[πρεμιέρα: 19/07/2012]
Κωμωδία / Σκηνοθεσία: Λάρι Τσαρλς / Σενάριο: Σάσα Μπάρον Κοέν / Πρωταγωνιστούν: Σάσα Μπάρον Κοέν, Άννα Φάρις, Μπεν Κίνγκσλεϊ / Παραγωγή: ΗΠΑ 2011 / Διάρκεια: 83'' / Διανομή: UIP
Υπόθεση: Ο Στρατηγός Ναύαρχος Αλαντίν από την Γουαντίγια, ταξιδεύει στην έδρα του ΟΗΕ που τον κατηγορεί για τον Αντιδημοκρατικό τρόπο διακυβέρνησης στη χώρα του, για να αποδείξει στη διεθνή κοινή γνώμη ότι ο τρόπος που κυβερνά δεν είναι λανθασμένος και είναι επιθυμητός από το λαό του. Πέφτει όμως θύμα μιας πλεκτάνης και βρίσκεται μόνος και χωρίς το χαρακτηριστικό του γνώρισμα (χωρίς το μούσι του) στη Νέα Υόρκη, με αποτέλεσμα να μην το γνωρίζει κανένας και να μην του δίνουν καμία σημασία! Όταν όμως γνωρίζει την κοινωνική ακτιβίστρια Ζόι, αρχίζει σιγά σιγά να γνωρίζει και ο ίδιος καλύτερα τον εαυτό του και χωρίς το μούσι του.
Όταν θέλουμε να επικεντρώσουμε την προσοχή μας σε ανθρώπους που βρίσκονται πίσω από την κάμερα, πάντα δίνουμε την δέουσα προσοχή στον Σκηνοθέτη. Στις ταινίες όμως που πρωταγωνιστεί ο Σάσα Μπάρον Κοέν η προσοχή μας πέφτει πάνω στον Εκκεντρικό Σεναριογράφο και τον Εκκεντρικό Πρωταγωνιστή, που ακούνε στο ίδιο όνομα.. Εδώ ο Σκηνοθέτης o Λάρι Τσαρλς παραμερίζει το τηλεοπτικό ύφος των προηγούμενων ταινιών του Κοέν προσδίδοντας μια πιο κινηματογραφική νότα στα πλάνα του. Ο Σάσα από ότι φαίνεται έχει ως αγαπημένο του αριθμό το 3.. γιατί κάθε 3 χρόνια κάνει την εμφάνιση του στις σκοτεινές αίθουσες (Borat 2006, Bruno 2009, Dictator 2012).
Όλη η ταινία είναι μια κωμική σάτιρα της Δημοκρατίας μέσα από την Δικτατορία. Δηλαδή πολύ εύστοχα το φιλμ μέσα από κωμικές καταστάσεις σου παρουσιάζει τις ομοιότητες αυτών των δύο.. αφού έτσι κι αλλιώς η Δημοκρατία με την πραγματική έννοια του όρου.. σπάνια υφίσταται!!!
Πέραν από τα πολιτικά μηνύματα η ταινία στοχεύει καλά και στο ψυχαγωγικό κομμάτι με αρκετές καλές κωμικές σεκάνς που βγάζουν γέλιο, αλλά μέσα από το γνωστό εκκεντρικό κωμικό ύφος του Σάσα Μπάρον Κοέν το οποίο κάποιους μπορεί να ενοχλήσει επειδή φλερτάρει με την εριστικότητα. Ευτυχώς εδώ είναι λιγότερο εριστικός από ότι στο πρώτο Borat. Κορυφαίες κωμικές σεκάνς ήταν οι σεκάνς: 1. Της εκμάθησης της αυτοϊκανοποίησης / 2. Του Αμερικάνου Τουρίστα / 3. Και της κρυφής εισόδου στο κτίριο του ΟΗΕ. Δεν απουσίαζαν βέβαια και κάποιες χοντράδες (σεξισμού και ρατσισμού) πηγάζουσες από το ιδιόρρυθμο χιούμορ του πρωταγωνιστή όπως προανέφερα.
Κάπου ο θεατής ίσως νιώσει ότι βλέπει μια σειρά από κωμικά σκετσάκια, που μπορεί να μην κουμπώνουν απόλυτα όλα μεταξύ τους, ακολουθούν πάντως την ροή του σεναρίου. Το σενάριο χαρακτηρίζεται από απλοϊκότητα και προβλεψημότητα χωρίς δραματουργικές εκπλήξεις, παρά ταύτα εξυπηρετεί απόλυτα την πολιτική σάτιρα που μεταφέρει στο κοινό.
Μία καθαρά ενήλικη πρόταση (δεν συνιστάται για παιδιά), για να χαλαρώσετε λίγο από τα προβλήματα και να γελάσετε.. παραμερίζοντας όμως όποιες δάφνες κινηματογραφικής ποιότητας και ερμηνειών. Ενώ με λύπη σας θα διαπιστώσετε ομοιότητες στην εφαρμογή της Δημοκρατίας στην Γουαντίγια με την εφαρμογή της στην Ελλαδίτσα μας!!! Κι όπως πολύ σοφά είπε ο Αλαντίν «Στην Δικτατορία καταπιέζω το λαό με αγάπη».. ε.. και στην Δημοκρατία με αγάπη γίνονται όλα.. και μάλιστα με τόση πολύ.. που η αγάπη μετατρέπεται σε «τυφλό ερωτικό σεξουαλικό πάθος»… Αλαντινοκαταλάβατε;;;
Όταν θέλουμε να επικεντρώσουμε την προσοχή μας σε ανθρώπους που βρίσκονται πίσω από την κάμερα, πάντα δίνουμε την δέουσα προσοχή στον Σκηνοθέτη. Στις ταινίες όμως που πρωταγωνιστεί ο Σάσα Μπάρον Κοέν η προσοχή μας πέφτει πάνω στον Εκκεντρικό Σεναριογράφο και τον Εκκεντρικό Πρωταγωνιστή, που ακούνε στο ίδιο όνομα.. Εδώ ο Σκηνοθέτης o Λάρι Τσαρλς παραμερίζει το τηλεοπτικό ύφος των προηγούμενων ταινιών του Κοέν προσδίδοντας μια πιο κινηματογραφική νότα στα πλάνα του. Ο Σάσα από ότι φαίνεται έχει ως αγαπημένο του αριθμό το 3.. γιατί κάθε 3 χρόνια κάνει την εμφάνιση του στις σκοτεινές αίθουσες (Borat 2006, Bruno 2009, Dictator 2012).
Όλη η ταινία είναι μια κωμική σάτιρα της Δημοκρατίας μέσα από την Δικτατορία. Δηλαδή πολύ εύστοχα το φιλμ μέσα από κωμικές καταστάσεις σου παρουσιάζει τις ομοιότητες αυτών των δύο.. αφού έτσι κι αλλιώς η Δημοκρατία με την πραγματική έννοια του όρου.. σπάνια υφίσταται!!!
Πέραν από τα πολιτικά μηνύματα η ταινία στοχεύει καλά και στο ψυχαγωγικό κομμάτι με αρκετές καλές κωμικές σεκάνς που βγάζουν γέλιο, αλλά μέσα από το γνωστό εκκεντρικό κωμικό ύφος του Σάσα Μπάρον Κοέν το οποίο κάποιους μπορεί να ενοχλήσει επειδή φλερτάρει με την εριστικότητα. Ευτυχώς εδώ είναι λιγότερο εριστικός από ότι στο πρώτο Borat. Κορυφαίες κωμικές σεκάνς ήταν οι σεκάνς: 1. Της εκμάθησης της αυτοϊκανοποίησης / 2. Του Αμερικάνου Τουρίστα / 3. Και της κρυφής εισόδου στο κτίριο του ΟΗΕ. Δεν απουσίαζαν βέβαια και κάποιες χοντράδες (σεξισμού και ρατσισμού) πηγάζουσες από το ιδιόρρυθμο χιούμορ του πρωταγωνιστή όπως προανέφερα.
Κάπου ο θεατής ίσως νιώσει ότι βλέπει μια σειρά από κωμικά σκετσάκια, που μπορεί να μην κουμπώνουν απόλυτα όλα μεταξύ τους, ακολουθούν πάντως την ροή του σεναρίου. Το σενάριο χαρακτηρίζεται από απλοϊκότητα και προβλεψημότητα χωρίς δραματουργικές εκπλήξεις, παρά ταύτα εξυπηρετεί απόλυτα την πολιτική σάτιρα που μεταφέρει στο κοινό.
Μία καθαρά ενήλικη πρόταση (δεν συνιστάται για παιδιά), για να χαλαρώσετε λίγο από τα προβλήματα και να γελάσετε.. παραμερίζοντας όμως όποιες δάφνες κινηματογραφικής ποιότητας και ερμηνειών. Ενώ με λύπη σας θα διαπιστώσετε ομοιότητες στην εφαρμογή της Δημοκρατίας στην Γουαντίγια με την εφαρμογή της στην Ελλαδίτσα μας!!! Κι όπως πολύ σοφά είπε ο Αλαντίν «Στην Δικτατορία καταπιέζω το λαό με αγάπη».. ε.. και στην Δημοκρατία με αγάπη γίνονται όλα.. και μάλιστα με τόση πολύ.. που η αγάπη μετατρέπεται σε «τυφλό ερωτικό σεξουαλικό πάθος»… Αλαντινοκαταλάβατε;;;
(Ο Λάρι Τσαρλς.. Σας Θυμίζει κάποιον; Μήπως τον Τζίμη Πανούση;;;)
(Η σεκάνς που ο Αλαντίν κάνει τον Αμερικάνο Τουρίστα)