Προβολή: Real D
Πρεμιέρα: 25/09/08
Περιπέτεια / Σκηνοθεσία: Έρικ Μπρέβιγκ / Πρωταγωνιστούν: Μπρένταν Φρέιζερ, Τζος Χάτσερσον, Ανίτα Μπριέμ, Σεθ Μάγιερς / Παραγωγή: ΗΠΑ / Διάρκεια: 92 λεπτά / Διανομή: Village.
Υπόθεση: Κάποιες χειρόγραφες σημειώσεις στο γνωστό μυθιστόρημα του Ιούλιου Βερν «Ταξίδι στο κέντρο της γης», προκαλούν το ενδιαφέρον ενός εξερευνητή, ο οποίος μαζί με τον ανιψιό του και μία οδηγό ξεκινούν μία εξερεύνηση για το μυστήριο που μπορεί να κρύβει το κέντρο της γης. Σύντομα θα διαπιστώσουν ότι αυτό το ταξίδι κρύβει πολλές ευχάριστες αλλά και δυσάρεστες εκπλήξεις!
Κριτική για το Real D της ταινίας
Θα αναφερθώ στις εντυπώσεις μου από τα Real D εφέ τις συγκεκριμένης ταινίας. Καταρχήν καθ όλη τη διάρκεια οι πρωταγωνιστές ήταν πιο μπροστά από το φόντο και οι υπότιτλοι λίγο πιο μπροστά από όλα (αν και κάποιες στιγμές -ευτυχώς λίγες- συνέπιπταν πάνω στη διάσταση άλλης εικόνας).
Αυτό ήταν απλά εντυπωσιακό, αλλά υπήρχαν και κάποιες σκηνές που η τεχνολογία Real D μας έκανε μία έντονη «επίδειξη» των δυνατοτήτων της, προβάλλοντας πλάνα που ξέφευγαν από κάθε ανθρώπινη φαντασία και ήταν από εντυπωσιακά έως εξωπραγματικά!!! Επειδή μπορεί να ακούγομαι λίγο υπερβολικός θα σας αναφέρω ότι κάποιες στιγμές τραβηχτήκαμε πίσω στο κάθισμα μας, για να αποφύγουμε αντικείμενα που εκτοξεύτηκαν από το πανί και κυριολεκτικά πλησίασαν τόσο κοντά στο πρόσωπο μας, όπου μας ακούμπησαν εικονικά! Το Real D καταφέρνει να φέρει ένα αντικείμενο από το πανί προς το μέρος σου και πλησιάζει τόσο κοντά στο πρόσωπό σου έτσι ώστε να μην μπορείς από κάποια στιγμή και ύστερα να το εστιάσεις με την όρασή σου και νιώθεις ότι σε ακουμπάει στο πρόσωπο! Ακούγεται εξωπραγματικό αλλά συμβαίνει ακριβώς έτσι!!!
Μία σκηνή που εκμεταλλεύτηκε πολύ όμορφα αυτή την εντυπωσιακή ιδιότητα του Real D, ήταν όταν είδαμε κάτι μικρά πουλάκια να πετούν μέσα στην αίθουσα και να κατευθύνονται προς το πανί για να συνεχίσουν ακόμα πιο πέρα. Κάποιο οπό αυτά φαίνεται ότι μας συμπάθησε γιατί σε κάποια σκηνή έφυγε από την ταινία και μας πλησίασε πολύ κοντά, ένιωθες ότι αν ανασήκωνες λίγο το χέρι σου θα το έπιανες!
Στο τέλος μιας ταινίας, όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους συνήθως όλοι σηκώνονται και κατευθύνονται προς την έξοδο, κάποιοι όμως τυχεροί μέσα σε αυτούς κι εγώ, δεν έφυγαν αμέσως και είδαμε το εφέ τον τίτλων τέλους! Ένας-ένας τίτλος μας πλησίαζε πολύ και έκανα την εξής παρατήρηση. Ήταν ανοιχτά τα φώτα κι έτσι έβλεπες παράλληλα με τους τίτλους και όσους είχαν σηκωθεί από τα μπροστινά καθίσματα. Ενώ κάποιος τίτλος βρισκόταν πολύ κοντά μου εστίαζα το βλέμμα μου εναλάξ στον τίτλο και στα άτομα που βρισκόντουσαν όρθια μπροστά μου, έκπληκτος παρατήρησα πως είχα την αίσθηση ότι ο τίτλος όταν με πλησίαζε πολύ, βρισκόταν πιο κοντά μου από το άτομο της μπροστινής σειράς!!!!!!!!!! Ουδέν σχόλιον!!!!!
Η κριτική της ταινίας
Ας κάνουμε τώρα και την κριτική στην καθεαυτού ταινία πέραν από την αίσθηση που μας προκάλεσε η τρισδιάστατη τεχνολογία. Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα για την ταινία, γιατί αν της αφαιρέσεις την Τρίτη διάσταση, την απογυμνώνεις κυριολεκτικά! Διότι ως ταινία έχει πολλές αδυναμίες σε πολλά σημεία και αν κάποιος την παρακολουθήσει στην απλά δισδιάστατη προβολή της (έχει γυριστεί η ταινία και σε δισδιάστατη μορφή και προβάλλεται και 2D) τότε θα απογοητευθεί, κυρίως αν είναι λάτρης του ομώνυμου έργου του Ιούλιου Βερν. Το φιλμ εμπνεύστηκε από το βιβλίο «Ταξίδι στο κέντρο της γης» του Ιούλιο Βερν αλλά δεν αξιοποίησε σωστά ένα τόσο ενδιαφέρον θέμα.
Θα περίμενε κανείς ότι ο στόχος του φιλμ είναι να ξαφνιαστεί ο θεατής όταν θα ανακαλύψει μαζί με τους πρωταγωνιστές, ότι τελικά είναι αληθινός ο μυστικός κόσμος του κέντρου της γης. Αλλά η ταινία δεν έκανε την παραμικρή προσπάθεια για να επιτευχθεί αυτό. Αρκετά ξαφνικά και με πολύ απλοϊκό τρόπο αντικρίσαμε αυτό τον κόσμο, οι ήρωες όπως και οι θεατές τον δέχτηκαν ως κάτι αναμενόμενο και φυσικό. Δεν νιώσαμε αυτή την αγωνία που προκύπτει μέσα από μία σταδιακή και μεθοδική ανακάλυψη, ο σκηνοθέης θα μπορούσε να εφεύρει κάποιες εύστοχες διακριτικές ενδείξεις, που θα αποκάλυπταν με εντυπωσιακό τρόπο την ύπαρξη του υπόγειου μυστικού κόσμου. Οπότε το στοιχείο του μυστηρίου πήγε περίπατο και χάθηκε βαθιά μέσα στην Τρίτη διάσταση της ταινίας.
Άλλος στόχος του φιλμ θα έπρεπε να είναι το να κρατήσει τον θεατή σε αγωνία για την επιβίωση των ηρώων και να τον αγχωσει για την αναζήτηση του τρόπου επιστροφής τους στον πάνω κόσμο. Ούτε εδώ έδειξε να "ιδρώνει το αφτί" της ταινίας, μια σειρά από κλισέ (όπως: η σκηνή όπου ακούγαμε τα βήματα του δεινόσαυρου και δεν τον βλέπαμε πουθενά ενώ ο ήρωας μας ήταν κριμένος πίσω από ένα βράχο, κοιτούσε δεξιά αριστερά πουθενά ο δεινόσαυρος, που να ήταν άραγε; Ε.. που αλλού, ακριβώς από πάνω του!) και αφελέστατες επινοήσεις αποφυγής κινδύνων (όπως: να αντιμετωπίζεις τα πιράνχας παίζοντας μπέιζμπολ, να νικάς έναν δεινόσαυρο επειδή τον παρασύρεις σε λεπτό στρώμα πετρώματος, να νικάς πελώρια σαρκοφάγα φυτά με γροθιές μέσα στο στόμα τους κ.α.), ρίχνουν την αγωνία του θεατή υπό του μηδενός.
Επίσης οι πρωταγωνιστές δεν είχαν κανένα ερμηνευτικό βάθος, δεν βλέπαμε στο βλέμμα τους αγωνία, φόβο, ενθουσιασμό, οπότε γιατί να βλέπαμε κάτι αντίστοιχο στο βλέμμα του θεατή; Όλο το ερμηνευτικό βάθος ήταν αντιστρόφως ανάλογο με το βάθος πεδίου που πρόσφερε το Real D.
Το σενάριο ήταν από ισχνό ως ανύπαρκτο και εξυπηρετούσε απλά και τυπικά τους παλικαρισμούς των ηρώων και την προβλέψιμη δραματουργική εξέλιξη της ταινίας.
Ίσως πει κάποιος ότι κριτικάρω πολύ αυστηρά μία απλή περιπετειούλα που έχει σαν στόχο να διασκεδάσει μικρούς και μεγάλους, ίσως να μην ήμουν τόσο αυστηρώς, αν δεν πραγματευόταν με τόσο ανάλαφρο τρόπο ένα τόσο βαρύ και σπουδαίο βιβλίο ενός σημαντικού συγγραφέα. Όταν πατάς πάνω σε κάτι άλλο δεν θα πρέπει να έχεις πολύ μεγάλη απόκλιση από αυτό. Φανταστείτε να είχε μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη με ανάλογη ελαφρότητα, ο Πίτερ Τζάκσον το Βιβλίο «Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών»;
Το συμπέρασμα είναι ότι η ταινία απευθυνόταν κυρίως σε κοινό μικρής ηλικίας και δεν είχε το ενδιαφέρον παλιότερων μεταφορών στην οθόνη της συγκεκριμένης νουβέλας, παρόλο που τότε η τεχνολογία δεν βοηθούσε καθόλου τα οπτικά εφέ, που είχε ανάγκη αυτό το είδος ταινιών.
Συγκρίνοντας κάποιος το πρώτο μέρος της κριτικής μου (που αναφέρθηκα στα οπτικά εφέ με μεγάλο ενθουσιασμό), με το δεύτερο μέρος (όπου αναφέρθηκα με απογοήτευση για την ταινία κάθε αυτού), θα έχει την απορία ποια είναι τελικά η γενική μου εντύπωση για την ταινία! Όταν βγήκα από την αίθουσα ήμουν ενθουσιασμένος όπως είμαι και τώρα όταν σκέφτομαι την όλη πρωτόγνωρη εμπειρία, αλλά αν κάτσω και κριτικάρω την ταινία βάζοντας στην άκρη την εμπειρία του Real D, βλέπω ότι μου ήταν αδιάφορη. Ας κάνω λοιπόν ένα διαχωρισμό στην βαθμολογία, στην ταινία βάζω ένα αστεράκι αλλά στην πρώτη μου Real D εμπειρία βάζω άριστα δηλαδή πέντε αστεράκια.
Ας ελπίσουμε ότι στο μέλλον θα παρακολουθήσουμε ταινίες Real D που θα πατάνε γερά στα πόδια τους, χωρίς να χρησιμοποιούν ως μπαστουνάκι υποβοήθησης την Τρίτη διάσταση, αυτό θα έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Πάντως όπως και να έχει πρέπει να παραδεχτούμε ότι η ταινία «Μας έβαλε τα γυαλιά» κανονικότατα :-D