[πρεμιέρα: 25/02/2010]
Θρίλερ / Σκηνοθεσία: Μάρτιν Σκορσέζε / Σενάριο: Λέτα Καλογρίδι (Ελληνικής καταγωγής) / Πρωταγωνιστούν: Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Μαρκ Ράφαλο, Μπεν Κίνγκσλεϊ, Μισέλ Γουίλιαμς / Παραγωγή: ΗΠΑ / Διάρκεια: 138 ''
Υπόθεση: Δύο αστυνομικοί αναλαμβάνουν να εξιχνιάσουν την μυστηριώδη εξαφάνιση μιας ασθενούς από μια Ψυχιατρική Κλινική σε ένα απομονωμένο νησί. Ξαφνικά μια μεγάλη καταιγίδα διακόπτει κάθε επικοινωνία του νησιού με τον έξω κόσμο, ενώ ολόκληρο το νησί σιγά σιγά καλύπτεται από ένα βαρύ πέπλο "μυστηρίου"!!
Αν δείτε στο stand ενός κινηματογράφου μία αφίσα που αναγράφει ως Πρωταγωνιστή τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο και ως σκηνοθέτη τον Μάρτιν Σκορσέζε, τότε το μόνο που θα πρέπει να σκεφτείτε είναι προς τα πού είναι το εκδοτήριο εισιτηρίων. Διότι αυτή η συνεργασία μας έχει πείσει πλέον ότι σέβεται τον θεατή και τον οβολό του για το εισιτήριο. Και σε περιόδους οικονομικής κρίσης έχουμε άλλον έναν λόγο παραπάνω να προσέχουμε τις επιλογές μας και η συγκεκριμένη παραγωγή αν μη τι άλλο αξίζει «τα λεφτά της».
Ο Σκορτσέζε οικοδομεί ένα θρίλερ που μας ταξιδεύει πίσω στο χρόνο, όχι μόνο επειδή η ταινία χρονικά αναφέρεται στην εποχή του 1954 αλλά και γιατί έχει στοιχεία από τις παλιές και καλές εποχές των Χιτσκοκικών Θρίλερ. Η ατμόσφαιρα είναι υποβλητική, οι ήρωες τρέχουν στα σκοτάδια μέσα στη βροχή, κρύβονται σε εγκαταλειμμένα καταλύματα και σε σπηλιές, είναι απομονωμένοι σε ένα νησί που δεν έχει καμία επαφή με τον έξω κόσμο και όλα τα άτομα δείχνουν να κρύβουν κάτι, ένα μυστικό που τους βασανίζει, αυτούς και τον πρωταγωνιστή μας. Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα ο θεατής απορροφάται και προσπαθεί να λύσει μαζί με τον πρωταγωνιστή έναν μεγάλο γρίφο.
Οι ρυθμοί προς την επίλυση του γρίφου είναι αργοί και σταθεροί, ο Σκορσέζε ξέρει πως όσο πιο αργά ξετυλίγεται το μυστήριο τόσο παρατείνεται η αγωνία του θεατή και τόσο καλύτερα μπορεί να προετοιμάσει το κλίμα για ένα εντυπωσιακό φινάλε. Ένα φινάλε που σε πρώτη φάση ίσως διχάσει το κοινό, ίσως κάποιοι να έχουν διαφορετική αντίληψη για το τι τελικά συνέβη. Αλλά ο Σκορσέζε αφήνει διακριτικά σημαντικά «κλειδιά» που αποτελούν το λυσάρι στον γρίφο, αρκεί ο θεατής να ανατρέξει με την μνήμη του σε αυτά τα σημεία. Χάνεις την αίσθηση με τον χρόνο και στο τέλος δεν καταλαβαίνεις για πότε κύλισαν σχεδόν δυόμιση ώρες, άλλωστε την αίσθηση του χρόνου την έχουν χάσει και οι ήρωες της ταινίας, όλοι τους ή τουλάχιστον ένας από όλους.
Μπορούμε να πούμε ότι ο Σκοσρσέζε φόρεσε την ταινία κυριολεκτικά στον Ντι Κάπριο, ή αν θέλετε ο Ντι Κάπριο φόρεσε την ταινία ως κουστούμι που είχε ακριβώς τα μέτρα του. Ο πρωταγωνιστής δίνει το παρών σχεδόν σε όλα τα πλάνα (για να μην πω σε όλα κυριολεκτικά), οπότε όλα εξαρτώνται από αυτόν, όλα εξαρτώνται από την ερμηνεία του, η οποία ήταν εξαίσια. Ο Ντι Κάπριο για άλλη μια φορά αποδεικνύει πως οι ερμηνευτικές του δυνατότητες είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα και κάθε φορά μας δίνει την αίσθηση ότι προσπαθεί να ξεπεράσει αυτά τα όρια που θέτει ο ίδιος, αφού σε κάθε δουλειά του γίνεται και καλύτερος. Αυτό το αντιλήφθητε κι ο Σκοτσέζε για αυτό του ανέθεσε και μία δουλειά όπου πρωταγωνιστεί σε ολόκληρη την διάρκεια της ταινίας, δείχνοντάς του τυφλή εμπιστοσύνη. Γιατί αυτή η ταινία πέραν από το ευφυές σενάριο και από την πολύ καλά δομημένη σκηνοθεσία, αν σε κάθε πλάνο της είχε έναν ανέκφραστο πρωταγωνιστή θα ήταν απογοητευτική.
Η ταινία είναι βασισμένη σε βιβλίο ενώ το διασκευασμένο σενάριο υπογράφει η ελληνικής καταγωγής Λέτα Καλογρίδι η οποία χειρίστηκε πολύ καλά την όλη δομή του χωρίς μακρηγορίες και με έμφαση σε σημεία "κλειδιά".
Συχνά ο πρωταγωνιστής βυθιζόταν στις σκέψεις του, τις οποίες μας έδειχνε ο σκηνοθέτης μέσα από "φλας μπακ" με αφορμή τα όνειρα του Ντι Κάπριο. Σε αυτά τα πλάνα υπήρχε έντονος σουρεαλισμός και παραλληλισμοί (σε κάποια πλάνα βλέπαμε να αιωρούνται και να πέφτουν κάτω με παρόμοιο τρόπο οι στάχτες, τα φύλλα, η βροχή). Ο σουρεαλισμός αυτών των σκηνών δήλωνε τα έντονα φορτισμένα όνειρα, γνωστοποιώντας στον θεατή την θλίψη του κεντρικού μας ήρωα μετά τον χαμό ενός πολυαγαπημένου του προσώπου. Ο ήρωας μας προσπαθούσε να φωτίσει το σκοτάδι με ένα σπίρτο όπως χαρακτηριστικά δείχνει και η αφίσα της ταινίας, αλλά από ότι φαίνεται μάλλον η φλόγα ενός σπίρτου δεν είναι αρκετή μέσα στο σκοτάδι για να μπορέσει κάποιος να δει μπροστά του.. είτε μεταφορικά, είτε κυριολεκτικά.
Η ταινία δεν έχει ούτε μία υποψηφιότητα στα φετινά Oscar (82η Τελετή 2010), πολύ παράξενο αυτό για μια τέτοια παραγωγή του Σκορσέζε! Κάποιοι θα πούνε ότι ο λόγος είναι απλά γιατί δεν πρόλαβαν και κυκλοφόρησε όταν είχαν «κλειδώσει» οι φετινές υποψηφιότητες. Αλλά μην γελιόμαστε.. οι παραγωγοί αν ήθελαν μπορούσαν να προλάβουνε, αλώστε δεν πρόλαβαν στο τσακ, άρα μάλλον εσκεμμένα δεν πρόλαβαν. Ίσως γιατί ο Σκορσέζε ήξερε ότι δεν θα τον βράβευαν ξανά, αφού ίδρωσε για να του δώσουν ένα βραβείο μετά από τόσες υποψηφιότητες όλα αυτά τα χρόνια.. και ο νοών νοήτο!
Τελικά δεν ξέρω αν ο πρωταγωνιστής στην ταινία κατάφερε να λύσει το μυστήριο, αλλά το σίγουρο είναι πως οι θεατές στο τέλος θα έχουν λύσει το γρίφο που πλανιέται στο «Νησί των Καταραμένων». Και θα νιώσουν πως η ταινία αυτή δεν τους υποτίμησε και ότι σεβάστηκε το αντίτιμο του εισιτηρίου. Ανεπιφύλακτη πρόταση κυρίως σε όσους λατρεύουν τα δύσκολα Quiz.
Μετά το τέλος της ταινίας αναρωτιέσαι:
-Μήπως τελικά οι γρίφοι καμιά φορά είναι καλύτερο να μην φτάσουν ποτέ στην επίλυση τους;
-Μήπως τελικά ο άνθρωπος στην πραγματικότητα δεν θέλει να λύσει τον γρίφο και μαγεύεται απλά από αυτήν την προσπάθεια;
-Μήπως τελικά ένας γρίφος μπορεί να είναι ένα πρόσχημα γιατί δεν μπορούμε να δούμε κατάματα την αλήθεια ή γιατί δεν θέλουμε να την δούμε;
Όταν δείτε την ταινία θα κατανοήσετε το νόημα των ερωτημάτων μου σε αυτό τον επίλογο ;-)