Η φωτογραφία μου
"Καλωσορίσατε στο Cine...σθημα, ένα ιστολόγιο με θέμα το σινεμά που εστιάζει στην Cine...σθηματική πλευρά της 7ης. Εδώ θα βρείτε τις κριτικές μου για ταινίες που παρακολούθησα στις σκοτεινές αίθουσες και άλλα άρθρα μου που σχετίζονται με τον κινηματογράφο. Μια κριτική είναι η υποκειμενική άποψη κάποιου για μια ταινία και δεν αποτελεί ασφαλή οδηγό για κάθε υποψήφιο θεατή. Δεν υπάρχουν καλές και κακές ταινίες, υπάρχουν μόνο αυτές που μας αρέσουν και εκείνες που δεν μας αρέσουν. Η βαθμολογία βγαίνει από ειδικό πρόγραμμα ανά μισό αστέρι, το άριστα αποτελούν τα 5 αστέρια".
Καλή σας ανάγνωση.. / ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: e-mail: CineS8HMA@yahoo.gr

Η Cine...σθηματική πλευρά της 7ης..

Η Cine...σθηματική πλευρά της 7ης..

02 Οκτωβρίου 2012

κριτική: ΤΑ ΜΥΘΙΚΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ (BEASTS OF THE SOUTHERN WILD) [****1/2]



[πρεμιέρα στην Λήξη του Φεστιβάλ Κινη/φου της Αθήνας: 30/9/2012
πρεμιέρα στις αίθουσες: 07/02/2012]

Δραματική / Σκηνοθεσία-Σενάριο-Μουσική: Μπεν Τσάιτλιν / Πρωταγωνιστούν: Κουβεντσανέ Γουάλις (ψευδώνυμο: Nazie), Ντουάιτ Χένρι, Λέβι Ιστερλι / Παραγωγή: ΗΠΑ / Διάρκεια: 93 λεπτά

Υπόθεση: Η 6χρονη Χασπάπη ζει με τον πατέρα της σε μια καλύβα στην Νέα Ορλεάνη. Γύρω της παρατηρεί το σύμπαν να καταρρέει οδεύοντας προς το τέλος του κόσμου, ενώ Προϊστορικά-Μυθικά τέρατα επανέρχονται στη ζωή. Ο πατέρας της αρρωσταίνει βαριά και καθώς πλησιάζει στο δικό του τέλος, προσπαθεί να την προετοιμάσει για να επιβιώνει μόνη της.


Με την ταινία «Τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου» έπεσε η αυλαία του 18ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας», βράδυ Κυριακής 30/9 20:00, στην σκοτεινή αίθουσα του Δαναού. Μετά την προβολή ακολούθησε εκκωφαντικό χειροκρότημα.. Μακάρι να ήντουσαν παρόντες και οι συντελεστές της ταινίας να το άκουγαν! Αν και θα έχουν χορτάσει χειροκρότημα μετά από 11 βραβεύσεις (μέχρι στιγμής). Όπως την Χρυσή Κάμερα στο φετινό Φεστιβάλ Καννών. Διόλου απίθανο να επισκεφθούν και το Kodak Theatre, για την τελετή των φετινών Όσκαρ. 

Μια ταινία που σε μαγνητίζει από το πρώτο πλάνο και την πρώτη της νότα. Πλάνα, Ερμηνείες και Νότες έδεναν αρμονικά και μας ταξίδευαν στον πραγματικό και το φανταστικό κόσμο της συμπαθέστατης μικρούλας Χασπάπη. Η ταινία έντεχνα αναμιγνύει το δράμα με την αισιοδοξία, παράγοντας ως τελικό προϊόν έναν ύμνο για την ζωή. Σκουπίζοντας δάκρυα από τα μάτια και κοιτώντας Face to Face τον χειρότερο εφιάλτη.. τον Θάνατο. Γιατί η μικρούλα Χασπάπη στα 6 της χρόνια έπρεπε να αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο του θανάτου του πατέρα της και να ζήσει σε έναν αφιλόξενο και επικίνδυνο κόσμο μόνη της. Έναν κόσμο όπου πλησιάζει στο τέλος του, οι πάγοι λιώνουν, προϊστορικά τέρατα απελευθερώνονται και ρημάζουν τα πάντα στο πέρασμά τους και οι άνθρωποι επιβάλουν τα θέλω και τα πρέπει τους. 

Η μικρή ηρωίδα μας προσπαθεί να μάθει ότι προλαβαίνει από τον πατέρα της, κάνει πως δεν καταλαβαίνει τι έρχεται και δεν το λέει, μέσα της όμως ξέρει και καταλαβαίνει τα πάντα. Πονάει μα δεν μιλάει, ξέρει για το τέλος του κόσμου που έρχεται, για τα τέρατα που πλησιάζουν, ότι ο πατέρας της αργοπεθαίνει, ότι η μητέρα της χάθηκε.. Δεν μιλάει, ελπίζει σιωπηλή. Κάποια στιγμή όμως δεν αντέχει στη σιωπή της, ξεσπάει & μιλάει.. Χαρακτηριστική η σκηνή που λέει στο πατέρα της: «Λες να μην βλέπω;» ακολουθεί σιωπή και μιλούν τα βλέμματα.. μετά τον ρωτάει «Πεθαίνεις μπαμπά;». Μα δεν αλλάζει κάτι και που μιλάει, μέσα στη σιωπή της παλεύει να βοηθήσει τον πατέρα της και τον εαυτό της. Οι μεγαλύτεροι πρέπει να βοηθάνε τους μικρότερους της είχε μάθει, η ίδια τώρα μαθαίνει πως δεν υπάρχουν ηλικίες, οι δυνατοί βοηθάμε τους αδύναμους.. Και τώρα δυνατή είναι αυτή και πρέπει να βοηθήσει τον αδύναμο πατέρα της. Αλλά πρέπει και να νικήσει και τα «τέρατα» που πλησιάζουν, γιατί όπως μας λέει η ίδια.. «Μυρίζουν την αδυναμία και έρχονται».

Τι είναι όμως αυτά τα τέρατα που μας δείχνει από την αρχή του φιλμ ο σκηνοθέτης να πλησιάζουν όλο και με μεγαλύτερη ορμή και αγριότητα; Είναι μήπως πλάσματα της φαντασίας της ηρωίδας; Είναι μήπως οι φόβοι της που όλο και διογκώνονται στο νου της όσο βλέπει τον πατέρα της να πλησιάζει για το μεγάλο ταξίδι; Η ταινία με πολύ αλληγορικό τρόπο μας παρουσιάζει ως τέρατα τους φόβους της μικρούλας, τους οποίους πρέπει να αντιμετωπίσει. Όπως και το τέλος του κόσμου, έχει αλληγορική παρουσία θέλοντας να παρουσιάσει το τέλος του χωριού της και του πατέρα της. Όταν είδε μετά από πλημμύρα ανθρώπους μέσα στο νερό είπε χαρακτηριστικά: «Άνθρωποι προσπαθούν να αναπνεύσουν κάτω από το νερό.. Για αυτούς το τέλος του κόσμου έχει έρθει». Η σοφία της μικρής παρουσιαζόταν μέσα από σοφιστικές σκέψεις, που πήγαζαν από δικά της συμπεράσματα και από όσα είχε διδαχθεί.

Οι σκηνές της εκπαίδευσης της μικρής από τον πατέρα, ώστε να μπορεί να επιβιώνει μόνη της, είχαν μια άγρια ομορφιά. Ο πατέρας για να την σκληραγωγήσει της φερόταν σκληρά μα και τρυφερά παράλληλα. Ήθελε να την κάνει «αντράκι».. Χαρακτηριστική η σκηνή του μπράντεφερ μεταξύ πατέρα και κόρης, που την ρωτάει: «Ποιος είναι ο άντρας?» και απαντάει εκείνη χτυπώντας το χέρι στο τραπέζι: «Εγώ είμαι ο άντρας!!!!».  Με ανάλογες σκηνές βλέπουμε την σκληραγώγηση της μικρούλας, η οποία αποδίδει καρπούς, κυρίως λόγω της θέλησης της ίδιας.

Κάπου όμως παρά την ψυχική της δύναμη, η θλίψη κι ο φόβος την κυριεύουν και τα δάκρυα κυλούν στο μάγουλο της και τα «τέρατα» όλο και πλησιάζουν.. και κάπου εκεί γίνεται πιο έντονη η αναζήτηση της μητέρας της.. Όταν αντιμετώπιζε δυσκολία συχνά φώναζε την μαμά της με τέτοιο τρόπο λες και υπήρχε κάπου εκεί κοντά να την ακούσει.. Χαρακτηριστική η σκηνή που ένα βράδυ δεν είχε ύπνο, κάθεται στη λίμνη  κοιτάζοντας στο βάθος της.. και φωνάζει.. «Μανούλα εσύ είσαι εκεί;».

Ο θεατής ίσως να μην αντιληφθεί ποια γεγονότα διαδραματίζονται στον πραγματικό κόσμο και ποια στον φανταστικό κόσμο της μικρής. Γιατί και οι δύο κόσμοι κυλούν διαδοχικά και αρμονικά. Παρόλα αυτά από κάποια στιγμή και ύστερα μπορούμε να αντιληφθούμε ότι ο πραγματικός κόσμος δίνει οριστικά την σκυτάλη στον φανταστικό και ακολουθεί την πορεία που θα ήθελε η ηρωίδα μας. Σε αυτό τον κόσμο καταφέρνει να είναι αυτό που θα ήθελε και ο πατέρας της. Της είχε πει χαρακτηριστικά: «Θα γίνεις ο Βασιλιάς της Μπάθταμπ, στο Υπόσχομαι». Ο σκηνοθέτης αφήνει ένα «σημάδι» για να αντιληφθούμε την πλήρη μετάβαση από κάποια στιγμή κι έπειτα στον φανταστικό κόσμο. Αλλά θέλει έντονη παρατηρητικότητα. "Σημάδι" αποτελεί το ότι όταν δραπέτευσε από το "νοσοκομείο" η ομάδα της Χασπάπη, κανένας δεν προσπάθησε να τους σταματήσει και μάλιστα υπήρχε έξω έτοιμο πούλμαν για την απόδρασή τους. Ενώ όση ώρα έξω καθυστερούσαν, κανείς δεν πήγε να τους εμποδίσει. Άρα η φυγή όλης της ομάδας από το νοσοκομείο δεν έγινε στην πραγματικότητα και στην συνέχεια όσα ακολουθούν αψηφούν την λογική, προσδίδοντας μια ποιητική και σουρεαλιστική διάσταση στα δρώμενα (αυτή είναι η δική μου εκδοχή). 

Εντυπωσιακή είναι και η σεκάνς όπου η ηρωίδα καταφέρνει να συναντήσει την μητέρα της (στον πραγματικό ή στον φανταστικό κόσμο?). Βλέπει στην μητέρα της όσα τις είχε περιγράψει ο πατέρας της και μας παρουσιάζει την μεγάλη ανάγκη που έχει ένα παιδί για μια «αγκαλιά». Βλέπει την μητέρα της να την αγκαλιάζει, αλλά δεν την αποκαλεί ως μητέρα ούτε αυτή ως κόρη (γιατί δεν γνωρίζονται). Με αλληγορικό τρόπο κι εδώ δείχνει πόσο σημαντική είναι η έλλειψη της αγκαλιάς σε ένα παιδί, αφού βλέπουμε μικρά κοριτσάκια να βρίσκουν τρυφερή θαλπωρή σε αγκαλιές ιερόδουλων.  

Η αλληγορική σκηνή που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης προς το φινάλε για να μας δείξει την ηρωίδα αντιμέτωπη Face to Face με τους φόβους της, ήταν αριστουργηματική και περνούσε το κεντρικό μήνυμα του φιλμ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα μόνο όταν το κοιτάζουμε κατάματα με θάρρος χωρίς δειλία, ακόμα κι αν αυτό είναι ο χειρότερος εφιάλτης μας.. όπως ο Θάνατος. Πολύ συγκινητική η σκηνή που ακολουθεί με τον «αποχαιρετισμό» πατέρα και κόρης, η οποία «ανοίγει» πακέτα με μαντιλάκια.. Πολύ δύσκολη η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας σε αυτή τη σκηνή, γιατί έπρεπε ταυτόχρονα να βγάζει δάκρυ με πυγμή μαζί..  

Οι ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς αξιοθαύμαστες, δίχως να έχουν εμπειρία στο χώρο, αλλά τα εύσημα πάνε στην πρωταγωνίστρια Κουβεντσανέ Γουάλις (Nazie) που στα 6 της χρόνια κάνει πρωταγωνιστικό ντεμπούτο σε μια μεγάλου μήκους ταινία, με πολύ ώριμη ερμηνεία, εφάμιλλη με εκείνη έμπειρων ηθοποιών.

Ο σκηνοθέτης Μπεν Τσάιτλιν παρόλο που κάνει την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία (έχει κάνει και 3 μικρού μήκους), δίνει την αίσθηση πολύπειρου σκηνοθέτη με την αρτιότητα του εγχειρήματός του. Εκτός από την Σκηνοθεσία, υπογράφει το στοχαστικό Σενάριο αλλά και την μουσική παρτιτούρα της ταινίας. Η οποία αγκαλιάζει κάθε πλάνο με μια εύθυμη μελωδία, τονίζοντας την αισιοδοξία που προβάλει το φιλμ. Χαρίζοντάς μας ένα υπέροχο Soundtrack που σου μένει από το πρώτο άκουσμα. 

Τελικός απολογισμός.. Ένα αλληγορικό ταξίδι μεταξύ πραγματικού και φανταστικού που Υμνεί την Ζωή και Απομυθοποιεί την Τραγικότητα του Θανάτου, μέσα από την αντιμετώπιση των φόβων μας. Απολαύστε αυτό το λυρικό ταξίδι, χωρίς να προσπαθείτε να αντιληφθείτε τι διαδραματίζεται στο φανταστικό κόσμο και τι στο πραγματικό, αφού έτσι κι αλλιώς αυτό δεν επηρεάζει την δραματουργική εξέλιξη του φιλμ και τα μηνύματα που θέλει να περάσει. Η πληρότητα του φιλμ έδινε την αίσθηση ταινίας μεγαλύτερης διάρκειας από τα 93 λεπτά που διαρκούσε.

Υποκλινόμαστε.. Όπως έκαναν άλλωστε και τα Θεριά μπροστά στην μικρή Χασπάπη.. Ακολουθήστε την μικρούλα και.. Καλοτάξιδοι..


Τρέιλερ



(Η Ανατριχιαστική Αλληγορική σκηνή Αντιμετώπισης των Φόβων..
 Face to Face)

(Μπεν Τσάιτλιν - Σκηνοθέτης, Σεναριογράφος & Συνθέτης της Ταινίας - 
3 σε 1 & Συμφέρει)