Η φωτογραφία μου
"Καλωσορίσατε στο Cine...σθημα, ένα ιστολόγιο με θέμα το σινεμά που εστιάζει στην Cine...σθηματική πλευρά της 7ης. Εδώ θα βρείτε τις κριτικές μου για ταινίες που παρακολούθησα στις σκοτεινές αίθουσες και άλλα άρθρα μου που σχετίζονται με τον κινηματογράφο. Μια κριτική είναι η υποκειμενική άποψη κάποιου για μια ταινία και δεν αποτελεί ασφαλή οδηγό για κάθε υποψήφιο θεατή. Δεν υπάρχουν καλές και κακές ταινίες, υπάρχουν μόνο αυτές που μας αρέσουν και εκείνες που δεν μας αρέσουν. Η βαθμολογία βγαίνει από ειδικό πρόγραμμα ανά μισό αστέρι, το άριστα αποτελούν τα 5 αστέρια".
Καλή σας ανάγνωση.. / ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: e-mail: CineS8HMA@yahoo.gr

Η Cine...σθηματική πλευρά της 7ης..

Η Cine...σθηματική πλευρά της 7ης..

01 Ιανουαρίου 2011

κριτική: Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ (THE FOUNTAIN) [*****]


[πρεμιέρα: 15/3/07]
Κοινωνικό Δράμα Φαντασίας/ Σκηνοθεσία-Σενάριο: Ντάρεν Αρονόφσκι/ Πρωταγωνιστούν: Χιού Τζάκμαν, Ρέιτσελ Βάις, Έλεν Μπέρστιν, Μαρκ Μαργκόλις/ Μουσική: Κλιντ Μάνσελ/ Διάρκεια: 96’/ Παραγωγή: ΗΠΑ 2006/ Διανομή: ODEON

Υπόθεση: Ο Τόμας Κρέο στον 16ο αιώνα ως Ισπανός Κατακτητής προσπαθεί να σώσει την Ισπανία ψάχνοντας ένα κρυμμένο δέντρο που αποτελεί την πηγή της ζωής. Ο ίδιος στον 21ο αιώνα ως Επιστήμονας προσπαθεί να θεραπεύσει την γυναίκα του από ανίατη ασθένεια, ενώ στον 26ο αιώνα ως Αστροναύτης προσπαθεί να διατηρήσει στη ζωή, το δέντρο που αποτελεί την πηγή της ζωής...


“Η Πηγή Της Ζωής..” που πάει το μυαλό σας διαβάζοντας αυτή την έκφραση; Σίγουρα στην αιώνια ζωή που προσπερνά το εμπόδιο του θανάτου για πάντα, δηλαδή στην αθανασία. Ο Αρονόφσκι φέρνει στο νου του την ίδια σκέψη αλλά από την δικιά του σκοπιά, έχει μια διαφορετική άποψη για την “Πηγή Της Ζωής” την οποία και καταθέτει με τόλμη. Αναφέρεται με μαεστρία σε πολύ σοβαρά θέματα (Αθανασία, Μετενσάρκωση, Θρησκεία), τεκμηριώνοντας την άποψη του και δικαιολογώντας την.

Ο κεντρικός χαρακτήρας της ταινίας Τόμας Κρέο (Χιού Τζάκμαν) μέσω της μετενσάρκωσης βιώνει 3 διαφορετικές χρονικές περιόδους, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, οι οποίες εναλλάσσονται και αποκαλύπτονται σιγά σιγά στοιχεία που τις συνδέουν. Εντυπωσιάζει ο ευρηματικός τρόπος παραπομπής του θεατή από τη μια χρονική περίοδο στην άλλη μέσω οπτικών παρομοιώσεων και λεκτικών επαναλήψεων [Όπως: O λαιμός της Ίζη παρομοιάζεται με τον κορμό του δέντρου, καθώς πλησιάζει ο Τόμας (την Ίζι ή το δέντρο), ψιθυρίζει -Κοντεύουμε..]. Στο παρελθόν παρακολουθούμε την μάχη που δίνει ο ήρωας για να υπερασπιστεί τα ιδανικά του και να κερδίσει την αγάπη, βοηθοί του, η μυϊκή δύναμη και το ξίφος του. Στο παρόν μάχεται να κρατήσει στη ζωή την αγαπημένη του, όπλα του η επιμονή και η επιστήμη. Στο μέλλον δίνει μάχη να κρατήσει στη ζωή το Δέντρο της ίδιας της “ζωής”, όπλα του η υπομονή και οι δυνάμεις του σύμπαντος.

Στιλιζαρισμένο το εγχείρημα με σουρεαλιστικά στοιχεία (κυρίως στο μελλοντικό κεφάλαιο) αλλά και με σκηνές άκρως ρεαλιστικές. Η στεναχώρια, ο θυμός και η οργή εκφράζονται από το σκηνοθέτη χωρίς φίλτρα κινηματογραφικού καλλωπισμού, παρουσιάζοντας καταστάσεις έτσι όπως θα τις συναντούσαμε στην πραγματική ζωή. Ο κεντρικός ήρωας δεν θέλει να δεχτεί ότι μπορεί να χάσει την γυναίκα του, θεωρεί τον θάνατο ασθένεια και θέλει να βρει αντίδοτο. Γίνεται έξαλλος στην ιδέα του θανάτου και η οργή του τον κάνει να διαπερνά τα όρια του καθωσπρεπισμού και της ευγένειας, ακόμα και προς την Ίζι (Ρέιτσελ Βάις), την πολυαγαπημένη του σύζυγο. Στη προσπάθεια του να βρει το αντίδοτο του καρκίνου, το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα βρίσκεται στα εργαστήρια ερευνών παρά στο σπίτι. Σκοπός του να την κρατήσει κοντά του στη ζωή, ρισκάροντας έτσι να μην μοιραστεί μαζί της ούτε τις τελευταίες της στιγμές, απουσίες που δεν δικαιολογείς ποτέ στον εαυτό σου, ανεξάρτητα από το σκοπό τους.

Η Ίζι σε αντίθεση με τον Τόμας έχει συμφιλιωθεί με την ιδέα του θανάτου, δεν το βλέπει σαν ένα “κλείσιμο” αλλά ως “άνοιγμα” προς κάτι νέο, προσπαθεί να μεταδώσει αυτή της την αντίληψη και στον αγαπημένο της, για να απαλύνει τον πόνο του. Για να το πετύχει αυτό του ζητάει να τη βοηθήσει στο τελείωμα του βιβλίο της που έχει τίτλο “Η Πηγή Της Ζωής”. Του ζητάει να γράψει εκείνος το τελευταίο κεφάλαιο μιας και εκείνη αδυνατεί. Σε αυτή του την προσπάθεια θα αναγκαστεί να φιλοσοφήσει πολλά και να δει τα γεγονότα πιο σφαιρικά. Στο βλέμμα του Τόμας προς την Ίζι, αντικατοπτρίζεται η διάσταση του δράματος. Nα την κοιτάξει όπως αισθάνεται “με λύπη και οίκτο”, ή όπως πρέπει “με χαμόγελο και θαυμασμό” για να την κάνει χαρούμενη; Το βλέμμα του αποτελεί ένα μίγμα των παραπάνω, μόνο που επικρατεί το πιο σκούρο χρώμα που καλύπτει το ανοιχτόχρωμο, η λύπη σκιάζει τη χαρά (όπως συμβαίνει συνήθως), προσδίδοντας ρεαλιστικότητα.
Χαρακτηριστική σκηνή: O Tόμας γυρνάει στο σπίτι από το εργαστήριο, οι έρευνες πάλι δεν απέδωσαν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ξαπλώνει δίπλα της, αντιλαμβάνεται την παρουσία του και τον ρωτάει: -Όλα καλά; -Ναι, όλα καλά.. και την φιλάει. Οι μύες του προσώπου του σφίγγουν, η αναπνοή του βαραίνει, κρατιέται, δεν αντέχει, σηκώνεται σιγά σιγά και φεύγει από το δωμάτιο, αφήνεται και ξεσπάει σε λυγμούς ενώ ρίχνει ματιές προς το κρεβάτι της, δεν το αντέχει. Σε μια άλλη παρόμοια σκηνή, την βλέπει να κοιμάται και την θυμάται να του χαμογελάει καθώς ανεμίζουν τα πλούσια μακριά μαλλιά της, μετά εξανεμίζεται η ανάμνηση και αντικρίζοντας την Ίζι με το σκουφάκι της στο κρεβάτι, ξεσπάει. Δραματικές σκηνές, έντονα φορτισμένες που συμπαρασύρουν συναισθηματικά τον θεατή. Το σουρεαλιστικό κομμάτι της ταινίας κεντρίζει και αυτό τα συναισθήματα του θεατή, με σαγηνευτικές, λυρικές εικόνες που αγκαλιάζουν το ρομαντικό παραλήρημα του ήρωα. Αίσθηση προκαλούν αρκετά πλάνα, επιβλητικά και παραμυθένια, κάποια προβάλλονται με την βοήθεια κεντραρισμένων γενικών κάδρων (όπως το πλάνο του δέντρου της ζωής στη λίμνη).

