[πρεμιέρα: 19/05/2011 - Έναρξη Θερινών Κινηματογράφων]
Περιπέτεια / Σκηνοθεσία: Ρομπ Μάρσαλ / Σενάριο: Τεντ Έλιοτ & Τέρι Ρόσιο / Πρωταγωνιστούν: Τζόνι Ντεπ, Πενέλοπε Κρουζ, Τζέφρεϊ Ρας, Ίαν Μακ Σέιν / Μουσική: Χανς Ζίμμερ / Παραγωγή: HΠA 2011 / Διανομή: Feelgood Ent / Διάρκεια: 140 "
Υπόθεση: Ακούγεται η φήμη πως ο Τζακ Σπάροου μαζεύει πλήρωμα για να κάνει το μεγάλο ταξίδι στην «Πηγή της Νιότης», μόνο που ο ίδιος ο δεν γνωρίζει τίποτα για αυτό. Τελικά πρόκειται για έναν μύθο ή κάποιος έχει πάρει την θέση του; Στην προσπάθεια του ο Τζακ να διαλευκάνει αυτό το μυστήριο, πιάνεται αιχμάλωτος του πειρατή που τρέμουν όλοι οι πειρατές, του Μαυρογένη και έτσι αρχίζει το μεγάλο ταξίδι προς την «Πηγή της Αιώνιας Νιότης».
Πριν τέσσερα χρόνια το 2007 ο σκηνοθέτης Γκορ Βερμπίνσκι κλείδωσε το σεντούκι των «Πειρατών της Καραϊβικής» και έκλεισε την τριλογία. Όμως σε καιρό παγκόσμιας οικονομικής κρίσης οι παραγωγοί προτιμούν να σαλπάρουν σε γνωστά νερά και οι Πειρατές της Καραϊβικής ήταν μια δοκιμασμένη εισπρακτικά συνταγή. Κι έτσι μετά από 4 χρόνια ο Ρομπ Μάρσαλ βρίσκει το κλειδί και ανοίγει το σκονισμένο σεντούκι. Χρησιμοποίησε πολλά από τα "παλιά υλικά" που βρήκε, αλλά έκανε και ένα φρεσκάρισμα προσθέτοντας και νέα. Κράτησε αρκετούς από τους ήρωες που γνωρίσαμε προσθέτοντας και νέους, όπως την Ατζέλικα και τον Μαυρογένη. Το σενάριο υπογράφουν πάλι οι Τεντ Έλιοτ & Τέρι Ρόσιο όπως έκαναν και στα προηγούμενα μέρη. Και φυσικά δεν θα μπορούσε να αλλάξει χέρια η μουσικοσυνθετική σκυτάλη (Χανς Ζίμμερ). Μιας και ο Σπάροου έχει ταυτιστεί με το υπέροχο επικό μουσικό θέμα του Ζίμμερ. Κι αφού το πλήρωμα συγκεντρώθηκε, ο Μάρσαλ ανεβάζει πανιά και το ταξίδι ξεκινά…
Πολύ έξυπνη η εναρκτήρια σεκάνς της ταινίας, που μας ενημερώνει για την ύπαρξη της "Πηγής της Νιότης" και για την επιρροή της στον χρόνο. Το σενάριο δένει αρμονικά τους νέους ήρωες με τους είδη γνωστούς από τα προηγούμενα μέρη και καταθέτει μια ιστορία που έχει τις απαιτούμενες εναλλαγές για να διατηρεί το ενδιαφέρον του θεατή. Αλλά χωρίς ιδιαίτερη πολυπλοκότητα προσφέροντας μια χαλαρή και ανέμελη παρακολούθηση, υποστηρίζοντας τον καθαρά ψυχαγωγικό ρόλο του φιλμ. Το φιλμ καταφέρνει να μην κάνει αντιληπτή την μεγάλη του διάρκεια, δεν γίνεται σε κανένα σημείο μονότονο λόγω των σεναριακών εναλλαγών και ανατροπών, αν και κάπως προβλέψιμων. Και φυσικά δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν οι ατάκες του κεντρικού μας ήρωα που ήταν αφυέστερες από ποτέ (χαρακτηριστική η απίστευτη ατάκα του Τζακ Σπάροου για την αποτροπή της μάχης μεταξύ Μπαρμπόσα και Μαυρογένη). Η κωμική ατμόσφαιρα πατούσε πάνω στα λεκτικά γκαγκ αλλά και σε πετυχημένα οπτικά γκαγκ (όπως το τρεχαλητό του Τζακ με τις διαδοχικές αλλαγές πάνω στις άμαξες). Ενώ δεν απουσίαζε και το ρομαντικό στοιχείο στην ταινία, ο έρωτας μιας Γοργόνας με έναν Θνητό. Πάντως το ειδύλλιο του πρωταγωνιστικού διδύμου, εντάσσεται περισσότερο στα κωμικά στοιχεία του φιλμ, παρά στα ρομαντικά.
Όλοι οι χαρακτήρες αποδόθηκαν με ρεαλισμό από πρωταγωνιστές μέχρι και μικρότερους ρόλους. Η Πενέλοπε Κρουζ μας έπεισε στο ρόλο της Πειρατίνας περισσότερο από την προκάτοχο της (την Κίρα Νάιτλι στα προηγούμενα μέρη), ενώ ο Τζέφρεϊ Ρας (ο Μπαρμπόσα) ήταν απολαυστικός. Ο Ίακ Μακ Σέιν (ο Μαυρογένης), κατάφερε να αποδώσει την μοχθηρότητα του πειρατή που τρέμουν οι πάντες, διατηρώντας παράλληλα και την κωμική χροιά που απαιτούσε ο ρόλος του για μια παραγωγή της Disney. Kαι φυσικά δεν θα παραλείπαμε την αναφορά μας στον πρωταγωνιστή, στον οποίο οφείλεται κατά κύριο λόγω η μεγάλη επιτυχία της σειράς. Αυτό το έχει καταλάβει ο Ντεπ και για αυτό η αμοιβή που απέσπασε ήταν το μυθικό ποσό των 55,5 εκατομμυρίων δολαρίων, όταν η Disney απέτισε λόγω οικονομικής κρίσης ο προϋπολογισμός της ταινίας να μην υπερβεί τα 200 εκατομμύρια δολάρια. Επομένως ο Τζόνι Ντεπ απέσπασε περισσότερο από το ¼ του συνολικού προϋπολογισμού. Πάντως παρουσιάστηκε καλύτερος από τα προηγούμενα μέρη, γιατί κατάφερε να διατηρήσει την ιδιαιτερότητα του Τζακ Σπάροου, περιορίζοντας την υπερβολικά καρτουνίστικη συμπεριφορά του που είχαμε δει στα προηγούμενα μέρη (περιορίστηκαν οι έντονες γκριμάτσες και το πολύ «κούνημα» στο περπάτημα του). Αποδίδοντας έναν πιο «Σοβαρό» Τζακ Σπάροου αλλά εξίσου απολαυστικό. Αυτή η ερμηνευτική αλλαγή ίσως οφείλεται στο ότι ο Μάρσαλ ήθελε την απόδοση ενός πιο γήινου κεντρικού χαρακτήρα, που θα είναι ευρύτερα αποδεκτός.
Τα εφέ της ταινίας ήταν πολύ αληθοφανή και μας ταξίδεψαν στον κόσμο των Πειρατών, των Ζόμπι, των Γοργόνων και φυσικά στην μαγική Πυγή της Νιότης. Η ταινία προβάλλεται σε 3D αλλά και σε κλασική δισδιάστατη προβολή. Εγώ δεν μπορώ να κρίνω τα 3D εφέ της ταινίας γιατί προτίμησα να την παρακολουθήσω σε Θερινό Σινεμά, φαντάζομαι όμως πως θα ήταν εντυπωσιακά αφού τα χειριζόταν ένας πολύ καλός σκηνοθέτης. Τα 3D εφέ αν είναι πετυχημένα σε κάνουν να νιώσεις μέρος της ταινίας αλλά πιστεύω πως μια δισδιάστατη προβολή σε ένα Θερινό για την συγκεκριμένη ταινία ,είναι προτιμότερη και θα εξηγήσω το γιατί. Το δροσερό αεράκι (λίγο κρύο για την ακρίβεια), η πρασινάδα που έβλεπες γύρω σου και ο έναστρος ουρανός, ήταν λες και αποτελούσαν προέκταση των πλάνων της ταινίας. Οπότε ήταν σαν μια τρισδιάστατη προβολή, με την συμμετοχή του φυσικού περιβάλλοντα χώρου.
Όταν βγαίνει ένα σίκουελ και κυρίως όταν ξανά ανοίγει μια Τριλογία, σπάνια νιώθουμε ότι έχει λόγο ύπαρξης, στην συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε εξαίρεση του κανόνα. Θα τολμήσω να πω πως αυτή η συνέχεια είναι καλύτερη από τα προηγούμενα μέρη της σειράς. Το φινάλε άφησε να εννοηθεί ότι θα υπάρξει και συνέχεια, λογικά άνοιξε μια δεύτερη τριλογία.
Όποια προβολή και να επιλέξετε (3D ή 2D σε Θερινό), αφεθείτε στα χέρια του καπετάνιου και απολαύστε το ταξίδι προς την Πηγή της Νιότης.. Άλλωστε και ποιος δεν θα ήθελε να πιεί νερό από αυτή την πηγή!!!
