Η φωτογραφία μου
"Καλωσορίσατε στο Cine...σθημα, ένα ιστολόγιο με θέμα το σινεμά που εστιάζει στην Cine...σθηματική πλευρά της 7ης. Εδώ θα βρείτε τις κριτικές μου για ταινίες που παρακολούθησα στις σκοτεινές αίθουσες και άλλα άρθρα μου που σχετίζονται με τον κινηματογράφο. Μια κριτική είναι η υποκειμενική άποψη κάποιου για μια ταινία και δεν αποτελεί ασφαλή οδηγό για κάθε υποψήφιο θεατή. Δεν υπάρχουν καλές και κακές ταινίες, υπάρχουν μόνο αυτές που μας αρέσουν και εκείνες που δεν μας αρέσουν. Η βαθμολογία βγαίνει από ειδικό πρόγραμμα ανά μισό αστέρι, το άριστα αποτελούν τα 5 αστέρια".
Καλή σας ανάγνωση.. / ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: e-mail: CineS8HMA@yahoo.gr

Η Cine...σθηματική πλευρά της 7ης..

Η Cine...σθηματική πλευρά της 7ης..

01 Μαΐου 2011

κριτική: INCEPTION [*]


[πρεμιέρα: 24/08/2010]

Περιπέτεια Φαντασίας / Σκηνοθεσία-Σενάριο: Κρίστοφερ Νόλαν / Πρωταγωνιστούν: Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Μαριόν Κοτιγιάρ, Έλεν Πέιτζ, Κεν Γουατανάμπε, Τζότζεφ Γκόρντον Λέβιτ / Μουσική: Hans Zimmer / Πραγωγή: HΠA / Διάρκεια: 148'' / Διανομή: Village Films

Υπόθεση: Η εξέλιξη της τεχνολογίας φτάνει σε σημείο που εισβάλει στο υποσυνείδητο των ανθρώπων μέσω των ονείρων. Τι συμβαίνει όμως όταν κάποιος παρανόμως εισβάλει στο υποσυνείδητό τους εν αγνοία τους, για να τους "κλέψει"... τα όνειρα;


Όταν μια ταινία πραγματεύεται τα όνειρα είναι δεδομένη η απουσία του ρεαλισμού και ακόμα περισσότερο όταν διαδραματίζονται τα γεγονότα σε μια φανταστική (τουλάχιστον για τα σημερινά δεδομένα) εξέλιξη της τεχνολογίας. Στον κόσμο του «Inception» μπορεί η τεχνολογία να διεισδύσει στο όνειρο και να επηρεάσει με αυτό τον τρόπο το υποσυνείδητο, ακόμα και τον χαρακτήρα κάποιου. Με βάση τους κανόνες αυτούς ο Κρίστοφερ Νόλαν («Memento», «Insomnia», «Batman Begins», «The Dark Night») μας οδηγεί στον κόσμο των ονείρων των ηρώων του.

Στις πρώτες σκηνές ο θεατής παρακολουθεί γεγονότα που του μοιάζουν ασυνάρτητα μιας και δεν ακολουθούν συνεχόμενη χρονική ροή και δεν έχει ενημερωθεί για τους κανόνες του κόσμου του «Inception». Στην συνέχεια ο πρωταγωνιστής εγκλιματίζει την νέα συνεργάτιδά του στους κανόνες αυτούς κι έτσι ενημερώνεται κι ο θεατής. Αυτό είναι και το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ταινίας όπου ο Νόλαν αφήνει με «ανοιχτό το στόμα» τους θεατές καθώς τους αποκαλύπτει τα "μονοπάτια" των ονείρων! Με πλάνα που ξαφνιάζουν με εικόνες που αψηφούν τους φυσικούς νόμους διατηρώντας όμως μια στοιχειώδη λογική. Χαρακτηριστικές σκηνές είναι: [Η σκηνή της αναδιπλούμενης πόλης / Της δημιουργίας γέφυρας από τον αντικατοπτρισμό κατόπτρων κ.α.]. Επίσης εντυπωσιακές ήταν οι σκηνές που έδειχναν την αλληλεπίδραση που είχε ο πραγματικός κόσμος στον κόσμο των ονείρων (και ο κόσμος ενός ονείρου από ένα άλλο όνειρο).

Το φιλμ προσπαθεί να κρατήσει μια ισορροπία μεταξύ σκηνών δράσης και σκηνών που προβάλουν τις προσωπικές ανησυχίες του ήρωα (Λεονάρντο Ντι Κάπριο). Στον πρώτο τομέα τα καταφέρνει πολύ καλά. Έχουμε καταιγιστικές σκηνές δράσης που ευνοούνται κι από το άλλοθι των υπερβολών εφόσον πραγματεύονται μέσα σε όνειρα. Όμως στον δεύτερο τομέα χωλαίνει! Ο θεατής δεν έλκεται έντονα από τις ανησυχίες του ήρωα. Ο Σκοπός του ήρωα δεν συνεπαίρνει τον θεατή. Ο ήρωας ήθελε να επιστρέψει στο σπίτι του αλλά δεν μπορούσε. Σε αυτό το «Αλλά Δεν Μπορούσε» δεν δόθηκε η σημασία που θα έπρεπε, γιατί ο θεατής αν δεχόταν πως ο λόγος ήταν πραγματικός (στον αληθινό κόσμο κι όχι στον ονειρικό), τότε έβρισκε τον λόγο αφελέστατο (έχετε δει πολλούς που κατηγορούνται για κάτι σοβαρό και απλά κάνουν ταξιδάκια και την σκαπουλάρουν;). Οπότε ο όλος βασικός σκοπός του έργου δεν πάταγε γερά και έτσι ήταν μετέωρο και το ενδιαφέρον του θεατή. Επίσης ο Στόχος της αποστολής που αποτελούσε την αφορμή για τον σκοπό του ήρωα, ακολουθεί τα χνάρια του σκοπού, δεν πείθει για την σπουδαιότητα του.. Στόχος ήταν να διαλύσουν μια εταιρεία για να έχει το μονοπώλιο μια άλλη (εντωμεταξύ οι εταιρείες αυτές δεν είχαν καμία σχέση με τους ήρωες μας). Οι ήρωες ονειρευόντουσαν μέσα στα όνειρα με αποτέλεσμα ο θεατής να καταβάλει μεγάλη προσπάθεια για την κατανόηση των δρώμενων. Ειδικά στο τελευταίο μισάωρο ο θεατής αρχίζει κάπου να εγκαταλείπει την προσπάθεια για την πλήρη επίγνωση των δρώμενων και αφήνεται παρακολουθώντας απλά την δράση, αδιαφορώντας για τις λεπτομέρειες. Προς το τέλος εκεί που ο θεατής είχε αρχίσει να ζηλεύει τους ήρωες που κοιμόντουσαν, έρχεται ένα φινάλε που προσπαθεί μάταια να συγκινήσει.

Ακούγεται πως η ταινία θα πρωταγωνιστήσει σε πολλές Οσκαρικές κατηγορίες. Πιστεύω πως θα συμμετέχει απλά με τεχνικές υποψηφιότητες (Οπτικών εφέ, Ήχου κ.τ.λ). Βέβαια αν συνυπολογίσουμε ότι η παραγωγός εταιρεία είναι ο κολοσσός Warner Bros Pictures κι ότι «εντελώς τυχαίος» η ταινία χαϊδεύεται έντονα από κριτικούς παγκοσμίως, μάλλον θα την δούμε και σε μεγάλες κατηγορίες όπως: Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Σεναρίου και Ά Ρόλων. Μια διευκρίνιση για τους ρόλους, επιφανειακοί στο σύνολό τους, αλλά με ένα Λεονάρντο Ντι Κάπριο να δείχνει μεν σοβαρότητα όμως αισθητά υποδεέστερος από την εκπληκτική ερμηνεία του στην φετινή ταινία του Μάρτιν Σκορστσέζε «Το Νησί των Καταραμένων». Αν η ακαδημία θέλει να είναι αντικειμενική θα πρέπει ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο να είναι υποψήφιος για Ά Αντρικό ρόλο για την ταινία του Σκορτσέζε κι όχι του Νόλαν (και να το αποσπάσει δικαιωματικά!!!). Επίσης να επισημάνουμε πως ο ρόλος του Ντι Κάπριο στο «Inception» έχει σημαντικές ομοιότητες με τον ρόλο του στο "Το Νησί των Καταραμένων". Και στα δύο έχει οικογενειακές ανησυχίες που τον ταλαιπωρούν μέσω πολύ ζωντανών ονείρων που είναι καθοριστικές για την έκβαση των δύο φιλμ και των φινάλε τους, τα όποια είναι παρόμοια. Τυχαίο; Δεν νομίζω!

Όσο για την μουσική παρτιτούρα της ταινίας, ε δεν χρειαζόταν κοτζάμ Hans Zimmer για να υπογράψει συνοδευτικά «βουητά»! Μου φαίνεται πως η παρουσία των συνθετών στον κινηματογράφο, έχει αρχίσει να γίνεται ως παρουσία «Ηχηρών Ονομάτων» και ως απουσία «Ηχηρών Ακουσμάτων».

Ο Σκηνοθέτης δημιουργεί και ένα διφορούμενο φινάλε για να δυσκολέψει λίγο ακόμα τον ταλαίπωρο θεατή. Βγαίνοντας από την αίθουσα το κοινό αναφέρεται σε δύο διαφορετικές εκδοχές. Ο Νόλαν αφήνει μεν σκηνοθετικά "κλειδιά" (*) για να στραφούμε στην μία εκδοχή, αλλά απαιτούν έντονη παρατηρητικότητα, αλλιώς ξεγελούν.

Τελικά ο Κρίστοφερ Νόλαν έπλασε ένα «Ονειρικό Παραλήρημα».. «Ονειρικό» από πλευράς εικόνων και «Παραλήρημα» από δραματουργικής πλευράς. Πάντως αν δείτε ότι κουράζεστε κατά την διάρκεια της ταινίας κάντε ότι κάνουν και οι ήρωες.. Κλείστε τα μάτια και ονειρευτείτε εσείς την εξέλιξη της ταινίας.. ίσως έτσι δείτε κάτι πιο ενδιαφέρον! Όνειρα γλυκά!

(*) Βγαίνοντας από την αίθουσα άκουγα τους θεατές να λένε διαφορετικές εκδοχές. Για να μην αποκαλύψω κάτι από την ταινία θα σας δώσω απλά τρία κλειδιά τα οποία θα τα φέρεται στην μνήμη σας μετά το τέλος της ταινίας για να έχετε τη σωστή εκδοχή (σύμφωνα με την γνώμη μου). 1) Τα παιδιά δεν μένουν ποτέ μόνα τους σε ένα σπίτι αφού υπάρχει κοινωνική μέριμνα που τα περιθάλπει. 2) Τα παιδιά ήταν ακριβώς στο ίδιο σημείο που τα είχε αφήσει (θα είχε πατήσει φαίνεται το pause πριν φύγει). 3) Η σβούρα στο τραπέζι. Εδώ μια παρατήρηση, ο Νόλαν κάνει ένα πολύ έξυπνο εμπαιγμό στους θεατές. Τους βάζει να ασχοληθούν με την σβούρα για να κατανοήσουν το φινάλε, ενώ τα πραγματικά και κύρια κλειδιά είναι τα δύο που προανέφερα. Για αυτό το λόγο και το τρίτο κλειδί δεν το παρουσιάζει ολοκληρωμένο! Παρόλα αυτά προσέξτε ότι αρχικά η σβούρα ξεκινάει με λιγότερες στροφές  (λίγο ντελαπάρει), ενώ στην συνέχεια αποκτά από μόνη της περισσότερες στροφές (σχηματίζει ορθή γωνία με το τραπέζι) γεγονός παράδοξο! Στην συνέχεια μας δείχνει την σβούρα να χάνει τις στροφές της και πριν δούμε αν έπεσε κάτω, το πλάνο κλείνει, άρα υπό φυσιολογικές συνθήκες αφού έχασε στροφές θα έπεσε. Ήταν όμως φυσιολογικές οι αρχικές συνθήκες της σβούρας; Το φυσιολογικό μπορεί να υπάρξει σε ένα όνειρο.. Το παράδοξο όμως μπορεί να υπάρξει στην πραγματικότητα;


Κάντε κλικ πάνω στις Φωτογραφίες για μεγέθυνση