[Πρεμιέρα: 23/02/2012]
Δραματική Περιπέτεια / Σκηνοθεσία: Joe Carnahan / Πρωταγωνιστούν: Liam Neeson, Dermot Mulroney, Frank Grillo / Παραγωγή: HΠΑ 2012 / Διάρκεια: 117 λεπτά / Διανομή: Audiovisual
Υπόθεση: Μετά από ένα αεροπορικό δυστύχημα οι επιζώντες προσπαθούν να επιβιώσουν ολομόναχοι στα χιονισμένα αφιλόξενα βουνά. Τα οποία γίνονται ακόμα πιο αφιλόξενα όταν διαπιστώσουν, πως αποικούνται από αγέλες άγριων λύκων..
Μία υπόθεση που υπόσχεται έντονη αγωνία, ένας πρωταγωνιστής που μέσω των ερμηνευτικών του ικανοτήτων υπόσχεται εστίαση στα συναισθήματα του κεντρικού χαρακτήρα, ενώ η ανθρώπινη ανάγκη για επιβίωση υπόσχεται ευρηματικότητα στην αντιμετώπιση των κινδύνων. Επίσης το στόρι αποτελεί έφορο έδαφος για να ξεδιπλωθούν οι προσωπικές ιστορίες των ηρώων, οι οποίες εν συνεχεία θα συγκρουστούν με το αιφνίδιο τέλος που τους απειλεί, αποφέροντας δραματικότητα και συγκίνηση.
Πιο πάνω αναφέρθηκα στο τι υπόσχεται η ταινία προς τον υποψήφιο θεατή.. Κάπου εδώ όμως οι υποσχέσεις τελειώνουν και βλέπουμε το άνευρο αποτέλεσμα υπό την σκηνοθετική εποπτεία ενός σκηνοθέτη χωρίς ιδιαίτερο βιογραφικό.. Η Αγωνία, οι Ερμηνείες, τα Συναισθήματα και η Συγκίνηση, έχουν βαθιά καταψυχθεί στα χιονισμένα βουνά του έργου. Ενώ στα πλάνα βλέπουμε ανθρώπινα όντα χωρίς ταυτότητα (αφού κανείς δεν μας ενημέρωσε για τις προσωπικές τους ζωές ώστε να δεθούμε μαζί τους), να περιφέρονται από εδώ κι από εκεί, χωρίς πυξίδα σχεδίου και προορισμού, προσφέροντας σκηνές σπλάτερ, βγαλμένες από θρίλερ του 80 (του στυλ «Παρασκευή και 13» μόνο που αντί για τον νεκροζώντανο Τζέισον.. έχουμε λυσσασμένους λύκους). Οι λύκοι ήταν ψηφιακοί με εφέ τηλεοπτικών προτύπων.
Κάποια στιγμή η ταινία επιχειρεί αν και αργά, να φωτίσει λίγο τους χαρακτήρες κάνοντας κάποιες αναφορές στην προσωπική τους ζωή, αλλά ήταν από πολύ χλιαρές συναισθηματικά, έως και σαχλές, χωρίς να προκαλούν το ενδιαφέρον του θεατή έτσι ώστε να έχει δεθεί μαζί τους και να τους λυπηθεί εντόνως. Ο Λίαμ Νίσον απογοητευτικός, αφού ο ρόλος του δεν απαιτούσε καμία ερμηνευτική ικανότητα και θα καλυπτόταν επάξια κι από το ρόλο του Σταλόνε στο Ράμπο! Οι εμφανίσεις των λύκων γινόντουσαν με σπλατερικό τρόπο όπως προανέφερα και οι πρωταγωνιστές ήταν αναλώσιμα κρεατικά προϊόντα, ώσπου να φτάσουμε σε πολύ μικρό αριθμό επιζώντων.
Στο τελευταίο μισάωρο που απέμειναν λίγοι επιζώντες, άρχισαν να απουσιάζουν τα ανόητα και αδικαιολόγητα καβγαδάκια μεταξύ τους (μέχρι και αγώνα πάλης κοντέψαμε να δούμε μεταξύ δύο διαφωνούντων επιζώντων), καθώς και τα εκτός τόπου και χρόνου άνοστα αστειάκια (την ώρα που σε τρώνε λύκοι έχεις όρεξη για αστειάκια;;;). Οπότε λίγο σοβάρεψε το τελευταίο μισάωρο, κάνοντας τους ήρωες να αντιλαμβάνονται επιτέλους την τραγικότητα της κατάστασής τους (γιατί πριν μας έδιναν την αίσθηση ότι είχαν πάει απλά για σκι), αρχίζοντας να αποψύχονται λίγο.. η Αγωνία, το Συναίσθημα και η Συγκίνηση. Αλλά δεν κατάφεραν να ξεπαγώσουν τελείως παρόλη την φιλόδοξη προσπάθεια της σεκάνς του φινάλε. Η οποία συνδέει με εύστοχο τρόπο παρελθόν και παρόν, επιλύοντας τον γρίφου που περιφερόταν από τις πρώτες σκηνές (η γυναίκα στα όνειρα και η προσπάθεια αυτοκτονίας του κεντρικού ήρωα). Αν δεν υπήρχε αυτό το καλό φινάλε.. η ταινία θα παρέμενε κατεψυγμένη μέχρι το τέλος.. Αν και το φινάλε καλό, δεν απογειώνει συγκινησιακά τον θεατή (τι να προλάβει να περισώσει).
Η φιλόδοξη αυτή ταινία δεν προσφέρει δυνατές συγκινήσεις, ούτε μαθήματα επιβίωσης, αφού καταπιάνεται από εύκολα κλισέ ταινιών δράσης και θρίλερ. Ο θεατής δεν απορροφάται από το δράμα των ηρώων, αφού δεν δείχνουν να έχουν απορροφηθεί ούτε οι ίδιοι από το δράμα τους, αφαιρώντας έτσι κάθε αληθοφάνεια.
Τρέιλερ:
Τρέιλερ: