[Πρεμιέρα: 19/01/2012]
Δραματική / Σκηνοθεσία: Κλιντ Ίστγουντ / Σενάριο: Dustin Lance Black / Πρωταγωνιστούν: Λεονάρντο ντι Κάπριο, Άρμι Χάμερ, Τζούντι Ντεντς, Ναόμι Γουότς / Παραγωγή: ΗΠΑ / Διάρκεια: 137''
Υπόθεση: Η ζωή του Τζέι Έντγκαρ Χούβερ, διευθυντή του Γραφείου Ερευνών και αργότερα του FBI επί πέντε δεκαετίες. Ένας των ισχυρότερων αντρών των ΗΠΑ του 20ου αιώνα με μια πολύ ιδιαίτερη και μυστήρια προσωπικότητα.
Για άλλη μια φορά η υπογραφή του Κλιντ Ίστγουντ γίνεται αισθητή με την ανθρωποκεντρική προσέγγιση των ηρώων του, μέσα από πλάνα με λιγοστό φως, διατηρώντας μια μελαγχολική ατμόσφαιρα η οποία συνοδεύει την δραματική διάσταση των ηρώων.
Η ταινία παρουσιάζει την ζωή ενός ανθρώπου που θεωρείτε από τους πιο ισχυρούς στην Αμερική του 20ο αιώνα, μιας και ηγήθηκε του FBI για πέντε δεκαετίες. Ο Κλιντ φωτίζει με διακριτικότητα την πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα του Έντγκαρ Χούβερ. Η πολύπλευρη προσωπικότητα του ξεδιπλώνεται σιγά σιγά πάνω στο πανί της μεγάλης οθόνης. Το λιγοστό φως στα πλάνα φωτίζει τις αδύναμες πτυχές του. Ο σκληροτράχηλος και άκαμπτος άντρας, λυγίζει σαν μικρό παιδί. Ο σκηνοθέτης παρουσιάζει τον Χούβερ πολύ μεθοδικά. Αρχικά βλέπουμε την φιλόδοξη και την σκληρή του πλευρά, μετά την μεγάλη αγάπη που είχε στην μητέρα του η οποία έχει μέρος ευθύνης για το καταχώνιασμα της άλλης του πλευράς. Στην συνέχεια σιγά σιγά βλέπουμε και τις αδυναμίες του οι οποίες ήταν απαγορευτικές για το κύρος της θέσης του, αλλά και για τα θέλω της μητέρας του.
Η ταινία για να διατηρήσει λίγο το σασπένς ενός σεναρίου αρκετά προβλέψιμου, παρουσίαζε κάποια δρώμενα κατόπιν διήγησης του Χούβερ, για να ανατραπούν στην πορεία. Πάντως παρόλη την φιλόδοξη προσπάθεια του Ίστγουντ από κάποια στιγμή και ύστερα το ενδιαφέρον του θεατή αρχίζει και αποχωρεί. Νιώθεις πως η ταινία κάπου έχει τελειώσει και συνεχίζει άνευ λόγου. Επαναλαμβανόντουσαν τα ίδια και τα ίδια, τα ραντεβού στο εστιατόριο, στον ιππόδρομο, η εξιστόρηση του παρελθόντος, η εκδήλωση της αγάπης, με αποτέλεσμα την εκδήλωση χασμουρητών. Η μεγάλη διάρκεια του φιλμ που φλερτάρει με τις δυόμιση ώρες «ξεχειλώνει» την ταινία, η οποία θα μπορούσε να έχει ολοκληρωθεί στην μιάμιση ώρα.
Όπως προανέφερα ο Κλιντ παρουσίασε με διακριτικότητα την πολύ ιδιαίτερη πλευρά του Χούβερ. Με σκηνές πολύ προσεχτικές, προσδίδοντας περισσότερο στοιχεία τρυφερότητας παρά ερωτικού περιεχομένου, ώστε να μην προκαλέσει ένα οικογενειακό ή συντηρητικό κοινό.
Η ταινία όπως προανέφερα επειδή είχε ένα απλοϊκό σενάριο που δεν υποσχόταν δραματουργικές ανατροπές και επειδή ο κεντρικός χαρακτήρας έδινε το παρόν σε όλες τις σκηνές, έπρεπε να πατήσει σε πολύ γερές ερμηνευτικές πλάτες Ά ρόλου. Αυτόν τον δύσκολο ρόλο ανέλαβε και διεκπεραίωσε με απόλυτη ακρίβεια ο Λεόναρντο Ντι Κάπριο, ο οποίος αδικαιολόγητα δεν είναι υποψήφιος για όσκαρ Α Αντρικού φέτος (2012). Ο Ντι Κάπριο είχε ένα δύσκολο έργο γιατί έπρεπε να παρουσιάσει στην ουσία μια διπλή ή αν θέλετε διχασμένη προσωπικότητα, η οποία πάλευε να κρύψει την μία πλευρά του για να προστατέψει την άλλη. Επίσης επάξια στεκόταν δίπλα του και ο συμπρωταγωνιστής του ο Άρμι Χάμερ. Κι ένα σχόλιο για το μακιγιάζ το οποίο παρουσίαζε τους δύο κεντρικούς χαρακτήρες ως ηλικιωμένους. Αυτό του Ντι Κάπριο ήταν απόλυτα πετυχημένο και αληθοφανές. Ενώ αυτό του Χάμερ ήταν υπερβολικό, θυμίζοντας περισσότερο αποκριάτικη μεταμφίεση, παρά μακιγιάζ χολιγουντιανών προδιαγραφών.
Εν τέλει. Η ταινία είναι μια ενδιαφέρουσα πρόταση με έναν πολύ δυνατό ερμηνευτικά Ντι Κάπριο και έναν Ίστγουντ έτσι όπως τον έχουμε συνηθίσει σκηνοθετικά. Έχει να πει μεν κάποια πράγματα, αλλά όχι τόσα όσα απαιτούνται για μια ταινία που θα ενθουσιάσει τον θεατή.
(Πολύ πετυχημένο το Μακιγιάζ που δίνει χρόνια στον Ντι Κάπριο)
Τρέιλερ: