[πρεμιέρα-παγκόσμια: 22/05/08]
Περιπέτεια / Σκηνοθεσία: Στίβεν Σπίλμπεργκ / Σενάριο: Ντέιβιντ Κόεπ, Τζορτζ Λούκας / Πρωταγωνιστούν: Χάρισον Φορντ, Κέιτ Μπλάνσετ, Σία Λα Μπεφ, Κάρεν Άλεν, Τζον Χερτ, Ρέι Γουίνστοουν / Παραγωγή: ΗΠΑ 2008 / Διάρκεια: 123 λεπτά / Διανομή: UIP
Υπόθεση: Το 1957 ο Ιντιάνα Τζόουνς δεν καταφέρνει να εμποδίσει τους Σοβιετικούς να αποκτήσουν ένα μεγάλης σημασίας εύρημα του αμερικανικού στρατού, ως συνέπεια αυτό είχε την απομάκρυνσή του από το πανεπιστήμιο. Ένας νεαρός που διψάει για περιπέτεια παροτρύνει τον Ιντιάνα να αναζητήσουν μαζί το μυθικό κρυστάλλινο κρανίο του Άκατορ, το οποίο λένε πως κρύβει μία πολύ μεγάλη δύναμη.
Ο χρόνος κυλάει μπροστά αλλά πολλές φορές ο κινηματογράφος θέλει να κάνει ταξίδια στο παρελθόν, θέλοντας να μάθει πράγματα στους νεότερους και να θυμίσει στους γηραιότερους. Στο κινηματογραφικό πισωγύρισμα του χρόνου ταξιδέψαμε ξανά στις περιπέτειες του Σούπερμαν (έστω και με άλλο πρωταγωνιστή μιας και ο Κρίστοφερ Λι δεν μπόρεσε να ακολουθήσει, αφού ταξίδεψε κάπου πιο μακριά..), ταξιδέψαμε στην επιστροφή του Ρόκυ στα ρινγκ και στις περιπέτειες του Ράμπο. Μιας και κάναμε αυτό το ταξίδι θα ήταν παράληψη να μην περάσουμε από το πανεπιστήμιο του καθηγητή αρχαιολογίας Ιντιάνα Τζόουνς και να ξανά ζήσουμε τις περιπέτειες του. Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ μαζί με τον Τζορτζ Λούκας τον Τζον Γουίλιαμς και τον Χάρισον Φορντ, κάνανε ξανά αυτό το ταξίδι και μας το μεταφέρουν μέσα από τον φακό του πρώτου. Το πρώτο Ιντιάνα προβλήθηκε το 1981 «Indiana Jones and the Raiders of the Lost Ar», το επόμενο το 1984 «Indiana Jones and the Temple of Doom», η τριλογία κλείνει το 1989 «Ιndiana Jones and the Last Crusade» για να ξανά ανοίξει το 2008 με το «Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull».
Ο Τζορτς Λούκας βοήθησε στο σενάριο γράφοντας το Story και τους χαρακτήρες, ο Χάρισον Φορντ πρωταγωνιστεί, ο Σπίλμπεργκ τον κινηματογραφεί και ο Τζον Γουίλιαμς τον ενορχηστρώνει με το γνωστό ηρωικό μουσικό θέμα. Γράφτηκαν πολλά για την εν λόγω ταινία, ήταν ανάμεικτα τα συναισθήματα κυρίως από τους κριτικούς, άλλοι μίλησαν κολακευτικά και άλλοι απογοητεύτηκαν. Καλό είναι πάντως όταν κρίνουμε ένα φιλμ να μην ξεχνάμε το είδος που εκπροσωπεί και να κριθεί για αυτό που στοχεύει να προσφέρει. Για μένα το φιλμ έχει επιτύχει το στόχου του, που είναι να προσφέρει θέαμα και να διασκεδάσει τον θεατή, με όποιες μικρές αδυναμίες.
Από την αρχή βλέπουμε ότι η φωτογραφία της ταινίας μέσα από τα ξεθωριασμένα χρώματα θέλει να αποτυπώσει μια παλαιότητα στο φιλμ. Ο Σπίλμπεργκ προσέχει πως θα παρουσιάσει το πρώτο πλάνο του Χάρισον Φορντ μιας και είναι η επιστροφή του στο πανί μετά από 19 ολόκληρα χρόνια: «Βλέπουμε ένα γνώριμο καφέ καπέλο να πέφτει κάτω, μετά ένα χέρι το σηκώνει, ακολουθεί μία σκιά στην πόρτα ενός αυτοκινήτου που δείχνει μια ανθρώπινη φιγούρα να φοράει το καπέλο, αυτό ήταν, ο Ιντιάνα Τζόουνς επέστρεψε!».
Η ταινία πατάει πάνω στα πρότυπα των προηγούμενων πρίκουελ της σειράς. Αναμιγνύεται περιπέτεια με χιούμορ και έξυπνες ατάκες. Το αποτέλεσμα, να περάσει δύο ξέγνοιαστες ώρες ο θεατής. Την περιπέτεια υπογράφουν καταιγιστικές σκηνές δράσης, οι οποίες υποστηρίζονται από εντυπωσιακά οπτικά εφέ (μη ξεχνάμε ότι πίσω από την κάμερα είναι ο μετρ του είδους). Εδώ ίσως κάποιοι κάνουν την ένσταση τους υποστηρίζοντας ότι οι σκηνές δράσης είχαν παντρευτεί την άκρον άωτον υπερβολή. Ανέφερα και προηγουμένως ότι κρίνουμε κάτι από αυτό που στοχεύει να πετύχει και εδώ ο Σπίλμπεργκ δεν προσπαθεί να κρατήσει την αγωνία του θεατή στο ζενίθ (άλλωστε η σκηνές όπου κινδυνεύουν οι ήρωες μας διαρκούν πολύ λίγο και αμέσως δίνουν την θέση τους σε ηρωισμούς που τους ξελασπώνουν, αν ήθελε το αντίθετο θα παρατεινόταν το διάστημα όπου απειλούνται και θα έβρισκε έναν πιο αληθοφανή τρόπο «ξελασπώματος»). Αντίθετα προσπαθεί να κάνει τον θεατή να χαλαρώσει στο καθίσματα του και να απολαύσει το θέαμα, το οποίο είναι αν μη τι άλλο εντυπωσιακό. Μετά από την σκηνή με το ψυγείο ο θεατής βγάζει από την αίθουσα οποιαδήποτε ανησυχία του για την επιβίωση των ηρώων και ερωτήσεις του τύπου «Θα την γλυτώσουν τώρα;» φαντάζουν ρητορικές! Βέβαια όλα αυτά καταργούν την οποιαδήποτε αληθοφάνεια στο φιλμ και ίσως αυτή είναι μία αδυναμία του, παρόλο που γίνεται εσκεμμένα για τους λόγους που προανέφερα. Σε αρκετά σημεία το φιλμ σε γαργαλάει με εύστοχες κωμικές στιγμές που συνοδεύονται από έξυπνες ατάκες (μία χαρακτηριστική κωμική σκηνή: «Η αρπαγή του Χάρισον Φορντ από το μηχανάκι στο οποίο επέβαινε σε σκηνή καταδίωξης και η εντυπωσιακή επιστροφή του πάλι σε αυτό!!» Μια χαρακτηριστική ατάκα: «Καλή κίνηση, αλλά έβγαλες μαχαίρι σε μπιστολίδι!»).
Οι ερμηνείες είναι ικανοποιητικές, ο Χάρισον Φορντ απολαμβάνει το ρόλο του γεμίζοντας ενέργεια τον Ιντιάνα, δείχνοντας να μην τον βαραίνουν τα 66 του χρόνια. Η Κέιτ Μπλάνσετ είναι αγνώριστη σε έναν ρόλο καρικατούρα, μιας αδίστακτης κουμουνίστριας, τον οποίο υποδύεται σωστά αν και ποτέ δεν μπορούμε να δώσουμε εύσημα ερμηνείας σε τέτοια είδη ρόλων.
Σεναριακά ακούστηκε πως η ταινία ήταν εντελώς ρηχή, θεωρώ ότι το σενάριο υποστήριζε ακριβώς αυτό που ήθελε να προσφέρει το εγχείρημα. Υπήρχαν μέσα και στοιχεία από ένα άλλο είδος ταινιών, από ένα είδος που υποστήριξε ένθερμα ο Σπίλμπεργκ στο παρελθόν και με το οποίο τον έχουμε ταυτίσει. Ήταν καλή ιδέα να μπουν αυτά τα στοιχεία για να φρεσκαριστεί ο Ιντιάνα αν και κάποιους κριτικούς (όπως τον Χρίστο Μίτση) τους ενόχλησε έντονα αυτό, ίσως γιατί μπέρδεψαν την ταινία με ιστορικό αρχαιολογικό βιβλίο που διαστρεβλώθηκε η πιστότητά του.
Όπως είπα στο ξεκίνημα, ο σκηνοθέτης πρόσεξε πολύ πως θα είναι η πρώτη σκηνή που θα παρουσίαζε τον κεντρικό ήρωα, με την ίδια μαεστρία παρουσιάζει και την τελευταία του θέαση στο πανί. Η τελευταία σκηνή αφήνει τον θεατή για λίγο να σκεφτεί ότι ίσως έπεται και συνέχεια της σειράς από τον Τζούνιορ Ιντιάνα, αλλά ο Χάρισον έχει αντίθετη γνώμη!! Επ.. στάσου μικρέ, ο παλιός είναι αλλιώς!!!