Υποψήφιο για 8 Όσκαρ το 2008.
Απέσπασε 4 Όσκαρ: Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας,΄Β Ανδρικού ρόλου (Χαβιέ Μπαρντέμ), Διασκευασμένου Σεναρίου.
[πρεμιέρα: 6/03/08]
Θρίλερ / Σκηνοθεσία-Σενάριο: Τζόελ και Ήθαν Κοέν / Πρωταγωνιστούν: Τζος Μπρόλιν, Χαβιέ Μπαρντέμ, Τόμι Λι Τζόουνς / Παραγωγή: ΗΠΑ 2007 / Διάρκεια: 122 λεπτά / Διανομή: UIP
Υπόθεση: Στην έρημο που χωρίζει το Μεξικό από το Τέξας, ένας κυνηγός θα βρει μια βαλίτσα γεμάτη χρήματα. Μόνο που εξαιτίας της βαλίτσας γίνεται στόχαστρο πληρωμένων δολοφόνων, λαθρέμπορων και ενός σερίφη.
Η συγκεκριμένη ταινία βγήκε στις ελληνικές αίθουσες 10 μέρες μετά την απονομή των Όσκαρ κι έτσι έτυχε μεγαλύτερης αποδοχής από το κοινό, μιας και φέρει την ταυτότητα της νικήτριας ταινίας. Απέσπασε 4 πολύ σημαντικά όσκαρ, εκείνα της Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, ΄Β Ανδρικού ρόλου (Χαβιέ Μπαρντέμ: «Η θάλασσα μέσα μου - Sea Inside») και Διασκευασμένου Σεναρίου. Για το αν άξιζε αυτές τις βραβεύσεις θα το δούμε στην συνέχεια.
Οι αδελφοί Κοέν το σίγουρο είναι ότι έκαναν μια προσεγμένη δουλειά κυρίως σκηνοθετικά, που δικαιωματικά αξίζει την προσοχή του κοινού. Τα ατού αυτής της δουλειάς ήταν δύο. Πρώτον η σκηνοθεσία και δεύτερον το σκεύασμα του «θεοπάλαβου» χαρακτήρα που υποδύεται ο Χαβιέ Μπαρντέμ. Επιτρέψτε μου να πιστεύω ότι αν δεν υπήρχε το δεύτερο, ίσως το πρώτο (η σκηνοθεσία) να μην ήταν αρκετό για να στηρίξει το φιλμ. Ας τα δούμε αναλυτικά.
Οι Κοέν φιλμάρουν το κάθε τι με τρόπο που διαχέει ρίγη φόβου. Ακόμα και το πλάνο ενός εγκαταλειμμένου αυτοκινήτου γίνεται μια επιβλητική, τρομακτική εικόνα. Νεκρά σκυλιά, ανθρώπινα πτώματα κι ο αέρας να σηκώνει την άμμο της ερήμου από το έδαφος απειλητικά. Κάθε πλάνο τους είναι μελετημένο έτσι ώστε να κεντρίζει την προσοχή και την αγωνία του θεατή, συχνά σφίγγεις τα χερούλια του καθίσματός σου.
Χαρακτηριστικές σκηνές: 1) Ένα αυτοκίνητο ξεπροβάλει σε ένα λόφο, δίπλα του έρχεται ένα άλλο με αναμμένα τα φώτα. Το αυτοκίνητο κατεβαίνει το λόφο κυνηγώντας έναν πεζό. 2) Κάποιος προσπαθεί να διαφύγει κολυμπώντας, ένα πιτ-μπουλ τον κυνηγάει στο νερό. 3) Κάποιος οπλισμένος περιμένει πίσω από την πόρτα ένα τρελαμένο δολοφόνο. Ο δολοφόνος φτάνει έξω από την πόρτα του. Ευτυχώς διακρίνει τον δολοφόνο από την σκιά του, που αφήνει στην κάτω χαραμάδα της πόρτας. Ο δολοφόνος όμως κλείνει το φως και η σκιά του χάνεται!!!
Το μοντάζ και η σκηνοθεσία υποστηρίζουν τους αργούς ρυθμούς που εξελίσσεται το φιλμ.
Οι αργοί ρυθμοί οξύνουν την αγωνία, αλλά από κάποια στιγμή και ύστερα έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα. Αργοί ρυθμοί συναρτήσει των επαναλαμβανόμενων καταστάσεων, οξύνουν την ανία του θεατή. Το μελανό σημείο του εγχειρήματος. Η ταινία επαναλαμβάνεται και εξαντλείται σεναριακά και δραματουργικά. Περιμένεις να συμβεί κάτι διαφορετικό, κάτι που θα αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον σου αλλά τίποτα. Την ανία αυτή έρχεται να συμπληρώσει και η γεμάτη «ζωντάνια» ερμηνεία του Τόμι Λι Τζόουνς. Υποδύεται τον σερίφη που «κυνηγάει» (τρόπος του λέγειν!) τον γεμάτο νεύρο Μπαρντέμ. Ο Τζόουνς απλά περιφέρεται στα πλάνα ως "Ωραία Κοιμωμένη" με ένα βαριεστημένο ύφος που κοιμίζει τον θεατή. Το χειρότερο είναι ότι κάνει την εμφάνισή του πιο έντονα προς το τέλος, εκεί που η ταινία έχει ξεμείνει εντελώς από καύσιμα ενδιαφέροντος. Η προσπάθεια για ένα σοφιστικέ φινάλε, αποτυγχάνει παταγωδώς. Ο Τόμι Λι Τζόουνς εξιστορεί κάποια γεγονότα που δεν αντιλαμβάνεται ο θεατής τη σχέση έχουν με την ιστορία που παρακολούθησε. Αλλά δεν έχει σημασία, άλλωστε η ταινία κατατάσσεται στην κατηγορία των Σινεφίλ ταινιών και σε αυτή την κατηγορία όλα επιτρέπονται και όλα έχουν πάντα μία "κουλτουριάρικη" εξήγηση. Εγώ πάντως δεν την κατάλαβα, κάποιοι πιο ποιοτικοί ίσως την καταλάβουν. Κατατάσσω το φιλμ στην κατηγορία των θρίλερ, μιας και δεν έχω αντιληφθεί τι ακριβώς εκπροσωπεί η κατηγορία «Σινεφίλ».
Ευτυχώς που και μόνο η παρουσία του τρελαμένου Χαβιέ Μπαρντέμ, σε κάνει να ξεχνάς την ανία σου, απολαμβάνοντάς τον. Το παράδοξο είναι ότι ενώ ενσαρκώνει έναν στυγνό και παρανοϊκό δολοφόνο, δεν γίνεται αντιπαθής στο κοινό και χαζεύεις το όλο του το στήσιμο στο φακό. Το μάτι του γυαλίζει κυριολεκτικά, σε πείθει με την αυτοπεποίθηση του ότι το παράλογο για αυτόν είναι λογικό, το κούρεμά του σε διασκεδάζει (από τα πιο αστεία κουρέματα!!), το περπάτημα του, η μπουκάλα που κουβαλάει μαζί του, η γεμάτη ζωντάνια ερμηνευτική ταύτισή του με τον ρόλο! Όλα αυτά δημιουργούν έναν παράδοξα «συμπαθητικό» παρανοϊκό τύπο. Θα ήταν η τέλεια πρόταση για αμφίεση στις απόκριες (μιας και τώρα διανύουμε την περίοδο της αποκριάς). Απλά βάλτε την κατάλληλη περούκα, πάρτε αυτό το ύφος, βγάλτε τα παπούτσια και φορέστε άσπρες κάλτσες, κάντε το ανάλογο περπάτημα και πάρτε μαζί σας μια φιάλη οξυγόνου. Σίγουρα θα κερδίσετε τα βλέμματα και το γέλιο όσον έχουν δει την ταινία, για τους άλλους δεν ξέρω..
Χαρακτηριστική είναι μια πολύ έξυπνη κωμική ατάκα της ταινίας, που ακούγεται ως ανέκδοτο:
-Γυναίκα αν δεν γυρίσω πες στην μάνα μου ότι την αγαπώ πολύ!
-Μα.. η μάνα σου έχει πεθάνει!
-Καλά.. τότε θα της το πω εγώ!
Άραγε άξιζε όλα αυτά τα όσκαρ; Πιστεύω ότι αξίζει τα 2 από τα 4 που απέσπασε. Το ΄Β Ανδρικού και το Σκηνοθεσίας που ήταν όντως καλύτερη από τις υπόλοιπες διαγωνιζόμενες ταινίας σε αυτές τις κατηγορίες. Αλλά το Καλύτερης Ταινία και το Διασκευασμένου Σεναρίου, πιστεύω πως ήταν υπερβολικά έως αδικαιολόγητα, για μια Ταινία που δεν έχει τίποτα να πει (πέραν από μια ιστορία θρίλερ με έναν παρανοϊκό δολοφόνο) και ένα σενάριο που επίσης δεν έχει να καταθέσει κάτι. Αυτά τα δύο όσκαρ, άξιζαν στο "There Will Be Blood", τουλάχιστον είχε να πει κάτι!