Υποψήφιο για 4 Όσκαρ το 2007: Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Σεναρίου, Μοντάζ ήχου.
Απέσπασε 1 Όσκαρ: Μοντάζ ήχου
[πρεμιέρα: 15/2/07]
Πολεμική/ Σκηνοθεσία: Κλιντ Ίστγουντ/ Σενάριο: Iris Yamashita, Paul Haggis/ Πρωταγωνιστούν: Κεν Γουατανάμπε, Καζοθνάρι Νινομίγια, Τσοθγιόσι Ιχάρα, Ρίο Κέις, Σίντο Νακαμούρε/ Μουσική: Kyle Eastwood, Michael Stivens/ Παραγωγή: ΗΠΑ, Ιαπωνία/ Διάρκεια: 141 min
Υπόθεση: Το 1945 αμερικάνοι πεζοναύτες ετοιμάζονται να κάνουν απόβαση στο Ιαπωνικό νησί Ίβα Τζίμα, το οποίο προσπαθεί να αντισταθεί με αισθητά μικρότερη στρατιωτική δύναμη από αυτή τον αμερικάνων. Παρόλα αυτά είναι αποφασισμένοι να υπερασπιστούν το νησί τους, με κάθε τίμημα.
Μέσα στην ίδια χρονιά ο Κλιντ Ίστγουντ υπογράφει δύο ταινίες που μιλάνε για τον ίδιο πόλεμο, η μία παρακολουθεί τα γεγονότα από την Αμερικάνικη πλευρά "Οι Σημαίες των Προγόνων μας" και η άλλη απ’ την Ιαπωνική "Γράμματα από το Ιβο Τζίμα". Η δημιουργία αυτών των δύο ταινιών ορίζει τον δημιουργό τους, απόλυτα αντικειμενικό. Πολλές φορές βλέπουμε ένα γεγονός και σκεφτόμασταν πως θα ήταν αν το βλέπαμε από μια άλλη σκοπιά. Αυτό κάνει και ο Κλιντ Ίστγουντ για ένα πολύ σημαντικό γεγονός, έναν πόλεμο, για να αποδείξει εν τέλη ότι στον πόλεμο δεν υπάρχουν πραγματικοί νικητές παρά μόνον χαμένοι. Η ματιά του δεν αρκείτε μόνο στην γενικότερη ασχήμια του πολέμου, στους νεκρούς και τα αγαπημένα πρόσωπα που αφήνουν πίσω τους, αλλά βάζει στο σκόπευτρο και την εξουσία.
Το πρώτο πλάνο δείχνει την παραλία του Ίβο Τζίμα και τα επόμενα, το τι έχει απομείνει μετά τον πόλεμο. Παρουσιάζει μέσω flash back όλη την περίοδο του πολέμου. Από την αρχή μας δείχνει την ανησυχία ενός στρατιώτη για την έκβαση του αγώνα, χαρακτηριστικά λέει ανοίγοντας χαρακώματα για τη μάχη "Σκάβω τον ίδιο μου το τάφο". Υπάρχουν βέβαια και οι πεπεισμένοι ότι θα τα καταφέρουν γιατί θεωρούν τον αντίπαλο κατώτερο. Τους έχουν τονώσει τον πατριωτισμό μειώνοντας την άλλη πλευρά και ανυψώνοντας αυτούς ως άξιους, όπως σε κάθε πόλεμο. Για να γνωρίσουμε καλύτερα τους ήρωες, μας παρουσιάζει μέσω flash Back -σε δεύτερο βαθμό- (μέσα σε ένα flash back, προβάλλεται ένα δεύτερο flash back) προσωπικές τους στιγμές, δείχνοντας τις ζωές που άφησαν πίσω. Τα γράμματα μεταφέρουν ανησυχίες, νοσταλγίες και ελπίδες που μοιάζουν πλέον φανταστικές. Ο στρατηγός Κομπαγιάσι από την πρώτη κι όλας επαφή με τους στρατιώτες κερδίζει την εκτίμησή τους, γιατί βγάζει τον καλύτερο εαυτό τους με τον σεβασμό που τους δείχνει. Η τακτική του υποστηρίζει ότι η πειθαρχία δεν έρχεται επιβάλλοντάς την, υπό τη βία. Η στρατηγική της άμυνάς του, αποδεικνύεται η ιδανικότερη εκ του αποτελέσματος (δυσκολεύοντας πολύ τον εχθρό). Όπως προανέφερα ο Ίστγουντ δεν αφήνει έξω την εξουσία, η στρατιωτική ενίσχυση που είχε υποσχεθεί το κράτος, δεν έφτασε ποτέ στο νησί, χαρακτηριστικά λένε οι αξιωματικοί "Το κράτος τελικά εκτός από το λαό κοροϊδεύει και εμάς", ύστερα από αυτό άρχισε να είναι ορατή προς όλους, η τελική έκβαση του αγώνα. Επίσης εστιάζει στις λανθασμένες αντιλήψεις που επικρατούν, από τη πλύση εγκεφάλου των στρατιωτών, δείχνοντας ότι κατά βάθος δεν είναι αντίπαλοι σε προσωπικό επίπεδο, απλά εκτελούν εντολές από τις εξουσίες, χαρακτηριστικά είναι τα εξής λόγια τους:
"Νόμιζα ότι ήταν δειλοί οι αμερικάνοι"
"Αυτά που έγραψε στο γράμμα η μητέρα του αμερικάνου στρατιώτη, είναι ίδια με αυτά που έγραψε η μητέρα μου”
Στο Ίβο Τζίμα εκτός από τον πληθάριθμο εχθρό είχαν να αντιμετωπίσουν, την πίνα, την δίψα και ασθένειες (γαστρεντερίτιδα). Ένας από τους κεντρικούς ήρωες, που δίνει την εντύπωση του δειλού από την αρχή του φιλμ (προσπαθεί να ξεφύγει από το θάνατο με κάθε τρόπο, για να τηρήσει την υπόσχεση που έδωσε στη σύζυγο και το παιδί του), τελικά αποδεικνύει ότι απλά δεν είχε το κίνητρο, δεν τον έπεισε η πατρίδα ότι πρέπει να θυσιαστεί για αυτήν, ενώ δεν διστάζει να ρισκάρει τη ζωή του για ένα άτομο που εκτίμησε πραγματικά!!! Οι ερμηνείες μεταφέρουν τα συναισθήματα των ηρώων, αγωνίες, ενδοιασμούς και απατηλά όνειρα. Ο στρατηγός Κουριμπαγιάσι ενσαρκώνεται από τον πολύ καλό Κεν Γουατανάμπε, που είχαμε δει σε παρόμοιο ρόλο στο "O Τελευταίος Σαμουράι".
Η φωτογραφία έχει ξεθωριασμένα χρώματα, ταυτιζόμενη με την γενικότερη άχρωμη εικόνα του πολέμου. Η ταινία κλείνει με το πλάνο που άνοιξε, την παραλία του Ίβο Τζίμα. Πιστεύω ότι για πολλούς λόγους θα πάρει Όσκαρ καλύτερης ταινίας, αντιπολεμική, ανθρωποκεντρική και άρτια καλλιτεχνικά.
[πρεμιέρα: 15/2/07]
Πολεμική/ Σκηνοθεσία: Κλιντ Ίστγουντ/ Σενάριο: Iris Yamashita, Paul Haggis/ Πρωταγωνιστούν: Κεν Γουατανάμπε, Καζοθνάρι Νινομίγια, Τσοθγιόσι Ιχάρα, Ρίο Κέις, Σίντο Νακαμούρε/ Μουσική: Kyle Eastwood, Michael Stivens/ Παραγωγή: ΗΠΑ, Ιαπωνία/ Διάρκεια: 141 min
Υπόθεση: Το 1945 αμερικάνοι πεζοναύτες ετοιμάζονται να κάνουν απόβαση στο Ιαπωνικό νησί Ίβα Τζίμα, το οποίο προσπαθεί να αντισταθεί με αισθητά μικρότερη στρατιωτική δύναμη από αυτή τον αμερικάνων. Παρόλα αυτά είναι αποφασισμένοι να υπερασπιστούν το νησί τους, με κάθε τίμημα.
Μέσα στην ίδια χρονιά ο Κλιντ Ίστγουντ υπογράφει δύο ταινίες που μιλάνε για τον ίδιο πόλεμο, η μία παρακολουθεί τα γεγονότα από την Αμερικάνικη πλευρά "Οι Σημαίες των Προγόνων μας" και η άλλη απ’ την Ιαπωνική "Γράμματα από το Ιβο Τζίμα". Η δημιουργία αυτών των δύο ταινιών ορίζει τον δημιουργό τους, απόλυτα αντικειμενικό. Πολλές φορές βλέπουμε ένα γεγονός και σκεφτόμασταν πως θα ήταν αν το βλέπαμε από μια άλλη σκοπιά. Αυτό κάνει και ο Κλιντ Ίστγουντ για ένα πολύ σημαντικό γεγονός, έναν πόλεμο, για να αποδείξει εν τέλη ότι στον πόλεμο δεν υπάρχουν πραγματικοί νικητές παρά μόνον χαμένοι. Η ματιά του δεν αρκείτε μόνο στην γενικότερη ασχήμια του πολέμου, στους νεκρούς και τα αγαπημένα πρόσωπα που αφήνουν πίσω τους, αλλά βάζει στο σκόπευτρο και την εξουσία.
Το πρώτο πλάνο δείχνει την παραλία του Ίβο Τζίμα και τα επόμενα, το τι έχει απομείνει μετά τον πόλεμο. Παρουσιάζει μέσω flash back όλη την περίοδο του πολέμου. Από την αρχή μας δείχνει την ανησυχία ενός στρατιώτη για την έκβαση του αγώνα, χαρακτηριστικά λέει ανοίγοντας χαρακώματα για τη μάχη "Σκάβω τον ίδιο μου το τάφο". Υπάρχουν βέβαια και οι πεπεισμένοι ότι θα τα καταφέρουν γιατί θεωρούν τον αντίπαλο κατώτερο. Τους έχουν τονώσει τον πατριωτισμό μειώνοντας την άλλη πλευρά και ανυψώνοντας αυτούς ως άξιους, όπως σε κάθε πόλεμο. Για να γνωρίσουμε καλύτερα τους ήρωες, μας παρουσιάζει μέσω flash Back -σε δεύτερο βαθμό- (μέσα σε ένα flash back, προβάλλεται ένα δεύτερο flash back) προσωπικές τους στιγμές, δείχνοντας τις ζωές που άφησαν πίσω. Τα γράμματα μεταφέρουν ανησυχίες, νοσταλγίες και ελπίδες που μοιάζουν πλέον φανταστικές. Ο στρατηγός Κομπαγιάσι από την πρώτη κι όλας επαφή με τους στρατιώτες κερδίζει την εκτίμησή τους, γιατί βγάζει τον καλύτερο εαυτό τους με τον σεβασμό που τους δείχνει. Η τακτική του υποστηρίζει ότι η πειθαρχία δεν έρχεται επιβάλλοντάς την, υπό τη βία. Η στρατηγική της άμυνάς του, αποδεικνύεται η ιδανικότερη εκ του αποτελέσματος (δυσκολεύοντας πολύ τον εχθρό). Όπως προανέφερα ο Ίστγουντ δεν αφήνει έξω την εξουσία, η στρατιωτική ενίσχυση που είχε υποσχεθεί το κράτος, δεν έφτασε ποτέ στο νησί, χαρακτηριστικά λένε οι αξιωματικοί "Το κράτος τελικά εκτός από το λαό κοροϊδεύει και εμάς", ύστερα από αυτό άρχισε να είναι ορατή προς όλους, η τελική έκβαση του αγώνα. Επίσης εστιάζει στις λανθασμένες αντιλήψεις που επικρατούν, από τη πλύση εγκεφάλου των στρατιωτών, δείχνοντας ότι κατά βάθος δεν είναι αντίπαλοι σε προσωπικό επίπεδο, απλά εκτελούν εντολές από τις εξουσίες, χαρακτηριστικά είναι τα εξής λόγια τους:
"Νόμιζα ότι ήταν δειλοί οι αμερικάνοι"
"Αυτά που έγραψε στο γράμμα η μητέρα του αμερικάνου στρατιώτη, είναι ίδια με αυτά που έγραψε η μητέρα μου”
Στο Ίβο Τζίμα εκτός από τον πληθάριθμο εχθρό είχαν να αντιμετωπίσουν, την πίνα, την δίψα και ασθένειες (γαστρεντερίτιδα). Ένας από τους κεντρικούς ήρωες, που δίνει την εντύπωση του δειλού από την αρχή του φιλμ (προσπαθεί να ξεφύγει από το θάνατο με κάθε τρόπο, για να τηρήσει την υπόσχεση που έδωσε στη σύζυγο και το παιδί του), τελικά αποδεικνύει ότι απλά δεν είχε το κίνητρο, δεν τον έπεισε η πατρίδα ότι πρέπει να θυσιαστεί για αυτήν, ενώ δεν διστάζει να ρισκάρει τη ζωή του για ένα άτομο που εκτίμησε πραγματικά!!! Οι ερμηνείες μεταφέρουν τα συναισθήματα των ηρώων, αγωνίες, ενδοιασμούς και απατηλά όνειρα. Ο στρατηγός Κουριμπαγιάσι ενσαρκώνεται από τον πολύ καλό Κεν Γουατανάμπε, που είχαμε δει σε παρόμοιο ρόλο στο "O Τελευταίος Σαμουράι".
Η φωτογραφία έχει ξεθωριασμένα χρώματα, ταυτιζόμενη με την γενικότερη άχρωμη εικόνα του πολέμου. Η ταινία κλείνει με το πλάνο που άνοιξε, την παραλία του Ίβο Τζίμα. Πιστεύω ότι για πολλούς λόγους θα πάρει Όσκαρ καλύτερης ταινίας, αντιπολεμική, ανθρωποκεντρική και άρτια καλλιτεχνικά.