Η φωτογραφία μου
"Καλωσορίσατε στο Cine...σθημα, ένα ιστολόγιο με θέμα το σινεμά που εστιάζει στην Cine...σθηματική πλευρά της 7ης. Εδώ θα βρείτε τις κριτικές μου για ταινίες που παρακολούθησα στις σκοτεινές αίθουσες και άλλα άρθρα μου που σχετίζονται με τον κινηματογράφο. Μια κριτική είναι η υποκειμενική άποψη κάποιου για μια ταινία και δεν αποτελεί ασφαλή οδηγό για κάθε υποψήφιο θεατή. Δεν υπάρχουν καλές και κακές ταινίες, υπάρχουν μόνο αυτές που μας αρέσουν και εκείνες που δεν μας αρέσουν. Η βαθμολογία βγαίνει από ειδικό πρόγραμμα ανά μισό αστέρι, το άριστα αποτελούν τα 5 αστέρια".
Καλή σας ανάγνωση.. / ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: e-mail: CineS8HMA@yahoo.gr

Η Cine...σθηματική πλευρά της 7ης..

Η Cine...σθηματική πλευρά της 7ης..

02 Ιανουαρίου 2011

κριτική: ΟΥ ΦΟΝΕΥΣΕΙΣ (RIGHTEOUS KILL) [***1/2]


[πρεμιέρα: 11/09/08]

Αστυνομική / Σκηνοθεσία: Τζον Άβνετ / Πρωταγωνιστούν: Ρόμπερτ - Αλ, Πατσίνο - Ντε Νίρο, Κάρλα Γκουτζίνο, Τζον Λεγκουιζάμο, Μπράιαν Ντένεχι. / Παραγωγή: HΠA 2008 / Διάρκεια: 100 λεπτά / Διανομή: ODEON

Υπόθεση: Η διαφθορά της «δικαιοσύνης» ωθεί έναν αστυνομικό στο να πάρει στα δικά του χέρια το νόμο, μαζί σε αυτή του την προσπάθεια έχει και το καλό του συνάδελφο και φίλο. Όμως κάποια στιγμή τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως τα σχεδίαζαν οι δύο υπερασπιστές της δικαιοσύνης!


Ρόμπερτ Ντε Νίρο και Αλ Πατσίνο ή Αλ Πατσίνο και Ρόμπερτ Ντε Νίρο, όπως προτιμάει καθένας ανάλογα με το που γέρνει περισσότερο η ζυγαριά του θαυμασμού του. Αν και είναι δύσκολο να διαλέξεις ανάμεσα στους δύο, είναι σαν να προσπαθείς να βρεις την ορθότερη γωνία ενός τετραγώνου. Όταν πεις «Αυτός είναι καλύτερος!», ύστερα βλέπεις μια ταινία με τον άλλον και αναθεωρείς!

Η ταινία ασχολείται με την διαφθορά η οποία είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι, έχει πλέον «νομιμοποιηθεί» παγκοσμίως ανεπίσημα. Και όλα όσα δήθεν την κυνηγούν αποτελούν πιόνια της για την επιβίωση της. Ένα θέμα που σαφώς και έχει απασχολήσει κατά κόρον τον κινηματογράφο, μόνο που τώρα εκπροσωπείται όχι μόνο από δύο θρύλους του παγκόσμιου κινηματογράφου, αλλά και από δύο πρόσωπα που από το πλήθος των ρόλων τους έχουν ταυτιστεί με τα μονοπάτια της νομιμότητας και της παρανομίας. Πότε ως αστυνομικοί, πότε ως μαφιόζοι, πάντα όμως στα ίδια σκοτεινά μονοπάτια της νομιμότητας και της παρανομίας, που πολλές φορές διασταυρώνονται στον κόμβο του συμφέροντος.

Ας δούμε τώρα τον τρόπο που προσεγγίζει ο σκηνοθέτης αυτό το πολύ σοβαρό θέμα. Από το ξεκίνημα μας παρουσιάζει ανοιχτά την "παράνoμη" δράση του ήρωα μας και μας εξηγάει «εν τάχει» τους λόγους της. Όλοι μας κατανοούμε τους λόγους που δρα έτσι ο ήρωας μας και τον δικαιολογούμε (εν μέρει μιας και το να αφαιρέσεις ζωή είναι θέμα που παίρνει πολύ κουβέντα). Βέβαια αυτό γίνεται γιατί πέραν από την ταινία όλοι μας έχουμε γνώση για το πώς δρα συνήθως η δικαιοσύνη από όσα πραγματεύονται γύρο μας παγκοσμίως. Όμως αν την ταινία την παρακολουθούσε ένας κάτοικος άλλου πλανήτη, που ήρθε στην όμορφή Γη μας ως τουρίστας και έτσι δεν είχε υπόψη του πως δρα πολλές φορές η δικαιοσύνη σίγουρα δεν θα κατανοούσε πλήρως την δράση του ήρωα μας. Θα έπρεπε ο σκηνοθέτης όσο κι αν πραγματεύεται ένα πασιφανές θέμα να μας φορτίσει συναισθηματικά εστιάζοντας στην αδικία. Δηλαδή θα μπορούσε να μας παρουσιάσει αναλυτικά ένα γεγονός (να γνωρίζαμε καλά τα πρόσωπα που αδικούνται), να κορύφωνε την φόρτιση μας με το άδικο αποτέλεσμα του δικαστηρίου (όπως την αθώωση ενός φονιά) και έτσι να αναζητούσαμε την συναισθηματική αυτή αποφόρτιση στην ενέργεια «ξεκαθαρίσματος» του ήρωα μας! Αυτό είναι και το σημείο που χάνει η ταινία και ίσως η αιτία που δυσαρέστησε πολλούς κριτικούς, ότι δεν μας φόρτισε συναισθηματικά ενώ το θέμα αποτελούσε έφορο έδαφος για κάτι τέτοιο. Η χαρακτηριστική ατάκα του φιλμ η οποία εμπεριέχει και όλο το νόημα της ταινίας είναι η εξής: «Πολλοί σέβονται το σήμα, Όλοι σέβονται το όπλο!» και εκεί εστιάζεται και ο λόγος του ξεσπάσματος των ηρώων μας!

Ευτυχώς όμως που τα δύο κεντρικά πρόσωπα έχουν γερές πλάτες και σήκωσαν με άνεση όλο το εγχείρημα με αποτέλεσμα να μην κάνουν έντονη την παρουσία τους όποιες ατέλειες και να κρατήσουν σε υψηλά επίπεδα το σασπένς. Βέβαια σε αυτή τους την προσπάθεια τους βοήθησε και η πλοκή που ενώ φαίνεται πολύ απλή, στην πορεία αρχίζει και περιπλέκεται βαδίζοντας προς μονοπάτια ανατροπών, διατηρώντας έτσι το ενδιαφέρον.

Σκηνοθετικά η ταινία μπορεί να χαρακτηριστεί απλά επαρκής, δεν ήταν κακή αλλά είχε μικρότερο σθένος από την βαρύτητα των πρωταγωνιστών της. Άλλωστε πίσω από την κάμερα δεν βρίσκεται κάποιος μετρ του είδους, δεν έχουμε σε καμία περίπτωση τα πλάνα του Μάικλ Μαν στο «Heat» όπου ενορχήστρωσε τους δυο αυτούς ερμηνευτές. Πάντως προσπάθησε να κρατήσει τα πράγματα σε μία ισορροπία και ως ένα σημείο τα κατάφερε. Χειρίστηκε παρά πολύ σωστά την διάρκεια εμφάνισής στο πανί, των δύο πρωταγωνιστών. Μοίρασε απόλυτα τους ρόλους χρονικά αλλά και δραματουργικά. Στο πρώτο μέρος πρωταγωνιστεί ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο και στο δεύτερο παραχωρεί την σκυτάλη στον Αλ Πατσίνο. Όπως επίσης η δραματουργική εξέλιξη της ταινίας στο πρώτο μέρος στηρίζεται στον Ντε Νίρο και στο δεύτερο στον Πατσίνο. Κάτι που επίσης πρόσεξε πάρα πολύ ο σκηνοθέτης και που πιστεύω δεν ήταν τυχαίο είναι η σειρά εμφάνισης των ηρώων. Ποιον θα εμφάνιζε πρώτο και ποιον δεύτερο; Μήπως θα τους εμφάνιζε και τους δύο μαζί στο ίδιο κάδρο; Είχα αυτή την απορία και μου λύθηκε αμέσως μετά τους εναρκτήριους τίτλους. Κάνει την εμφάνιση του πρώτα κάποιος όπου έχει μια ελιά στο πρόσωπο, αλλά πρώτα ακούγεται μια βραχνή και χαρακτηριστική φωνή! Κι έτσι ο ένας εθεάθη πρώτος και ο άλλος ακούστηκε πρώτος, δίκαιη η μοιρασιά!

Και φυσικά δεν πρέπει να παραλείψουμε να αναφερθούμε στο πιο δυνατό σημείο του φιλμ, που δίχως αυτό θα έχανε πολλούς βαθμούς από την προσοχή μας. Οι σκηνές που βλέπουμε μαζί τον Ντενίρο με τον Πατσίνο ή αν θέλετε τον Πατσίνο με τον Ντε Νίρο. Τα συναισθήματα είναι έντονα και δεν χορταίνεις να τους παρακολουθείς μαζί και παρότι οι σκηνές αυτές κατακλύζουν το φιλμ (σε αντίθεση με το Heat που δεν τους βλέπαμε μαζί), δεν μας φτάνουν! Χαρακτηριστική είναι η σκηνή που συνομιλούν σε ένα μπαράκι και τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους, αυτή η σκηνή και μόνο λέει πολλά!!! (στην φωτογραφία που ακολουθεί). Επίσης να διευκρινίσω ότι το φινάλε είναι 100% Ντε Νίρο – Πατσίνο ή αλλιώς 100% Πατσίνο-Ντε Νίρο και υπόσχεται έντονες συγκινήσεις ερμηνεύτηκα αλλά και δραματουργικά. Αν κάναμε την προσπάθεια να συγκρίνουμε τις ερμηνείες των δύο θρύλων από αυτή την ταινία, θα μπορούσαμε να πούμε ότι του Αλ Πατσίνο ήταν λίγο πιο ζωηρή και πολύπλευρη, άλλωστε και ο ρόλος του ήταν πιο πολύπλευρος, έπρεπε να καλύψει τον φίλο του και η πειστικότητά του εξαρτιόταν από το ερμηνευτικό του βάθος!

Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για μία ταινία που επιβάλλεται να δουν οι θαυμαστές των δύο αυτών θρύλων και παρότι πολλοί έγραψαν αρνητικά λόγια για αυτήν την ταινία, ίσως μετά από χρόνια προβούν στην αναζήτηση της γομολάστιχάς τους! Άλλωστε κι άλλες φορές ταινίες που θάφτηκαν στο παρελθόν, με το πέρασμα του χρόνου αναβίωσαν μέσα από τις στάχτες τους!

ΥΓ: Ενοχλήθηκα πολύ όταν διάβασα υπαινιγμούς για τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών, χαρακτηριστικά γράφτηκε: «Κάτι κουρασμένα παλικάρια!!!», μάλλον θα το έγραψε κάποιος «κουρασμένος» κριτικός με ακόμα πιο «κουρασμένους» οφθαλμούς!

Πόρισμα: ΔΩΣΤΕ ΑΔΕΙΑ ΣΤΟΥΣ ΚΡΙΤΙΚΟΥΣ, ΘΕΛΟΥΝ ΞΕΚΟΥΡΑΣΗ!!!!!!!!!!!!!

(Το Τσούγκρισμα των Θρύλων)