κριτική: FLIGHT [****]

2 Υποψηφιότητες για τα Όσκαρ του 2013

Ά Ανδρικού, Σεναρίου.
Δεν Απέσπασε κάποιο.

[Πρεμιέρα: Άγνωστη]

Κοινωνικό / Σκηνοθεσία: Ρόμπερτ Ζεμέκις / Σενάριο: Τζον Γκέιτινς / Πρωταγωνιστούν: Denzel Washington, Nadina Velasquez, John Goodman / Διάρκεια: 138 λεπτά / Παραγωγή: ΗΠΑ

Υπόθεση: Ένας αλκοολικός πιλότος προσπαθεί να νικήσει τον εθισμό του στο ποτό και να ανταπεξέλθει στην δουλειά του και στις υποχρεώσεις  του. Ένα αεροπορικό δυστύχημα στο οποίο ήταν κυβερνήτης και επιζόντας  γίνεται η αφορμή και η αιτία για αναθεώρηση της ζωής του.

Ο σκηνοθέτης Ρόμπερτ Ζεμέκις με ένα πλούσιο και πολυπρόσωπο ρεπερτόριο (όπως: Επιστροφή στο Μέλλον – 1985, Forrest Gump – 1994 (Όσκαρ), Ο Ναυαγός – 2000, Ένοχο Μυστικό - 2000), πραγματεύεται στην νέα του ταινία το θέμα του αλκοολισμού και της γενικότερης εξάρτησης από ουσίες. Πάντα ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης προσεγγίζει με σοβαρότητα το θέμα του, ομοίως πράττει κι εδώ. Επίσης με την ίδια σοβαρότητα αντιμετωπίζει τις ερμηνευτικές του προκλήσεις και ο Ντένζελ Ουάσιγκτον, ο οποίος ενσαρκώνει τον κεντρικό χαρακτήρα του φιλμ. 

Λένε πως "Όταν Πίνουμε δεν Οδηγούμε" το αμάξι μας, αλλά κάποιος άλλος από την παρέα.. Φανταστείτε λοιπόν την βαρύτητα αυτής της πράξης, αν οδηγούμε όχι αμάξι, αλλά Αεροπλάνο.. Άρα μιλάμε για έναν Αλκοολικό Πιλότο, που στα χέρια του κρέμονται πολλές ψυχές. Επίσης στα χέρια του κρέμεται μια οικογένεια, ή για την ακρίβεια κρεμότανε.. Γιατί τα χέρια ενός αλκοολικού δεν άντεξαν να την κρατήσουν, ή για την ακρίβεια δεν άντεξε η ίδια η οικογένεια.. Μόλις αναφέρθηκα στις υποχρεώσεις ενός Επαγγέλματία αλλά κι ενός Οικογενειάρχη, υποχρεώσεις με βαρύτητα η οποία γίνεται ασήκωτη επί την επήρεια ουσιών.. Ο άνθρωπος επί την επήρεια ουσιών κατεβάζει πολλούς διακόπτες του, όπως της Ευθύνης, της Στοργικότητας, του Σεβασμού, της Συνείδησης και του Φιλότιμου.. Σε αυτό το τελευταίο, στο "Φιλότιμο" η ταινία αφήνει έναν αστερίσκο μιας και θα επικεντρώσει εκεί την προσοχή της για την δραματουργική της εξέλιξη.. 

Δραματουργικά το φιλμ σταδιακά μετατοπίζεται από τους επαίνους του ήρωα, στην κατάθεση ευθυνών του.. Μιας και αρχικά ανταμείβονται οι Ικανότητες Χειρισμού του επιδέξιου Πιλότου, αλλά στην συνέχεια λόγω της Μέθης αναζητούνται ευθύνες.. Η ταινία παρότι μεγάλης χρονικής διάρκειας δεν κουράζει, γιατί χωρίζεται όπως προανέφερα σε δύο δραματουργικά σκέλη. Το πρώτο κάπου μέχρι τα μισά, έδινε την αίσθηση μιας τυπικής και απλοϊκής πλοκής χωρίς κάτι το ιδιαίτερο, όταν όμως μπαίνουμε στο δεύτερο σκέλος αντιλαμβανόμαστε το που το πάει ο σκηνοθέτης.. Βάζει στον ατμό τον κεντρικό μας ήρωα κι ο παγερός χαρακτήρας αρχίζει σιγά σιγά να ανοίγει, όπως ανοίγουν τα μύδια στον ατμό.. Κι έτσι έχουμε μια κατάθεση ψυχής. Αρχίζουν να παρουσιάζονται τύψεις και ενοχές.. Η έναρξη της Πτήσης  «Αναθεώρηση του ίδιου μας του είναι» κάπου εδώ αρχίζει.. 

Για τον σωστό χειρισμό αυτής της πτήσης που προανέφερα (η «Αναθεώρηση του ίδιου μας του είναι»), χρειάζεται την άριστη συνεργασία δύο καλών πιλότων, του Σκηνοθέτη και του Πρωταγωνιστή. Ο πρώτος πρέπει να κρατάει γερά το πηδάλιο της Εστίασης στον Ψυχισμό του Ήρωα και ο δεύτερος πρέπει να έχει Περίσσιο Ερμηνευτικό Ταλέντο για να αποτυπώσει στο πανί τις συναισθηματικές ακροβασίες του ήρωα.. Διότι ο χαρακτήρας μας ακροβατεί στην ουσία ανάμεσα σε δύο εαυτούς.. Πότε μιλάει η συνείδησή του και πότε οι αδυναμίες του. Και οι δυο τους τα καταφέρνουν περίφημα στο καλλιτεχνικό τους πιλοτάρισμα.

Ο Ντένζελ Ουάσιγκτον για άλλη μια φορά ανταποκρίνεται σε έναν πολύ δύσκολο ρόλο και ανταμείβεται από την ακαδημία με άλλη μία υποψηφιότητά του για Ά Ανδρικό ρόλο. Η ερμηνευτικές Ικανότητες του Ντένζελ έχουν συγκινήσει πολλές φορές την ακαδημία αφού έχει συγκεντρώσει συνολικά 6 υποψηφιότητες για όσκαρ, 4 για Ά ρόλο και 2 για ΄Β ρόλο. Ενώ έχει αποσπάσει 2 Όσκαρ, Ά Ρόλου το 2002 για το «Ημέρα Εκπαίδευσης» και ΄Β ρόλου το 1990 για το «Glory». Να διευκρινίσουμε πως το όσκαρ για το «Ημέρα Εκπαίδευσης», ήταν κατά την γνώμη μου χρωστούμενο όσκαρ για την συγκλονιστική ερμηνεία του το 2000 για το «Τυφώνας: Η Αληθινή Ιστορία». Παρόλο που εδώ η ερμηνεία είναι οσκαρικών διαστάσεων, δεν πιστεύω πως θα αποσπάσει το φετινό Όσκαρ Ά Ανδρικού, αν και θα το άξιζε. Συγκλονιστική και με μεγάλο βαθμό δυσκολίας ήταν η ερμηνεία του κυρίως προς το φινάλε στην απολογία του.. Προσέξτε ή θυμηθείτε τους μορφασμούς του, που ακροβατούσαν μεταξύ Συμφέροντος και Φιλότιμου.. 

Αναφορά πρέπει να γίνει και στην απόλυτα ρεαλιστική σεκάνς δράσης, του ατυχήματος.. Υπήρχε Ρεαλισμός, Αμεσότητα κι ένα μοντάζ όχι ιδιαίτερα σπιντάτο, ώστε να μην κουράζει το θεατή και να αντιληφτεί καλύτερα τα συμβάντα. Σε ανάλογες σεκάνς ατυχημάτων, συνηθίζεται ένα πολύ σπιντάτο μοντάζ, ζαλίζοντας τον θεατή και καλύπτοντας έτσι όποιες τυχών αδυναμίες ρεαλιστικότητας των εφέ. Ενώ εδώ από απλοί θεατές, νιώσαμε επιβάτες της πτήσης.. 

Η ταινία στο τέλος δικαιώνει απόλυτα τον θεατή που ξόδεψε 138 λεπτά από την ζωή του και κάποια ευρώ από το πορτοφόλι του.. Είναι από τα φινάλε που σε κάνουν  να θες να χειροκροτήσεις και να πεις «Μπράβο!!!». Περνάνε με τον ιδανικότερο τρόπο τα μηνύματα και τα αντιλαμβάνεται ο θεατής συνειδητά αλλά και υποσυνείδητα.. Ενώ αίσθηση προκαλεί η ατάκα που λέει ο πρωταγωνιστής περί ελευθερίας προς το φινάλε.. Αυτό που προκαλεί αίσθηση συγκεκριμένα, είναι η χρονική στιγμή που αναφέρει αυτή την ατάκα..

Τελικός απολογισμός.. Μία πτήση που αν και καταλήγει για τους επιβάτες σε αεροπορικό «Δυστύχημα», αποτελεί Ψυχαγωγικό και Διδακτικό «Ευτύχημα» για τους θεατές.. Επιβιβαστείτε λοιπόν, αλλά προσοχή.. προσδεθείτε καλά.. γιατί ο πιλότος μας τα έχει «κοπανίσει» λιγουλάκι..

(Off Camera Ρόμπερτ Ζεμέκις και Ντένζελ Ουάσιγκτον. 
Προσέξτε το ύφος του Ντένζελ.. 

Είναι μέσα στον Ρόλο ακόμα και Off Camera!!!)

Τρέιλερ: