[πρεμιέρα-παγκόσμια: 12/06/08]
Θρίλερ-Μυστηρίου / Σκηνοθεσία-Σενάριο: Μ. Νάιτ Σιάμαλαν / Πρωταγωνιστούν: Μαρκ Γουόλμπερκ, Ζόι Ντεσανέλ, Τζον Λεγκουιζάμο / Παραγωγή: ΗΠΑ 2008 / Διάρκεια: 91 λεπτά / Διανομή: ODEON
Υπόθεση: Μια σειρά από ομαδικές αυτοκτονίες που ξεκινούν στο Σέντραλ Παρκ και επεκτείνονται και στην ευρύτερη περιοχή, συνταράζει και προβληματίζει όλη την ανθρωπότητα! Ψάχνοντας την αιτία που το προκαλεί προσπαθούν να φτάσουν στην ίαση του προβλήματος! Άραγε ο άνθρωπός μπορεί πάντοτε να βρίσκει τη λύση;
Με αυτή την ταινία φτάνουμε στην έκτη ταινία του Σκηνοθέτη και Σεναριογράφου Μ. Νάιτ Σιάμαλαν. Αν το δούμε λίγο από μια πιο «Σιαμαλιστική» σκοπιά (ψάχνοντας για συσχετισμούς, σημάδια και γρίφους, όπως μας έχει συνηθίσει μέσα από τα φιλμ του), θα μπορούσαμε να πούμε ότι με αυτή την ταινία ολοκληρώνεται ένας κύκλος! Ξεκινήσαμε από την «6η Αίσθηση» και τώρα φτάσαμε στην «6η ταινία» του δημιουργού. Επίσης μπορούμε να δούμε ότι όλες οι ταινίες του συνδέονται με κάποια άλλη από την συμμετοχή ίδιου ηθοποιού: «6η Αίσθηση-Άφθαρτος» Μπρους Γουίλις, «Οιωνός-Σκοτεινό Χωριό» Γιοακίν Φίνιξ, «Σκοτεινό Χωριό-Lady in the Water» Μπράις Ντάλας Χάουαρντ (κόρη του σκηνοθέτη Ρον Χάουαρντ).
Ο Σιάμαλαν είναι από εκείνους που μένει σταθερός στο είδος που υποστηρίζει (τουλάχιστον μέχρι τώρα), κινηματογραφεί πάντα το μυστήριο με τρόπο που προκαλεί τρόμο, σκέψη και προβληματισμό. Ο τρόμος πηγάζει από καλοδουλεμένες σκηνές ξαφνιασμού (πετάγεται ξάφνου κάτι ή ακούγεται κάποιος κρότος) και επιβλητικής ατμόσφαιρας. Η σκέψη είναι απαραίτητη για την επίλυση του μυστηρίου, συνήθως υπάρχουν διάσπαρτα κομμάτια ενός πάζλ που θα πρέπει ο θεατής να τα συγκεντρώσει στο μυαλό του για να τα συνδέσει με το φινάλε (επανάληψη γεγονότων, φράσεων ή δήθεν αφηρημένα πλάνα που αρχικά δεν αποκαλύπτουν την σπουδαιότητα τους). Ο Προβληματισμός είναι κάτι που προκύπτει από το μήνυμα που θέλει να περάσει ο σκηνοθέτης, γεγονός που φάνηκε έντονα στο «Σκοτεινό Χωριό» (Μήπως θα έπρεπε ο άνθρωπος να επιστρέψει στους ρυθμούς ζωής της επαρχίας, αρνούμενος την ψυχρότητα και τον συνωστισμό των μεγαλουπόλεων;) και εντονότερα στο «The Happening».
Η προηγούμενή του δουλειά «Lady In The Water», δεν είχε την αναμενόμενη αποδοχή, μιας και ήταν κατώτερη από τα στάνταρ που είχε δημιουργήσει ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Οπότε οι θαυμαστές του ανέμεναν με αγωνία αλλά και με έναν προβληματισμό την επόμενη ταινία του! Θα μας θύμιζε τον γνωστό ευφάνταστο δημιουργό ή θα μιλούσαμε πλέον για στειρότητα της φαντασίας του; Τελικά ευτυχώς συνέβη το πρώτο (μετά το τέλος της ταινίας ψιθύρισα: «Μπράβο Σιάμαλαν!!!»). Μας δείχνει ότι και φαντασία έχει περίσσια και δεν ξέχασε τις δοκιμασμένες τεχνικές του, σεναριακά και σκηνοθετικά. Μόνο που εδώ πρόσθεσε πολύ πιο έντονα και ένα ακόμα στοιχείο. Τον προβληματισμό του για τα οικολογικά θέματα. Προσαρμόζει το αγαπημένο του είδος «το θρίλερ», στις ανάγκες τις εποχής για αφύπνιση οικολογικών συνειδήσεων.
Η διάρκεια του φιλμ είναι σχετικά μικρή (91 λεπτά) αλλά η σωστή εκμετάλλευση του χρόνου κάνει την ταινία γεμάτη, δεν αφήνει ούτε ένα λεπτό να αναλωθεί με άσκοπη σκηνή. Κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή από το πρώτο λεπτό μέχρι το τελευταίο. Από την πρώτη κι όλας σεκάνς ο θεατής αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται να ακολουθήσουν σκηνές σοκ!! Ο σκηνοθέτης δίνει πληροφορίες διάσπαρτες στον θεατή για να το βάλει στο παιχνίδι της επίλυσης του μυστηρίου: Γιατί τόσο κακό; Από που έρχεται; Μπορεί να αποφευχθεί; Βέβαια εδώ ο πρώτος στόχος του Σιάμαλαν δεν είναι το πώς θα παραπλανήσει έντεχνα τον θεατή αφήνοντάς τον άφωνο με μία τερατώδες ανατροπή (αν ήθελε αυτό μπορούσε να το κάνει μιας και το κλίμα ήταν πολύ έφορο, αρκεί η πληροφορίες που θα έδινε στον θεατή να αναφερόντουσαν μόνο σε μία εκδοχή, για να έρθει η μεγάλη ανατροπή με το φινάλε). Αυτό γίνεται πιο διακριτικά, γιατί στοχεύει περισσότερο στο να βιώσουμε πολύ καλά τον όγκο του προβλήματος και το μέγεθος των ευθυνών.
Σκηνοθετικά βλέπουμε την γνωστή καλή συνταγή: Μακρινά σταθερά πλάνα, γκρο πλάνα στον τρόμο των προσώπων πριν καν δούμε τι τον προκάλεσε, ήχους τρομακτικούς που συνοδεύουν φευγαλέα πλάνα με απειλητικές φιγούρες (χαρακτηριστική η γριά από το παράθυρο του σπιτιού), η καταστροφή μεταδίδεται από τα μέσα ενημέρωσης (όπως και στο «Οιωνός»), πλάνα με κλειδαμπαρωμένες πόρτες που απειλούνται να ανοίξουν κ.α.
Οι ερμηνείες καλές και από τους δεύτερους ρόλους. Ο Μαρκ Γουόλμπερκ μπήκε στο πετσί του ρόλου από την αρχή. Μόνο που κάποια «σημαντικά» πρόσωπα δεύτερων ρόλων, θα θέλαμε να μην εξαφανιζόντουσαν εντελώς από το φακό του σκηνοθέτη και να είχαμε και μία περιγραφή των ενεργειών τους. Ίσως σε αυτό δεν βοηθούσε και η μικρή διάρκεια της ταινίας, που μάλλον επιθυμούσε ο σκηνοθέτης εξ αρχής, για να αποφύγει τυχών πλάτιασμα της ροής του φιλμ (μιας και θα ήταν δύσκολο να αποφύγει επανάληψη πανομοιότυπων σκηνών που θα επέβαλε η ροή των γεγονότων, είδη άρχισαν λίγο να επαναλαμβάνονται τα ίδια «συμβάντα»).
Πλέον έχουμε αντιληφτεί ότι ο κύριος Σιάμαλαν κάνει «κάμεο» εμφανίσεις πάντα στις ταινίες του (εμφανίζεται έστω για λίγο μπροστά στην κάμερα), κάτι που έκανε κι ο Άλφρεντ Χίτσκοκ. Έτσι εστιάζουμε την προσοχή μας να τον εντοπίσουμε! Στην προηγούμενη ταινία «Lady In The Water» τον είδαμε να παίζει ένα ρόλο μεγαλύτερο από τις άλλες φορές, άρα μπορούμε να πούμε ότι δεν ήταν απλά μια "κάμεο" εμφάνιση. Αυτή τη φορά ψάχναμε να τον βρούμε και τίποτα, πουθενά ο Νάιτ, τελικά στους τίτλους τέλους αποκαλύφθηκε που ήταν κριμένος, ήταν ο Κύριος Joey που «παρενοχλούσε» στο κινητό την παντρεμένη πρωταγωνίστριά μας. Αυτή δεν του απαντούσε γιατί θεωρούσε ότι θα την πίεζε να βγούνε. Μήπως τελικά έπρεπε να απαντήσει; Μήπως ήθελε να της πει ποια είναι η επίλυση του μυστηρίου, αφού ήταν ο σεναριογράφος; Κάτι αντίστοιχο δεν είχε κάνει και στον «Οιωνό»; Τον ρώτησε ο Μελ Γκίπσον που πήγαινε και είπε στη Λίμνη! Εμ.. σεναριογράφος ήτανε, να μην ήξερε πως θα προστατευτεί;
Αν κάποιος δεν αντιληφτεί το βαθύτερο νόημα της ταινίας μπορεί να την θεωρήσει μια απλή περιπέτεια θρίλερ. Αν όμως την δει πιο σφαιρικά θα καταλάβει ότι με πολύ ωραίο τρόπο παντρεύεται ο τρόμος με τον οικολογικό προβληματισμό. Άρα η ταινία θα ευχαριστήσει και όσους θέλουν να προβληματιστούν αλλά και όσους θέλουν απλά να δουν ένα θρίλερ.
Τελικά μήπως δεν θα έπρεπε ο άνθρωπος να αυτοανακηρύσσεται πλανητάρχης χωρίς να σέβεται και να αγαπάει τους "συγκατοίκους" του; Αλλά μην προβληματίζουμε πολύ το μυαλό μας, άλλωστε όπως είπε και ο νεαρός μαθητής στη ταινία: «Τι μας νοιάζει εμάς αν εξαφανιστούν οι μέλισσες;;»
Μήπως όμως τελικά μας νοιάζει;;;
Θρίλερ-Μυστηρίου / Σκηνοθεσία-Σενάριο: Μ. Νάιτ Σιάμαλαν / Πρωταγωνιστούν: Μαρκ Γουόλμπερκ, Ζόι Ντεσανέλ, Τζον Λεγκουιζάμο / Παραγωγή: ΗΠΑ 2008 / Διάρκεια: 91 λεπτά / Διανομή: ODEON
Υπόθεση: Μια σειρά από ομαδικές αυτοκτονίες που ξεκινούν στο Σέντραλ Παρκ και επεκτείνονται και στην ευρύτερη περιοχή, συνταράζει και προβληματίζει όλη την ανθρωπότητα! Ψάχνοντας την αιτία που το προκαλεί προσπαθούν να φτάσουν στην ίαση του προβλήματος! Άραγε ο άνθρωπός μπορεί πάντοτε να βρίσκει τη λύση;
Με αυτή την ταινία φτάνουμε στην έκτη ταινία του Σκηνοθέτη και Σεναριογράφου Μ. Νάιτ Σιάμαλαν. Αν το δούμε λίγο από μια πιο «Σιαμαλιστική» σκοπιά (ψάχνοντας για συσχετισμούς, σημάδια και γρίφους, όπως μας έχει συνηθίσει μέσα από τα φιλμ του), θα μπορούσαμε να πούμε ότι με αυτή την ταινία ολοκληρώνεται ένας κύκλος! Ξεκινήσαμε από την «6η Αίσθηση» και τώρα φτάσαμε στην «6η ταινία» του δημιουργού. Επίσης μπορούμε να δούμε ότι όλες οι ταινίες του συνδέονται με κάποια άλλη από την συμμετοχή ίδιου ηθοποιού: «6η Αίσθηση-Άφθαρτος» Μπρους Γουίλις, «Οιωνός-Σκοτεινό Χωριό» Γιοακίν Φίνιξ, «Σκοτεινό Χωριό-Lady in the Water» Μπράις Ντάλας Χάουαρντ (κόρη του σκηνοθέτη Ρον Χάουαρντ).
Ο Σιάμαλαν είναι από εκείνους που μένει σταθερός στο είδος που υποστηρίζει (τουλάχιστον μέχρι τώρα), κινηματογραφεί πάντα το μυστήριο με τρόπο που προκαλεί τρόμο, σκέψη και προβληματισμό. Ο τρόμος πηγάζει από καλοδουλεμένες σκηνές ξαφνιασμού (πετάγεται ξάφνου κάτι ή ακούγεται κάποιος κρότος) και επιβλητικής ατμόσφαιρας. Η σκέψη είναι απαραίτητη για την επίλυση του μυστηρίου, συνήθως υπάρχουν διάσπαρτα κομμάτια ενός πάζλ που θα πρέπει ο θεατής να τα συγκεντρώσει στο μυαλό του για να τα συνδέσει με το φινάλε (επανάληψη γεγονότων, φράσεων ή δήθεν αφηρημένα πλάνα που αρχικά δεν αποκαλύπτουν την σπουδαιότητα τους). Ο Προβληματισμός είναι κάτι που προκύπτει από το μήνυμα που θέλει να περάσει ο σκηνοθέτης, γεγονός που φάνηκε έντονα στο «Σκοτεινό Χωριό» (Μήπως θα έπρεπε ο άνθρωπος να επιστρέψει στους ρυθμούς ζωής της επαρχίας, αρνούμενος την ψυχρότητα και τον συνωστισμό των μεγαλουπόλεων;) και εντονότερα στο «The Happening».
Η προηγούμενή του δουλειά «Lady In The Water», δεν είχε την αναμενόμενη αποδοχή, μιας και ήταν κατώτερη από τα στάνταρ που είχε δημιουργήσει ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Οπότε οι θαυμαστές του ανέμεναν με αγωνία αλλά και με έναν προβληματισμό την επόμενη ταινία του! Θα μας θύμιζε τον γνωστό ευφάνταστο δημιουργό ή θα μιλούσαμε πλέον για στειρότητα της φαντασίας του; Τελικά ευτυχώς συνέβη το πρώτο (μετά το τέλος της ταινίας ψιθύρισα: «Μπράβο Σιάμαλαν!!!»). Μας δείχνει ότι και φαντασία έχει περίσσια και δεν ξέχασε τις δοκιμασμένες τεχνικές του, σεναριακά και σκηνοθετικά. Μόνο που εδώ πρόσθεσε πολύ πιο έντονα και ένα ακόμα στοιχείο. Τον προβληματισμό του για τα οικολογικά θέματα. Προσαρμόζει το αγαπημένο του είδος «το θρίλερ», στις ανάγκες τις εποχής για αφύπνιση οικολογικών συνειδήσεων.
Η διάρκεια του φιλμ είναι σχετικά μικρή (91 λεπτά) αλλά η σωστή εκμετάλλευση του χρόνου κάνει την ταινία γεμάτη, δεν αφήνει ούτε ένα λεπτό να αναλωθεί με άσκοπη σκηνή. Κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή από το πρώτο λεπτό μέχρι το τελευταίο. Από την πρώτη κι όλας σεκάνς ο θεατής αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται να ακολουθήσουν σκηνές σοκ!! Ο σκηνοθέτης δίνει πληροφορίες διάσπαρτες στον θεατή για να το βάλει στο παιχνίδι της επίλυσης του μυστηρίου: Γιατί τόσο κακό; Από που έρχεται; Μπορεί να αποφευχθεί; Βέβαια εδώ ο πρώτος στόχος του Σιάμαλαν δεν είναι το πώς θα παραπλανήσει έντεχνα τον θεατή αφήνοντάς τον άφωνο με μία τερατώδες ανατροπή (αν ήθελε αυτό μπορούσε να το κάνει μιας και το κλίμα ήταν πολύ έφορο, αρκεί η πληροφορίες που θα έδινε στον θεατή να αναφερόντουσαν μόνο σε μία εκδοχή, για να έρθει η μεγάλη ανατροπή με το φινάλε). Αυτό γίνεται πιο διακριτικά, γιατί στοχεύει περισσότερο στο να βιώσουμε πολύ καλά τον όγκο του προβλήματος και το μέγεθος των ευθυνών.
Σκηνοθετικά βλέπουμε την γνωστή καλή συνταγή: Μακρινά σταθερά πλάνα, γκρο πλάνα στον τρόμο των προσώπων πριν καν δούμε τι τον προκάλεσε, ήχους τρομακτικούς που συνοδεύουν φευγαλέα πλάνα με απειλητικές φιγούρες (χαρακτηριστική η γριά από το παράθυρο του σπιτιού), η καταστροφή μεταδίδεται από τα μέσα ενημέρωσης (όπως και στο «Οιωνός»), πλάνα με κλειδαμπαρωμένες πόρτες που απειλούνται να ανοίξουν κ.α.
Οι ερμηνείες καλές και από τους δεύτερους ρόλους. Ο Μαρκ Γουόλμπερκ μπήκε στο πετσί του ρόλου από την αρχή. Μόνο που κάποια «σημαντικά» πρόσωπα δεύτερων ρόλων, θα θέλαμε να μην εξαφανιζόντουσαν εντελώς από το φακό του σκηνοθέτη και να είχαμε και μία περιγραφή των ενεργειών τους. Ίσως σε αυτό δεν βοηθούσε και η μικρή διάρκεια της ταινίας, που μάλλον επιθυμούσε ο σκηνοθέτης εξ αρχής, για να αποφύγει τυχών πλάτιασμα της ροής του φιλμ (μιας και θα ήταν δύσκολο να αποφύγει επανάληψη πανομοιότυπων σκηνών που θα επέβαλε η ροή των γεγονότων, είδη άρχισαν λίγο να επαναλαμβάνονται τα ίδια «συμβάντα»).
Πλέον έχουμε αντιληφτεί ότι ο κύριος Σιάμαλαν κάνει «κάμεο» εμφανίσεις πάντα στις ταινίες του (εμφανίζεται έστω για λίγο μπροστά στην κάμερα), κάτι που έκανε κι ο Άλφρεντ Χίτσκοκ. Έτσι εστιάζουμε την προσοχή μας να τον εντοπίσουμε! Στην προηγούμενη ταινία «Lady In The Water» τον είδαμε να παίζει ένα ρόλο μεγαλύτερο από τις άλλες φορές, άρα μπορούμε να πούμε ότι δεν ήταν απλά μια "κάμεο" εμφάνιση. Αυτή τη φορά ψάχναμε να τον βρούμε και τίποτα, πουθενά ο Νάιτ, τελικά στους τίτλους τέλους αποκαλύφθηκε που ήταν κριμένος, ήταν ο Κύριος Joey που «παρενοχλούσε» στο κινητό την παντρεμένη πρωταγωνίστριά μας. Αυτή δεν του απαντούσε γιατί θεωρούσε ότι θα την πίεζε να βγούνε. Μήπως τελικά έπρεπε να απαντήσει; Μήπως ήθελε να της πει ποια είναι η επίλυση του μυστηρίου, αφού ήταν ο σεναριογράφος; Κάτι αντίστοιχο δεν είχε κάνει και στον «Οιωνό»; Τον ρώτησε ο Μελ Γκίπσον που πήγαινε και είπε στη Λίμνη! Εμ.. σεναριογράφος ήτανε, να μην ήξερε πως θα προστατευτεί;
Αν κάποιος δεν αντιληφτεί το βαθύτερο νόημα της ταινίας μπορεί να την θεωρήσει μια απλή περιπέτεια θρίλερ. Αν όμως την δει πιο σφαιρικά θα καταλάβει ότι με πολύ ωραίο τρόπο παντρεύεται ο τρόμος με τον οικολογικό προβληματισμό. Άρα η ταινία θα ευχαριστήσει και όσους θέλουν να προβληματιστούν αλλά και όσους θέλουν απλά να δουν ένα θρίλερ.
Τελικά μήπως δεν θα έπρεπε ο άνθρωπος να αυτοανακηρύσσεται πλανητάρχης χωρίς να σέβεται και να αγαπάει τους "συγκατοίκους" του; Αλλά μην προβληματίζουμε πολύ το μυαλό μας, άλλωστε όπως είπε και ο νεαρός μαθητής στη ταινία: «Τι μας νοιάζει εμάς αν εξαφανιστούν οι μέλισσες;;»
Μήπως όμως τελικά μας νοιάζει;;;