Η πολύ καλή, ονειροπόλα μουσική, αλλά και γενικότερα ο ήχος της ταινίας, συμβάλουν στο συνολικό θετικό αποτέλεσμα. Κάποιες στιγμές για να βιώσουμε εντονότερα τη τραγικότητα των συμβάντων, βοηθάει εκτός από την εικόνα και ο ήχος. Μία χαρακτηριστική βοή μεταφέρει ακουστικά τη θολούρα του ήρωα [όπως η σκηνή που διασχίζει μια διαδρομή περπατώντας: Όλη η ήχοι γύρο του ακούγονται μουντά και συνοδεύονται από βοή, εκείνη τη στιγμή τον είχαν απορροφήσει τόσο οι σκέψεις του, που έχασε την αίσθηση με το περιβάλλοντα χώρο, δεν άκουγε και ένιωθε χαμένος, ξαφνικά ένα αυτοκίνητο γίνεται η αφορμή να ξυπνήσει από το λήθαργο].

Συναντάμε και μια διακριτική, μα γεμάτη ένταση ερωτική σεκάνς, από αυτές που σπανίζουν (η σεκάνς στη μπανιέρα), όπου τα συναισθήματα έχουν το πρώτο λόγο και αυτά κατευθύνουν τα σώματα. Εδώ το πάθος εκφράζεται κατόπιν έντονης θλίψης (αποκαλύφθηκε η επιδείνωση της ασθένειας), δεν εκδηλώνει απλά μια ερωτική επιθυμία αλλά κυρίως μια αντίσταση και άρνηση στο να δεχτούν τον ανεπιθύμητο "χωρισμό" που τους απειλεί.

Οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών είναι εξαίσιες, η ερωτική τους χημεία πείθει τον θεατή για το δυνατό τους ειδύλλιο και δηλώνεται το μεγάλο ερμηνευτικό εύρος του Χιου Τζάκμαν. Λόγο της πληρότητάς της (σεναριακά-δραματουργικά-σκηνοθετικά), η ταινία δίνει της αίσθηση ότι είναι μεγαλύτερης χρονικής διάρκειας.

Μια φιλοσοφική ματιά πάνω στα σημαντικότερα στοιχεία της ύπαρξης μας, στη ζωή και στο θάνατο, δύο έννοιες που έχουν ταυτιστεί με το καλό και το κακό, την χαρά και το φόβο. Ότι και να κάνουμε όμως θα συνυπάρχουν για αυτό πρέπει να τα δεχτούμε και τα δύο. Ο Αρονόφσκι είναι ο δημιουργός των επιτυχιών: "π" και "Ρεκβιέμ για ένα όνειρο". Ο σκηνοθέτης, αναφερόμενος σε ένα από τα κεντρικά θέματα που ήθελε να θίξει στην ταινία, δήλωσε: “Μήπως ο θάνατος είναι που μας κάνει ανθρώπινα όντα και, αν μπορούσαμε να ζήσουμε για πάντα, τότε θα χάναμε την ανθρωπιά μας;”
Ένας ύμνος για τη ζωή και την αγάπη και μια προσπάθεια απομυθοποίησης της τραγικότητας του θανάτου!

Γλυκόπικρο ταξίδι, στο ρομαντικό παραλήρημα των αισθήσεων, πραγματικό ΚΟΜΨΟΤΕΧΝΗΜΑ με την πλήρη σημασία της λέξεως!



Μουσική από την Ταινία