[πρεμιέρα: 2/8/2012]
Δραματική / Σκηνοθεσία-Σενάριο: Πολ Βάιτζ / Πρωταγωνιστούν: Ρόμπερτ ντε Νίρο, Πολ Ντάνο, Τζούλιαν Μουρ, Ολίβια Θίρλμπι / Παραγωγή: ΗΠΑ 2011 / Διάρκεια: 102 λεπτά / Διανομή: ODEON
Υπόθεση: Ένας συγγραφέας παρά την κατηφόρα της ζωής του, έχει μεγάλες επαγγελματικές προσδοκίες & συναντάει μετά από πολλά χρόνια τον εγκαταλειμμένο γιό του σε ένα άσυλο αστέγων. Η μεταξύ τους σχέση έχει έντονες συγκρούσεις και προσπαθούν να γνωρίσουν ο ένας τον άλλον από την αρχή.
Καιρό είχαμε να δούμε τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο σε πρωταγωνιστικό ρόλο στις σκοτεινές αίθουσες αφού τελευταία αρκείται σε μικρούς ρόλους. Όμως και μετά από αυτή την ταινία συνεχίζει η απουσία του Ντε Νίρο από μια βροντερή ταινία, όπως μας είχε συνηθίσει παλιότερα. Η ταινία παρουσιάζει μεγάλες αδυναμίας αδυνατώντας να στηρίξει το μεγάλο της όνομα.
Βασικές αδυναμίες του φιλμ η αλλόκοτη δραματουργική εξέλιξη και η απουσία συγκινήσεων. Ένιωθες ότι προσπαθούσε μεν η ταινία να πατήσει σε μία τροχιά αλλά όλο ξέφευγε χάνοντας τον προσανατολισμό της. Η σχέση πατέρα και γιού είχε ξαφνικές και αδικαιολόγητες διακυμάνσεις. Εκεί που πήγαινε να σε πείσει για κάποια αισθήματα μεταξύ πατέρα και γιού, ξαφνικά με ακραίες και μη ρεαλιστικές συμπεριφορές, μετέτρεπε τους πρωταγωνιστές σε άσπονδους εχθρούς.
Το θέμα της ταινίας υπόσχεται έντονα συναισθήματα στο κοινό, μόνο που αυτά απουσιάζουν παντελώς. Αυτό οφειλόταν και στην απουσία χημείας μεταξύ των κεντρικών χαρακτήρων, μιας και η ταινία ήταν στην ουσία δύο ρόλων, επομένως η χημεία τους καθόριζε σε μεγάλο βαθμό την έκβαση του φιλμ. Πάντως πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι ερμηνείες τους ήταν καλές με νεύρο, κυρίως του ορεξάτου Ντε Νίρο, παρόλο που δεν έπειθαν για την μεταξύ τους σχέση στην οποία όμως πάταγε όλο το στόρι.
Η οικονομική εξαθλίωση μέσα από την ζωή των αστέγων αποτυπώθηκε σωστά σαν εικόνα μεν, αλλά πολύ ψυχρά ανθρωποκεντρικά, μη μπορώντας ο θεατής να νιώσει το δράμα τους.
Το ειδύλλιο της ταινίας ήταν υπερβολικά επιφανειακό και δεν ήξερε κι αυτό προς τα πού να κατευθυνθεί. Μία έδειχνε πως εξυπηρετούσε απλά βιολογικές ανάγκες και ξαφνικά προσπαθούσε να πείσει τον θεατή ότι αποκτούσε συναισθηματικό υπόβαθρο χωρίς όμως να το αιτιολογεί.
Στο φινάλε η ταινία αποφασίζει να ελαφρύνει το πολύ βαρύ και δυσοίωνο κλίμα της, αλλά το κάνει ξαφνικά μη αποτυπώνοντας φυσιολογική δραματουργική ροή. Δηλαδή από την πλήρη κατάρρευση, τα πάντα φτιάχνουν, η αγάπη σκεπάζει μίσος & αδιαφορία, ενώ η εμπορική επιτυχία εξαλείφει την οικονομική εξαθλίωση. Δηλαδή όλα σε μια στιγμή με ένα μαγικό ραβδάκι αλλάζουν παντελώς. Κι όλα αυτά δίχως συναισθηματική κορύφωση στο φινάλε.
Με λίγα λόγια μια δραματική ιστορία Πόνου και Αγάπης, προβάλλεται μέσα από μία καθαρά μηχανιστική ματιά, χωρίς ζουμάρισμα στις καρδιές των ηρώων. Αποτέλεσμα, ένα στειρωμένο συναισθηματικά φιλμ, που δεν συγκινεί και δεν υπερασπίζεται το είδος του.
Σαν σύνοψη όλων των παραπάνω, αξίζει να δεις τον Ντε Νίρο μετά από καιρό σε έναν πρωταγωνιστικό ρόλο σε ερμηνευτικά κέφια, αλλά στο τέλος της ταινίας δεν θα σου έχει μείνει τίποτα στο νου, παρά μόνον οι μούτες (*) του Ντε Νίρο.
Μία Δραματική ταινία δίχως Συγκίνηση, Λεμόνι χωρίς Ξινίλα!!!
(*) Μούτες: Μούτα λέγεται ο μορφασμός χωρίς λόγια, που λέει όμως πολλά. Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο είναι από τους χαρακτηριστικούς Μουταδόρους του Χόλυγουντ. Ενώ κλασσικός μουταδόρος του παλιού Ελληνικού Κινηματογράφου ήταν ο Αυλωνίτης.
Τρέιλερ: