[πρεμιέρα: 22/2/07]
Αθλητική-Κοινωνική/ Σκηνοθεσία, Σενάριο & Παραγωγή: Σιλβέστερ Σταλόνε/ Πρωταγωνιστούν: Σιλβέστερ Σταλόνε, Μπερτ Γιανγκ, Τζέραλντιν Χιουζ, Μίλο Βεντιμίλα, Αντόνιο Τάρβερ/ Μουσική: Bill Conti/ Παραγωγή: HΠA 2006/ Διάρκεια: 1.42’/ Διανομή: ODEON
Υπόθεση : Ο Ρόκι πληγωμένος από την απώλεια της αγαπημένης του συζύγου, από την έλλειψη επικοινωνίας με τον γιο του και από την γενικότερη φθορά του χρόνου, προσπαθεί να στηριχτεί στα πόδια του ψυχολογικά. Σε αυτό τον βοηθάει η απόφαση που παίρνει, να δηλώσει ξανά την παρουσία του στο ρινγκ.
Τριάντα χρόνια πέρασαν από τότε που προβλήθηκε στις αίθουσες το πρώτο Ρόκι (1976), πολλά άλλαξαν από τότε, η εποχή, ο Ρόκι και ο ίδιος ο Σταλόνε. Για όλες αυτές της αλλαγές αιτία αποτελεί ο χρόνος και πιο συγκεκριμένα η ροή του χρόνου που επιβάλει την φυσική φθορά -αλλά και την εμπειρία στον ηθοποιό και δημιουργό, Σιλβέστερ Σταλόνε-. Η φθορά αγκαλιάζει “σχεδόν” τα πάντα, ταμπέλες, κτίρια, ακόμα και πρωταθλητές. Σχεδόν τα πάντα, γιατί τα συναισθήματα όταν είναι δυνατά δεν μπορεί να τα "σκοτώσει", ζωντανεύουν μέσω των αναπολήσεων.
Ο Σταλόνε σε κάθε πλάνο εστιάζει στα συναισθήματα του Ρόκι, που ξεπηδούν μέσα από τις αναπολήσεις, για την εποχή της δόξας, των μεγαλείων, αλλά κυρίως για τον άνθρωπό όπου μοιράσθηκε και δημιούργησε μαζί του, τα πάντα. Και αυτό το άτομα ακούει στο όνομα της αγαπημένης του συζύγου. Από τις πρώτες σκηνές μας δείχνει το πόσο του έχει στοιχίσει η απώλειά της. Την επισκέπτεται συχνά στο μνημείο της και καθώς φεύγει τοποθετεί πάνω σε ένα δέντρο ένα σκαμνί, το οποίο χρησιμοποιεί σε κάθε επίσκεψή του, "κάθεται" και της κάνει παρέα, δεν είναι απλά περαστικός. Ο Σταλόνε κορυφώνει την συναισθηματική φόρτιση του ήρωα για την απώλεια της συντρόφου του, με την εξής σεκάνς: O Ρόκι τη μέρα της επετείου περπατάει στα μέρη που την γνώρισε, περιγράφοντας τις στιγμές που την πρωτοφλέρταρε με διακριτικότητα και ρομαντισμό, οι οποίες προβάλλονται μέσω μικρών flash back από την πρώτη ταινία.
Φυσικά σε αυτό το ταξίδι αναπολήσεων έχει συνοδοιπόρο τον αδερφό της και καλό του φίλο, Πόλι. Ο οποίος ακολουθεί τον Ρόκι σε κάθε επέτειο. Ο Πόλι ώμος δυσανασχετεί βλέποντας τον Ρόκι να ζει με το παρελθόν, με έντονο ύφος τον παροτρύνει να απαγκιστρωθεί από αυτό και να κοιτάξει μπροστά. Σε αυτό το σημείο υπάρχουν κάποια πλάνα που σου μένουν:
-Σκοτάδι, τα δύο μπροστινά φώτα του αυτοκινήτου ανάμενα, ο Ρόκι βρίσκεται ακριβώς ανάμεσα τους και προβάλλεται σαν σκιά που κατευθύνεται προς την κάμερα. Μετά ακολουθεί διάλογος όπου φωτίζονται τα πρόσωπα των ηρώων από το αυτοκίνητο κι έτσι βλέπεις καθαρά την θλίψη τους-
Τα πλάνα αυτά μπορεί να έχουν μία χάρη όπως και η γενικότερη σκηνοθετική δουλειά του εγχειρήματος, αλλά προσοχή.. μην ξεχνάμε ότι πίσω από την κάμερα βρίσκεται ένας άνθρωπος που δεν έχει πάρει επαίνους ως σκηνοθέτης, άρα λίγη σημασία έχουν όσα προανέφερα. Αν όμως ένας "μεγάλος" σκηνοθέτης έδειχνε μια λάμπα να φωτίζει μία καρέκλα, θα αναλυόταν σε κινηματογραφικά σεμινάρια –Γιατί είναι εκεί η λάμπα; Γιατί έβαλε εκεί την καρέκλα; Θέλει να τονίσει αυτό, θέλει να θίξει το άλλο, και εννοεί εκείνο-. Ενώ εδώ απλά σκηνοθετεί ο Σταλόνε.
Οι ηθοποιοί αποδίδουν πολύ πειστικά την θλίψη και την νοσταλγία αλλά και τη δίψα για την καταξίωση. Ο Σταλόνε εδώ ερμηνεύει ακριβώς όπως σκηνοθετεί, με ωριμότητα και σοβαρότητα, μπορεί να μην φημίζεται για τις ερμηνευτικές του ικανότητες αλλά στην συγκεκριμένη ταινία ερμηνεύει με κάτι που βγαίνει από μέσα του, με ψυχή! Ο ήρωας θέλει να αποδείξει ότι η ψυχή είναι πιο δυνατή από το σώμα, όταν ρωτήθηκε από τον Πόλι γιατί θέλει να παλέψει, λέει χαρακτηριστικά: "Υπάρχει κάτι μέσα στο υπόγειο… εδώ.." και δείχνει την καρδιά του. Η σκηνή αυτή προκαλεί συγκίνηση και συνοδεύεται από το κλάμα του ήρωα. Είναι γνωστό ότι ποτέ δεν τα κατάφερνε ο Σταλόνε στο να υποδυθεί μια σκηνή με κλάμα. Για την ακρίβεια έφερνε στον θεατή γέλιο (στράβωνε το στόμα, και ούρλιαζε χωρίς να βγάζει δάκρυ), εδώ όμως τα πράγματα διαφοροποιούνται αρκετά, γιατί ερμηνεύει "από μέσα του". Άλλωστε αν συγκρίνουμε τις πορείες, του ήρωα και του ηθοποιού, θα δούμε ότι δεν αποτελούν παράλληλες γραμμές και κάπου τέμνονται. Ο Ρόκι από την δόξα του πρωταθλητή περνάει στην αφάνεια και σβήνει ο μύθος του (μέχρι και το άγαλμα του ξεριζώνουν) και ο Σταλόνε από τις κινηματογραφικές δόξες του Ρόκι και του Ράμπο πέρασε σε μια εποχή που δεν έχουν πέραση τέτοιου είδους παραγωγές, θεωρούνται μη-ποιοτικές. Βροντερό παράδειγμα η φετινή αντιμετώπιση της ακαδημίας των Όσκαρ, το πρώτο Ρόκι είχε 10 υποψηφιότητες (ναι καλά διαβάσατε) και απέσπασε 3 Όσκαρ: Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Μοντάζ (πάλι καλά διαβάσατε). Σήμερα αγνοούν τελείως την παρουσία του νέου "Rocky Balboa" (όπου φυσάει ο άνεμος.. και τα Όσκαρ). Σίγουρα ο Σταλόνε περίμενε μια διαφορετική αντιμετώπιση από την ακαδημία και αυτό ενδεικνύει η "Οσκαρική" ημερομηνία προβολής, Δεκέμβριο. Άρα έχουμε κατά κάποιο τρόπο ταύτιση ήρωα-πρωταγωνιστή, αναπολήσεις για δόξες που μοιράστηκαν και οι δύο. Στο εστιατόριο που έχει ο Ρόκι συχνά κάθεται και εξιστορεί στους πελάτες τις περιπέτειες του στα Ρινγκ ενώ δεν κρύβει και την φιλευσπλαχνία του βοηθώντας άτομα που έχουν ανάγκη. Η επικοινωνία με τον γιο του δεν είναι η ιδανική και προσπαθεί με διακριτικότητα και χωρίς πίεση να την επαναφέρει. Δεν απουσιάζει και ένα φλερτ με κάποια γνωστή του από τα παλιά, το οποίο είναι βασικά πλατωνικό, κρατώντας τις ισορροπίες μεταξύ της ανάγκης του ήρωα για συντροφικότητα και της πίστης του προς την σύζυγό του. Ξεκαθαρίζει τα πράγματα λέγοντας: "Έχει φύγει.. αλλά είναι ακόμα εδώ".
Δεν θα μπορούσε να απουσιάζει από μια ταινία που αναπολεί την δεκαετία του 70΄ο "ιπποτισμός", που εκδηλώνεται μέσα από την αντίδραση του κεντρικού ήρωα στην προσβολή του γυναικείου φύλου (η σκηνή στο μπαρ και αυτή που ακολουθεί έξω). Eύστοχη η σεναριακή ιδέα της εικονικής ψηφιακής αναμέτρησης που προκαλεί μία πραγματική αναμέτρηση. Το σενάριο είναι απλό δραματουργικά, με σοφιστικές ατάκες ("Όταν μένεις για πολύ σε ένα μέρος, γίνεσαι το ίδιο το μέρος") και "τσιμπάει" συναισθήματα.
Πολύ μικρό χρονικό διάστημα αφιερώνεται καθεαυτού στην πυγμαχία, στο τελευταίο μισάωρο ξεκινάει η καθιερωμένη προπόνηση του ήρωα και στο τελευταίο τέταρτο ο πυγμαχικός αγώνας (και ο μοναδικός). Όλη η υπόλοιπη ταινία ασχολείται με την ψυχοσύνθεση των ηρώων. Ο αγώνας είναι ρεαλιστικός, σε αυτό βοηθάνε και οι αληθινές γροθιές που ανταλλάσσουν οι αντίπαλοι (σύμφωνα με τις δηλώσεις του σκηνοθέτη υπήρχαν πολλά αληθινά χτυπήματα). Eίναι κάπως υποτονικός σε σχέση με τις αναμετρήσεις των προηγούμενων «Ρόκι», δηλώνοντας τα γυρατειά του ήρωα, αλλά σε κατάλληλες στιγμές υπάρχει η ένταση που απαιτείται. Πορώνει τον θεατή καθώς μπαίνουν στο ρινγκ αναμνήσεις που ωθούν ψυχολογικά τον ήρωα. Σε αυτή την ώθηση συμβάλλουν και τα γύρο του αγαπημένα πρόσωπα, είτε με ένα λόγο, είτε απλά με ένα βλέμμα.
Εύστοχο το φινάλε της αναμέτρησης! Δεν θα σας πω φυσικά το πώς τελειώνει ο αγώνας αλλά θα πω ότι πολλές φορές είναι δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ νίκης και ήττας, δίνοντας στον νικητή μια υποκειμενική ιδιότητα! Οι πρώτοι τίτλοι τέλους πέφτουν παράλληλα με σκηνές που τις θεωρώ πολύ έξυπνη ιδέα, παρουσιάζει άτομα που ποικίλλουν ηλικιακά και φυλετικά, να μιμούνται τον αγαπημένο τους ήρωα ανεβαίνοντας τα σκαλιά της πλατείας, που ανέβαινε και ο Ρόκι. Και πριν πέσουν οι τελικοί τίτλοι τέλους, προβάλλεται μια βραδινή φωτογραφία με τον Σταλόνε να αγναντεύει την θέα από την κορυφή των σκαλιών. Ωραίο κλείσιμο, αλλά είπαμε μην ξεχνάμε ότι σκηνοθέτης είναι απλά ο Σταλόνε, άρα..
