Υποψήφιο για 8 Όσκαρ το 2008.
Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Ά Ανδρικού ρόλου (Ντάνιελ Ντέι Λιούις), Διασκευασμένου Σεναρίου, Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης-Σκηνικά, Φωτογραφίας, Μοντάζ, Ήχητικών Εφέ.
Απέσπασε 2 Όσκαρ: Ά Ανδρικού (Ντάνιελ Ντέι Λιούις), Φωτογραφίας.
[πρεμιέρα: 21/02/08]
Κοινωνικό Δράμα / Σκηνοθεσία: Πολ Τόμας Άντερσον / Πρωταγωνιστούν: Ντάνιελ Ντέι Λιούις, Πολ Ντάνο, Κιάραν Χιτς, Ντίλον Φρέζιερ / Παραγωγή: 2007 ΗΠΑ / Διάρκεια: 158 λεπτά / Διανομή: AUDIOVISUAL
Υπόθεση: Ο Ντάνιελ Πλέινβιου στην ανατολή του 20ου αιώνα, ανακαλύπτει πετρέλαιο κι έτσι από φτωχός ανθρακωρύχος γίνεται μεγιστάνας. Αυτό δεν του αρκεί και θέτει όλο και πιο υψηλούς στόχους. Μέχρι που θα φτάσουν οι στόχοι του και πιο το τίμημα για την εκπλήρωσή τους;
Ο Πολ Τόμας Άντερσον σε αυτό του το εγχείρημα, κινηματογραφεί μία ιστορία που βασίζεται στο μυθιστόρημα «Oil» του Άπτον Σίνκλερ. Επίκεντρό του η Φιλαργυρία και η Απληστία. Και γύρο από αυτά, οι Θεσμοί της Οικογένειας, της Θρησκείας και η επιρροή του «Μαύρου Χρυσού». Αναφορά σε αυτά γίνεται μέσω της πορείας προς την οικονομική καταξίωση, ενός ακραίου χαρακτήρα. Ενός «ανθρώπου» που δεν έχει –και δεν θέλει να έχει- ίχνος ανθρωπιάς. Που θεωρεί την οικογένεια, τη θρησκεία και τις ανθρώπινες ζωές, απλά σκαλοπάτια που οδηγούν στην πύλη του πλούτου.
Η κάμερα ακολουθεί βήμα-βήμα την πορεία προς την "καταξίωση" με τον τρόπο που την αντιλαμβάνεται ο Ντάνιελ. Ο σκηνοθέτης είχε το χρόνο (πάνω από δυόμιση ώρες, 158 λεπτά) να σκιαγραφήσει αυτήν την πορεία με την παραμικρή λεπτομέρεια, ευτυχισμένες στιγμές, συναισθηματικές φορτίσεις, αγωνίες, τραγικά γεγονότα. Συχνά η κάμερα πλησιάζει τα κεντρικά πρόσωπα με «γκρο» πλάνα (πλάνα που έχουν μόνο θέμα, το πρόσωπο κάποιου) προβάλλοντας τις εκφράσεις τους.
Η έκφραση που μένει έντονα στον θεατή είναι αυτή του κεντρικού ήρωα, που ενσαρκώνει ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις. Για αυτή του την έκφραση τιμήθηκε με Χρυσή Σφαίρα Ά ανδρικού ρόλου, ενώ αποτελεί φαβορί να αποσπάσει και το χρυσό αγαλματίδιο στην ίδια κατηγορία. Ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις θυμίζει τον ήρωα που ενσάρκωσε στο «Οι συμμορίες της Νέας Υόρκης», φυσιογνωμικά (τελικά του πάει πολύ το μουστάκι) και στον «ωμό» χαρακτήρα. Ο Ντάνιελ (ηθοποιός και ήρωας φέρουν το ίδιο όνομα), αποτυπώνει τον απογυμνωμένο από κάθε συναίσθημα κεντρικό χαρακτήρα, με πολύ έντονες εκφράσεις. Συχνά οι μύες του προσώπου του σκληραίνουν τόσο όσο και τα απομεινάρια των συναισθημάτων του. Κάπου βλέπουμε ότι υπάρχουν ελάχιστα συναισθήματα, τα οποία εξαλείφονται από την φιλαργυρία και την απληστία.
Αξιοπρόσεκτο είναι το γεγονός ότι από τους εναρκτήριους τίτλους και για τα πρώτα 15-20 λεπτά του φιλμ, έχουμε σεκάνς βουβές, δίχως ομιλίες. Σε αυτά τα πρώτα λεπτά τον λόγο παίρνουν οι εικόνες, οι χαρακτήρες «μιλούν» με εκφράσεις και νοήματα. Όταν οι εικόνες δεν έχουν την βοήθεια των λέξεων, χρειάζεται μαεστρία από τον σκηνοθέτη για να μην γίνει αισθητή στον θεατή η απουσία του λόγου, κάτι που εδώ επιτυγχάνεται. Τα βουβά πρώτα λεπτά διαδέχεται ο λόγος του Ντάνιελ, προς ένα συγκεντρωμένο πλήθος χωρικών, που τους παροτρύνει να πουλήσουν την γη τους, με αντάλλαγμα μια καλύτερη ζωή μετά από την ανάπτυξη του τόπου τους.
Μέχρι ποιο σημείο μπορεί να φτάσει η απληστία του ανθρώπου; Ο θεατής δεν αργεί να νιώσει την ακρότητα που χαρακτηρίζει τον Ντάνιελ και εκεί που πίστευε ότι έχει αντιληφθεί τα όρια της απληστίας του, ακολουθούν γεγονότα που επεκτείνουν κι άλλο αυτά τα όρια. Σε βαθμό που εισχωρούν στα όρια της τρέλας, κάνοντάς τον ήρωα ακόμα πιο αντιπαθή στο κοινό.
Ο θεατής δεν βαριέται παρ όλη την μεγάλη διάρκεια του φιλμ, οι εξελίξεις των ξαφνιάζουν αναζωπυρώνοντας το ενδιαφέρον του.
Διεκδικεί 8 όσκαρ και θεωρώ πολύ πιθανό να αποσπάσει αρκετά, μιας και το θέμα του, είναι από εκείνα που έλκουν τα αγαλματίδια.
Τα τελευταία πλάνα παρουσιάζουν την καταξίωση και την κατάντια, με σκοπό να διερευνήσει ο θεατής πότε κάτι θεωρείτε "καταξίωση" και πότε "αποτυχία". Τελικά μήπως υπάρχουν περιπτώσεις που αυτές οι δύο έννοιες (καταξίωση-αποτυχία) βρίσκονται πολύ κοντά μεταξύ τους; Η ταινία δίνει μία απάντηση σε αυτό το ερώτημα.