Περιπέτεια / Σκηνοθεσία: Ρομπ Μάρσαλ / Σενάριο: Τεντ Έλιοτ & Τέρι Ρόσιο / Πρωταγωνιστούν: Τζόνι Ντεπ, Πενέλοπε Κρουζ, Τζέφρεϊ Ρας, Ίαν Μακ Σέιν / Μουσική: Χανς Ζίμμερ / Παραγωγή: HΠA 2011 / Διανομή: Feelgood Ent / Διάρκεια: 140 "
Υπόθεση: Ακούγεται η φήμη πως ο Τζακ Σπάροου μαζεύει πλήρωμα για να κάνει το μεγάλο ταξίδι στην «Πηγή της Νιότης», μόνο που ο ίδιος ο δεν γνωρίζει τίποτα για αυτό. Τελικά πρόκειται για έναν μύθο ή κάποιος έχει πάρει την θέση του; Στην προσπάθεια του ο Τζακ να διαλευκάνει αυτό το μυστήριο, πιάνεται αιχμάλωτος του πειρατή που τρέμουν όλοι οι πειρατές, του Μαυρογένη και έτσι αρχίζει το μεγάλο ταξίδι προς την «Πηγή της Αιώνιας Νιότης».
Πριν τέσσερα χρόνια το 2007 ο σκηνοθέτης Γκορ Βερμπίνσκι κλείδωσε το σεντούκι των «Πειρατών της Καραϊβικής» και έκλεισε την τριλογία. Όμως σε καιρό παγκόσμιας οικονομικής κρίσης οι παραγωγοί προτιμούν να σαλπάρουν σε γνωστά νερά και οι Πειρατές της Καραϊβικής ήταν μια δοκιμασμένη εισπρακτικά συνταγή. Κι έτσι μετά από 4 χρόνια ο Ρομπ Μάρσαλ βρίσκει το κλειδί και ανοίγει το σκονισμένο σεντούκι. Χρησιμοποίησε πολλά από τα "παλιά υλικά" που βρήκε, αλλά έκανε και ένα φρεσκάρισμα προσθέτοντας και νέα. Κράτησε αρκετούς από τους ήρωες που γνωρίσαμε προσθέτοντας και νέους, όπως την Ατζέλικα και τον Μαυρογένη. Το σενάριο υπογράφουν πάλι οι Τεντ Έλιοτ & Τέρι Ρόσιο όπως έκαναν και στα προηγούμενα μέρη. Και φυσικά δεν θα μπορούσε να αλλάξει χέρια η μουσικοσυνθετική σκυτάλη (Χανς Ζίμμερ). Μιας και ο Σπάροου έχει ταυτιστεί με το υπέροχο επικό μουσικό θέμα του Ζίμμερ. Κι αφού το πλήρωμα συγκεντρώθηκε, ο Μάρσαλ ανεβάζει πανιά και το ταξίδι ξεκινά…
Πολύ έξυπνη η εναρκτήρια σεκάνς της ταινίας, που μας ενημερώνει για την ύπαρξη της "Πηγής της Νιότης" και για την επιρροή της στον χρόνο. Το σενάριο δένει αρμονικά τους νέους ήρωες με τους είδη γνωστούς από τα προηγούμενα μέρη και καταθέτει μια ιστορία που έχει τις απαιτούμενες εναλλαγές για να διατηρεί το ενδιαφέρον του θεατή. Αλλά χωρίς ιδιαίτερη πολυπλοκότητα προσφέροντας μια χαλαρή και ανέμελη παρακολούθηση, υποστηρίζοντας τον καθαρά ψυχαγωγικό ρόλο του φιλμ. Το φιλμ καταφέρνει να μην κάνει αντιληπτή την μεγάλη του διάρκεια, δεν γίνεται σε κανένα σημείο μονότονο λόγω των σεναριακών εναλλαγών και ανατροπών, αν και κάπως προβλέψιμων. Και φυσικά δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν οι ατάκες του κεντρικού μας ήρωα που ήταν αφυέστερες από ποτέ (χαρακτηριστική η απίστευτη ατάκα του Τζακ Σπάροου για την αποτροπή της μάχης μεταξύ Μπαρμπόσα και Μαυρογένη). Η κωμική ατμόσφαιρα πατούσε πάνω στα λεκτικά γκαγκ αλλά και σε πετυχημένα οπτικά γκαγκ (όπως το τρεχαλητό του Τζακ με τις διαδοχικές αλλαγές πάνω στις άμαξες). Ενώ δεν απουσίαζε και το ρομαντικό στοιχείο στην ταινία, ο έρωτας μιας Γοργόνας με έναν Θνητό. Πάντως το ειδύλλιο του πρωταγωνιστικού διδύμου, εντάσσεται περισσότερο στα κωμικά στοιχεία του φιλμ, παρά στα ρομαντικά.
Όλοι οι χαρακτήρες αποδόθηκαν με ρεαλισμό από πρωταγωνιστές μέχρι και μικρότερους ρόλους. Η Πενέλοπε Κρουζ μας έπεισε στο ρόλο της Πειρατίνας περισσότερο από την προκάτοχο της (την Κίρα Νάιτλι στα προηγούμενα μέρη), ενώ ο Τζέφρεϊ Ρας (ο Μπαρμπόσα) ήταν απολαυστικός. Ο Ίακ Μακ Σέιν (ο Μαυρογένης), κατάφερε να αποδώσει την μοχθηρότητα του πειρατή που τρέμουν οι πάντες, διατηρώντας παράλληλα και την κωμική χροιά που απαιτούσε ο ρόλος του για μια παραγωγή της Disney. Kαι φυσικά δεν θα παραλείπαμε την αναφορά μας στον πρωταγωνιστή, στον οποίο οφείλεται κατά κύριο λόγω η μεγάλη επιτυχία της σειράς. Αυτό το έχει καταλάβει ο Ντεπ και για αυτό η αμοιβή που απέσπασε ήταν το μυθικό ποσό των 55,5 εκατομμυρίων δολαρίων, όταν η Disney απέτισε λόγω οικονομικής κρίσης ο προϋπολογισμός της ταινίας να μην υπερβεί τα 200 εκατομμύρια δολάρια. Επομένως ο Τζόνι Ντεπ απέσπασε περισσότερο από το ¼ του συνολικού προϋπολογισμού. Πάντως παρουσιάστηκε καλύτερος από τα προηγούμενα μέρη, γιατί κατάφερε να διατηρήσει την ιδιαιτερότητα του Τζακ Σπάροου, περιορίζοντας την υπερβολικά καρτουνίστικη συμπεριφορά του που είχαμε δει στα προηγούμενα μέρη (περιορίστηκαν οι έντονες γκριμάτσες και το πολύ «κούνημα» στο περπάτημα του). Αποδίδοντας έναν πιο «Σοβαρό» Τζακ Σπάροου αλλά εξίσου απολαυστικό. Αυτή η ερμηνευτική αλλαγή ίσως οφείλεται στο ότι ο Μάρσαλ ήθελε την απόδοση ενός πιο γήινου κεντρικού χαρακτήρα, που θα είναι ευρύτερα αποδεκτός.
Τα εφέ της ταινίας ήταν πολύ αληθοφανή και μας ταξίδεψαν στον κόσμο των Πειρατών, των Ζόμπι, των Γοργόνων και φυσικά στην μαγική Πυγή της Νιότης. Η ταινία προβάλλεται σε 3D αλλά και σε κλασική δισδιάστατη προβολή. Εγώ δεν μπορώ να κρίνω τα 3D εφέ της ταινίας γιατί προτίμησα να την παρακολουθήσω σε Θερινό Σινεμά, φαντάζομαι όμως πως θα ήταν εντυπωσιακά αφού τα χειριζόταν ένας πολύ καλός σκηνοθέτης. Τα 3D εφέ αν είναι πετυχημένα σε κάνουν να νιώσεις μέρος της ταινίας αλλά πιστεύω πως μια δισδιάστατη προβολή σε ένα Θερινό για την συγκεκριμένη ταινία ,είναι προτιμότερη και θα εξηγήσω το γιατί. Το δροσερό αεράκι (λίγο κρύο για την ακρίβεια), η πρασινάδα που έβλεπες γύρω σου και ο έναστρος ουρανός, ήταν λες και αποτελούσαν προέκταση των πλάνων της ταινίας. Οπότε ήταν σαν μια τρισδιάστατη προβολή, με την συμμετοχή του φυσικού περιβάλλοντα χώρου.
Όταν βγαίνει ένα σίκουελ και κυρίως όταν ξανά ανοίγει μια Τριλογία, σπάνια νιώθουμε ότι έχει λόγο ύπαρξης, στην συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε εξαίρεση του κανόνα. Θα τολμήσω να πω πως αυτή η συνέχεια είναι καλύτερη από τα προηγούμενα μέρη της σειράς. Το φινάλε άφησε να εννοηθεί ότι θα υπάρξει και συνέχεια, λογικά άνοιξε μια δεύτερη τριλογία.
Όποια προβολή και να επιλέξετε (3D ή 2D σε Θερινό), αφεθείτε στα χέρια του καπετάνιου και απολαύστε το ταξίδι προς την Πηγή της Νιότης.. Άλλωστε και ποιος δεν θα ήθελε να πιεί νερό από αυτή την πηγή!!!