Με μια πρόταση, η ταινία είναι ανθρωποκεντρική αδιαφορώντας για την "μηχανιστική" πλευρά της πυγμαχίας και αποτελεί ξέχειλο ποτήρι νοσταλγιών που συγκινεί.
Ακολουθεί ένα απόσπασμα από συνέντευξη του Σιλβέστερ Σταλόνε για την νέα του ταινία:
“Το σκεφτόμουν εδώ και καιρό να κάνω αυτή την ταινία. Το πρώτο Ρόκι γράφτηκε απλά μέσα στη νιότη μου. Αυτό γράφτηκε μέσα από την εμπειρία. Ένιωθα ότι είχα μάθει κάποια πράγματα με το δύσκολο τρόπο και σκέφτηκα να βάλω και το χαρακτήρα να περάσει τα ίδια, ώστε να βρει σημεία ταύτισης στο κοινό. Ξεκινήσαμε με τον αγώνα και προχωρήσαμε προς τα πίσω γιατί είχαμε την ευκαιρία να μπούμε σε ένα αληθινό αγώνα του HBO, με 9000 αληθινούς φιλάθλους που δεν μας περίμεναν και ξαφνικά είδαν τον Ρόκυ Μπαλμπόα. Το φαντάζεσαι; Δεν κατάλαβαν τι συμβαίνει! Ήταν σαν να μην είχαμε χάσει ποτέ το έρεισμα στο κόσμο και ένιωσα δικαιωμένος”
Ο Σιλβέστερ Σταλόνε στα παρασκήνια από την πλευρά του σκηνοθέτη, λέει στον αντίπαλο του Ρόκι:
“Έχεις 8 κάμερες πάνω σου, όταν το δουν αυτό θα αλλάξουν τον τρόπο μετάδοσης των αγώνων!”
“Θέλαμε να κάνουμε τόσο ρεαλιστικό τον τελευταίο αγώνα, που ανταλλάξαμε πολλές αληθινές γροθιές. Δεν μπορούσα να το κάνω με ηθοποιό, έπρεπε να το κάνω με έναν πυγμάχο, που ξέρει πάντα τι κάνει, κινείται συνέχεια κι εκμεταλλεύεται τα λάθη μου. Έχει αληθινές αντιδράσεις. Ο αγώνας ήταν πραγματική πρόκληση αλλά είμαι πολύ χαρούμενος που τα κατάφερα. Μπορεί να χρειαστήκανε 30 χρόνια αλλά επιτέλους το κάναμε σωστά! Τα παιδιά μου δεν είχαν ιδέα τι δουλειά κάνω, νόμιζαν ότι μόνο παίζω γκολφ. Ξεκινώντας μια οικογένεια έρχεσαι σε μεγαλύτερη επαφή με τα συναισθήματα σου και όσο περίεργο κι αν ακούγεται, καλύτερα να το κάνεις τώρα παρά στα 50 σου. Κάποτε ίσως να μην ήμουν αρκετά ώριμος να παραδεχτώ ότι ο Ρόκι δεν είναι “παιδί” μου, αλλά ένα είδωλο του οποίου είμαι μέρος και ποτέ δεν θα με αφήσει μόνο. Τελικά χρειάστηκε να γεράσω για να καταλάβω ότι ο Ρόκι δεν έχει να κάνει με το μποξ, αλλά με τους ανθρώπους. Απλώς αυτός έτυχε να είναι πυγμάχος σε αυτό το ταξίδι…”
Τρέιλερ: