[πρεμιέρα: 20/12/07]
Υποψήφιο για 7 Όσκαρ το 2008.
Απέσπασε 1 Όσκαρ: ΄Β Γυναικείου ρόλου (Τίλντα Σγουίντον)
Δραματικό Θρίλερ / Σκηνοθεσία: Τόνι Γκιλρόι / Πρωταγωνιστούν: Τζορτζ Κλούνεϊ, Τομ Γουίλκινσον, Τίλντα Σγουίντον, Σίντνεϊ Πόλακ / Διάρκεια: 119 λεπτά / Διανομή: ODEON / Παραγωγή: ΗΠΑ, 2007
Υπόθεση: Ο Μάικλ Κλέιτον είναι ένας «Inside Man - Μεσολαβητής», δηλαδή αυτός που αναλαμβάνει μα προστατέψει τα αφεντικά του όταν έχουν κάποιο πρόβλημα το οποίο προκύπτει από τις μη καθώς πρέπει δουλειές τους! Μόνο που αυτήν την φορά μπλέκει σε μία υπόθεση, όπου κινδυνεύει η ίδια του η ζωή, ενώ δεν ξέρει με ποιον είναι και από ποιον να φυλαχτεί!!
Μάικλ Κλέιτον! Ταινία με «ονοματεπώνυμο» και όχι μόνο! Ταινία από αυτές που δεν τις βλέπεις αλλά τις απολαμβάνεις!
Ο σκηνοθέτης Τόνι Γκιλρόι, νέος στο χώρο της σκηνοθεσίας αλλά γνωστός ως σεναριογράφος (Ο Δικηγόρος του Διαβόλου), ασχολείται με την απάνθρωπη συμπεριφορά των εταιρειών. Δείχνει που μπορεί να φτάσει μία εταιρεία όταν πρόκειται να θιχτεί η φήμη της, δηλαδή το κέρδος της. Η εταιρεία που έχει βάλει στο στόχαστρό της η ταινία, παράγει λιπάσματα τα οποία προκαλούν καρκίνο και ευθύνεται για πολλούς θανάτους μιας συγκεκριμένης περιοχής.
Το φιλμ θυμίζει παρτίδα σκάκι. Αργοί ρυθμοί, πιόνια που χάνονται, αγωνία που αυξάνεται, μεθοδικές κινήσεις για να παγιδευτεί ο αντίπαλος και να επιτευχθεί ο στόχος. Από τη μία η μάχη να προβληθεί η αλήθεια και από την άλλη, να θαφτεί.
Ο φακός παρακολουθεί τα γεγονότα κυρίως με αργές κινήσεις και σταθερά πλάνα, φλερτάροντας με τα κλασικά φιλμ νουάρ. Το ενδιαφέρον και η αγωνία του θεατή ξετυλίγονται σιγά σιγά με μαεστρία, δίνοντάς του τον χρόνο να σκεφτεί.
Οι διάλογοι σε κερδίζουν με τον ρεαλισμό τους αποφεύγοντας κλισέ ατάκες (χαρακτηριστικός ήταν ο διάλογος μεταξύ της εκπροσώπου της εταιρείας λιπασμάτων και του βοηθού της, για το πώς θα ρυθμιστεί το πρόβλημα του Άρθουρ).
Βέβαια οι διάλογοι δεν μπορούν να σταθούν από μόνοι τους αν δεν τους προφέρουν τα κατάλληλα άτομα με τον κατάλληλο τρόπο, άρα πρέπει να αναφερθούμε στις πολύ πιστικές και φυσικές ερμηνείες όλων των ηθοποιών μηδενός εξαιρουμένου, που χωρίς ερμηνευτικές υπερβολές καταθέτουν τις αγωνίες τους. Οι ταινία λογικά θα έχει σημαντικές υποψηφιότητες στα Όσκαρ. Όπως: Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας-Τόνι Γκιλρόι, Ά Ανδρικού - Τζορτζ Κλούνει (πολύ πιθανό να φύγει από το Kodak Theater αγκαζέ με το αγαλματίδιο), ΄Β Ανδρικού-Τομ Γουλκινσόν, ΄Β Γυναικείου-Τίλντα Σουίντον.
Με την παρούσα συμμετοχή του ο Κλούνει συμπληρώνει την τρίτη κατά σειρά ταινία με θέμα το ξεσκέπασμα της αλήθειας έναντι μεγάλων συμφερόντων («Σιριάνα» - όπου πρωταγωνιστεί / «Καλή Νύχτα & Καλή Τύχη- όπου σκηνοθετεί και έχει ΄Β ρόλο). Οι ταινίες αυτές δεν είχαν πολύ μεγάλη εισπρακτική επιτυχία παρόλο που αγαπήθηκαν από κοινό και κριτικούς, αποδεικνύοντας ότι προτιμάει οι επιλογές του να έχουν & κάτι πιο ουσιώδες πέραν από την εμπορικότητα.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η επιλογή του σκηνοθέτη να παρουσιάσει ένα σημαντικό στιγμιότυπο του φιλμ τα πρώτα λεπτά και μετά να μας γυρίσει 4 μέρες πίσω. Σχεδόν όλη η ταινία (πλην του φινάλε) παρουσιάζει τα γεγονότα αυτών των 4 ημερών, φτάνοντας στη στιγμή που παρουσιάσει ξανά όσα είδαμε στα πρώτα λεπτά. Αλλά πλέον ο θεατής βλέπει τα ίδια γεγονότα από μία διαφορετική οπτική γωνία. Στοιχεία που έδειχναν πρότινος απλές λεπτομέρειες, με την επαναπροβολή τους παρουσιάζουν άλλη βαρύτητα (όπως το χαλασμένο σύστημα πλοήγησης του αυτοκινήτου).
Θεωρώ ότι μία από τις ιδιαίτερες σκηνές της ταινίας που σου μένει, είναι η σκηνή με τα άλογα (την οποία ευτυχώς την βλέπουμε 2 φόρες). Ο πρωταγωνιστής για λίγο ξεφεύγει από την ένταση και ξεχνιέται μέσα στην απόλυτη ηρεμία, γαληνεύει επικοινωνώντας με τα άλογα μέσω βλεμμάτων. Απότομα η ησυχία διακόπτεται κι ο ήρωας επανέρχεται σε ακόμα μεγαλύτερη ένταση (η σκηνή αυτή θυμίζει έντονα την σκηνή στο “Insider”, όπου ο Ράσελ Κρόου παραληρεί βλέποντας ένα όραμα και τον επαναφέρει στην ένταση το έντονο χτύπημα της πόρτας). To φιλμ θυμίζει δραματουργικά το «Insider», θα μπορούσαμε να το πούμε ένα «Insider» σε πιο αργούς ρυθμούς.
Την μουσική υπογράφει ο καθιερωμένος πλέον συνθέτης στα θρίλερ, Τζέιμς Νιούτον Χάουαρντ, χωρίς όμως να παρουσιάζει στη παρούσα κάτι το ιδιαίτερο το πεντάγραμμο του.
Είναι πολύ επικίνδυνο να γίνονται σε μία κριτική αναφορές για το φινάλε, μπορεί ο αναγνώστης να υποψιαστεί κάτι πίσω από τις λέξεις. Για αυτό το μόνο που θα πω είναι ότι το φινάλε ήταν το «κερασάκι στην τούρτα»! Όταν ακούσετε την τελική ατάκα του πρωταγωνιστή (πριν πέσουν οι τίτλοι δίπλα του), στο μυαλό πολλών θα έρθει ο στίχος ενός πολύ γνωστού Λαϊκού άσματος!!!!!