[πρεμιέρα: 13/01/2011]
3 Υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα το 2011
- Καλύτερη Ταινία (Κωμωδία ή Μιούζικαλ)
- Α΄ Γυναικείου Ρόλου (Αντζελίνα Τζολί)
- Α΄ Ανδρικού Ρόλου (Τζόνι Ντεπ)
Περιπέτεια / Σκηνοθεσία-Σενάριο: Φλόριαν Χένκελ Φον Ντόνερσμαρκ / Πρωταγωνιστούν: Τζόνι Ντεπ, Ατζελίνα Τζολί, Ρούφους Σιουέλ, Πολ Μπετάνι, Στίβεν Μπέρκοφ, Τίμοθι Ντάλτον, Κρίστιαν Ντε Σίκα / Παραγωγή: ΗΠΑ-Γαλλία 2010 / Διάρκεια: 103 '' / Διανομή: Audio Visual
Υπόθεση: Σε ένα ταξίδι στην Ευρώπη που έκανε ο Φρανκ (Τζόνι Ντεπ) για να ξεπεράσει μια ερωτική απογοήτευση, γνωρίζει την εντυπωσιακή Ελίζ (Ατζελίνα Τζολί). Και ενώ αναπτύσσεται μεταξύ τους ένα ειδύλλιο, ο Φρανκ διαπιστώνει πως αυτή η γνωριμία... απειλεί την ίδια του την ζωή!
O σκηνοθέτης Φλόριαν Χένκελ Φον Ντόνερσμαρκ τον οποίο γνώρισε το ευρύ κοινό από το Όσκαρ που απέσπασε για την Γερμανική ταινία του «Οι Ζωές των Άλλων», επέλεξε εν καιρώ οικονομικής κρίσης να εκμεταλλευτεί το βραβευμένο όνομά του και να κατασκευάσει μία καθαρά εμπορική ταινία. Το μίγμα γνωστό, δύο φανταχτερά ονόματα, μια κουταλιά του γλυκού ψευτορομάντζο, ένα τέταρτο ίντριγκα, μισό κιλό κυνηγητό, ένας σύντομος τίτλος που αποστηθίζεται εύκολα, το αφήνουμε να ψηθεί σε βενετσιάνικο φούρνο για 103 λεπτά και έτοιμο για σερβίρισμα στις αίθουσες.
Ας δούμε λίγο πιο σχολαστικά τα υλικά της βενετσιάνικης σπαγγέτι. Δύο φανταχτερά ονόματα, Ατζελίνα Τζολί, Τζόνι Ντεπ. Δύο καταξιωμένοι ηθοποιοί που δεν αμφισβητείται το ταλέντο τους αλλά θα αμφισβητήσουμε τον ερμηνευτικό οβολό που κατέθεσαν στην εν λόγω ταινία. Η Τζολί νόμιζε πως έπαιζε σε διαφημιστικό της Dior φέροντας την πλαστική ομορφιά της μοιραίας γυναίκας που μαγνητίζει κάθε αρσενικό βλέμμα, με το slow αισθησιακό βηματισμό της. Η ερμηνεία της είχε περιοριστεί στο ερωτικό της χαμόγελο που θύμιζε παγερό προσωπείο από πορσελάνη με τόνους make up. Ενώ από την άλλη ο Τζόνι Ντεπ ερμήνευσε κάνοντας remix στην παιδικότητα εφήβου στο πρώτο του ραντεβού και την γκανγκστερική στυγερότητα ανθρώπου της νύχτας. Το αποτέλεσμα ερμηνεία που δεν σκιαγραφεί συγκροτημένη προσωπικότητα αλλά καρτουνίστικο χαρακτήρα. Με λίγα λόγια τα ερμηνευτικά υλικά δεν ήταν αντάξια των ονομάτων τους κάτω από τις λανθασμένες καθοδηγήσεις του σκηνοθέτη.
Σεναριακά η ταινία προσπαθούσε να χωρέσει κάτω από μια μασχάλη δύο καρπούζια, το ένα το καρπούζι του ρομάντζου και το άλλο της αστυνομικής ίντριγκάς. Μόνο που το καρπούζι του ρομάντζου ήταν άγουρο χωρίς κουκούτσι συναισθήματος και το καρπούζι της ίντριγκας παραγηνωμένο με όλα τα κουκούτσια των κλισέ του είδους. Με απλά λόγια ένα ισχνό σενάριο που για να αποτρέψει την ευθύγραμμη προβλεψημότητά του, αναγκάστηκε να προβεί σε ανατροπή που εμπαίζει τον θεατή, αφού δεν αιτιολογεί την παρουσία της (αν ο θεατής ανατρέξει σε προηγούμενες σκηνές). Με λίγα λόγια ο σκηνοθέτης "κοροϊδεύει" ευθέως τον θεατή ως ανταμειβή για την καθήλωση του για 103 λεπτά (απόδειξη αποτελεί η αρχική σκηνή της συνάντησης στο τρένο, που ο σκηνοθέτης την αφήνει στο έλεος της τύχης!!!!). Ακόμα και τα όμορφα πλάνα της Βενετίας πέρασαν πολύ βιαστικά μπροστά από τον φακό του σκηνοθέτη παραμένοντας ανεκμετάλλευτα.
Τελικός απολογισμός.. Μια καθαρά εμπορική ταινία που θα κόψει πολλά εισιτήρια λόγω των ηχηρών ονομάτων, αλλά που δεν θα αφήσει τίποτα στην μνήμη των θεατών. Παρά μόνον κάποιες χαριτωμένες ανάλαφρες κωμικές σκηνές, που έμοιαζαν να βγήκαν από το σεντούκι των "Πειρατών της Καραϊβικής", όπως η σκηνή με τον Ξυπόλυτο Τζόνυ Ντεπ πάνω στα Κεραμίδια, εμένα προσωπικά αυτό μου έμεινε από όλη την ταινία!
