δρώμενων και από απόσπασμα της μαγνητοφώνησης που είχε γίνει κατόπιν απαίτησης της Π.Λ. Τράβερς. Κι έτσι το κοινό έχει την σύγκριση με τα πραγματικά γεγονότα ώστε να τονίσει ο σκηνοθέτης και την πιστή μεταφορά τους.
Με λίγα λόγια αξίζει να απολαύσετε αυτή την γλυκιά κόντρα μεταξύ δύο σπουδαίων και διαφορετικών προσωπικοτήτων.. Η κόντρα τους αυτή συνοδεύεται πάντα από μία κούπα ζεστό τσάι με μια κουταλιά ζάχαρη.. Αρκεί όμως μια κουταλιά ζάχαρη για να γλυκάνει ο ήρωας την ηρωίδα μας;; Έστω κι αν η κουταλιά είναι παραγεμισμένη;;;; Η απάντηση επί της οθόνης..
(Απολαυστικός ο Τομ Χανς ως Γουώλτ Ντίσνεϊ)
(Ο Γουώλτ βρίσκει το κλειδί της Π.Λ. Τράβερς)
(Ο Κόλιν Φάρελ με την Πριγκίπισσά του Ρουθ Γουίλσον)
(Ο Πολ Τζιαμάτι συγκινεί την Π.Λ. Τράβερς)
Τρέiλερ: