Προβολές: 2D, 3D
Κινούμενα Σχέδια (Stop Motion Animation) / Σκηνοθεσία-Σενάριο: Τιμ Μπάρτον / Διάρκεια: 87'' / Παραγωγή: ΗΠΑ / Διανομή: Feelgood
Υπόθεση: Ο Βίκτορ χάνει τον αγαπημένο του σκύλο τον Σπάρκι σε ατύχημα και προσπαθεί μέσω της επιστήμης να τον επαναφέρει στην ζωή. Αυτή του όμως η προσπάθεια θα επιφέρει μεγάλη αναστάτωση και πολλούς μπελάδες..
Υπογράφει ξανά το αγαπημένο του είδος κινουμένων σχεδίων ο Τιμ Μπάρτον (το Stop Motion Animation), μετά από την Νεκρή Νύφη (2005) που ήταν η προηγούμενή του Stop Motion Animation δουλειά. Και εδώ όπως και το 2005 ο Μπάρτον δουλεύει με μεράκι και το αποτέλεσμα δικαιώνει τους φαν του.
Μια ταινία που απευθύνεται και σε παιδιά αλλά και στο ενήλικο κοινό το οποίο θα πιάσει και τα βαθύτερα μηνύματα του Τιμ, περί σωστής ή όχι χρήσης των δυνατοτήτων της επιστήμης. Ενώ οι μικροί θεατές θα νιώσουν τις ευαίσθητες πτυχές που θίγει το φιλμ.
Η ασπρόμαυρη εικόνα προσδίδει μια κλασικότητα στο φιλμ και τονίζει την γνώριμη γοτθική ατμόσφαιρα που συνοδεύει πάντα τον σκηνοθέτη. Το χάλαρο μοντάζ και τα συχνά σταθερά πλάνα καθιστούν ξεκούραστη την παρακολούθηση με σταθερά κάδρα που αποτυπώνουν «Σκοτεινές Μπαρτονικές» εικόνες που εστιάζουν στις «Φωτεινές Μπαρτονικές» εκφράσεις των ηρώων μας. Οι ήρωες όλοι τους είναι πολύ ιδιαίτεροι και ξεχωριστοί, είτε σαν χαρακτήρες είτε σαν μορφές. Οι πολύ εκφραστικές μορφές τους που σου μένουν χαραγμένες στο νου, δηλώνουν την πολύ σχολαστική αναζήτηση που έγινε για να φτάσει ο σκηνοθέτης στην τελική εξωτερική τους μορφή. Πώς να ξεχάσεις την γλυκιά και αγνή φατσούλα του Σπάρκι, ή τον πολύ αυστηρό και άκαμπτο μορφασμό του Καθηγητή, ή τον μικρό με την κουασιμοδίστικη και βαμπιρική φινέτσα, όπως και τους υπόλοιπους..
Το σενάριο είναι απλό αλλά ουσιαστικό και πετυχαίνει απόλυτα τον ψυχαγωγικό αλλά και τον διδακτικό του σκοπό. Στο ψυχαγωγικό κομμάτι αναμιγνύει το χιούμορ με μια ανάλαφρη θριλερική ατμόσφαιρα, ενώ στο διδακτικό σκέλος μας μαθαίνει πως πρέπει να αξιοποιούμε τις δυνατότητες της επιστήμης και να αποδεχόμαστε την φυσική εξέλιξη των δρώμενων ακόμα κι αν αυτή δεν είναι ευχάριστη και επιθυμητή, αν και σε αυτό το τελευταίο έχω μια επισήμανση που θα βρείτε στην μεθεπόμενη παράγραφο. *
Η προβολή που παρακολούθησα ήταν δισδιάστατη και έτσι δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη για τα 3D εφέ, αλλά φαντάζομαι πως θα ήταν καλή λόγω των δυνατοτήτων του συγκεκριμένου σκηνοθέτη. Πάντως δεν έχανε η ταινία και στην 2D προβολή.
* Μια επισήμανση θέλω να κάνω για το φινάλε, το οποίο παίζει με την ανατροπή. Εμένα το φινάλε μου έδωσε την αίσθηση σαν να βασάνιζε τον Μπάρτον. Σαν να πάλευε μεταξύ ενός Μπαρτονικού και ενός εμπορικότερου φινάλε. Δεν θέλω να σας αποκαλύψω κάτι απλά θα πω, ότι αν το φινάλε ερχόταν μια σκηνή νωρίτερα (δηλαδή εκεί που πίστευες ότι θα πέφτανε οι τίτλοι τέλους), ίσως να είχε περισσότερα να πει η ταινία ως μήνυμα περί αποδοχής και απομυθοποίησης της τραγικότητας του θανάτου. Αλλά μάλλον εκεί ο Μπάρτον έκλεισε λίγο το μάτι προς στο ανήλικο κοινό του! Και σαν να έγνεψε προς το μεγαλύτερο κοινό του, ότι εκείνος θα ήθελε οι τίτλοι τέλους να έπεφταν μια σκηνή νωρίτερα..
Τελικός απολογισμός.. άλλη μία ταινία με το πιστοποιημένο γνήσιο της υπογραφής του Τιμ Μπάρτον.. και ο νοών νοείτω…
(Ο Τιμ Μπάρτον όταν αλλάζει στάση στις κούκλες του, για την επόμενη στιγμιαία λήψη τους, με την τεχνική του Stop Motion Animation)
ΤΡΕΙΛΕΡ: