Πρεμιέρα στο 15ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας» (2009)
Στις αίθουσες 1/10/09
Δράμα-Κωμωδία (ΗΠΑ 146 λεπτά)
Σκηνοθεσία-Σενάριο: Judd Apatow
Πρωταγωνιστούν: Adam Sandler, Seth Rogen, Leslie Mann, Eric Bana
Υπόθεση: Ο πετυχημένος κωμικός Τζορτζ Σίμονς μαθαίνει πως του απομένει ελάχιστη ζωή εξαιτίας μίας σπάνιας ασθένειας στο αίμα του. Ο Αϊρα είναι επίσης κωμικός στο ξεκίνημά του. Ενα βράδυ εμφανίζονται στο ίδιο μέρος και ο Τζορτζ αποφασίζει να προσλάβει τον Αϊρα ως προσωπικό του βοηθό, αλλά στην ουσία τον θέλει για φίλο, αφού η ζωή του είναι άδεια από φίλους.
Σίγουρα έχετε ακουστά την έκφραση «για γέλια και για κλάματα» που την χρησιμοποιούμαι όταν μια κατάσταση είναι κωμικοτραγική. Έτσι ακριβώς θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε και τους ήρωες της ταινίας «Funny People», ήταν για γέλια και για κλάματα, αντιμετώπιζαν το δράμα με γέλιο. Υπηρετούν αφοσιωμένοι το «stand up comedy», αυτή είναι η δουλειά τους, από αυτό ζουν και με αυτό έμαθαν να πορεύονται, το χρησιμοποιούν σε κάθε στιγμή της ζωής τους ακόμα κι όταν αποβαίνει ενοχλητικό για τους άλλους.
Στα πρώτα πλάνα πολύ σύντομα βλέπουμε τον αστείο «γελαστό» πρωταγωνιστή μας να έρχεται σε επαφή με θαυμαστές του, να βγάζει φωτογραφίες μαζί τους και να γελάει στο φακό τους. Στα αμέσως επόμενα πλάνα τον βλέπουμε πάλι μαζί με θαυμαστές του να βγάζει φωτογραφίες, όμως τώρα δεν είναι πια ο αστείος «γελαστός» αλλά ο αστείος «θλιμμένος», γυρνάει προς το φακό τους, το στόμα του σχηματίζει ένα χαμόγελο αλλά τα μάτια δεν ακολουθούν, αυτά δεν βλέπουν τον φακό αλλά κάπου αλλού. Ο ήρωας μας μόλις έχει ενημερωθεί από τον γιατρό του πως έχει μια ανίατη ασθένεια και πως η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει. Με αυτές τις πρώτες σκηνές ο θεατής έχει πειστεί πως η ταινία αξίζει την προσοχή του.
Στην συνέχεια ο φακός καταπιάνεται με το δράμα του κεντρικού ήρωα με έναν αρκετά ιδιόρρυθμο τρόπο. Ο George (Άνταμ Σάντλερ) προσπαθεί να ξεχάσει το πρόβλημα του και για αυτό επικεντρώνεται στη δουλειά του μέσω ενός βοηθού (φίλου) που προσλαμβάνει, τον Ίρα (Σεθ Ρότζεν). Αυτό το τμήμα της ταινίας κόβει ένα μεγάλο κομμάτι της (διάρκειας άνω της μιας ώρας) και το «πετάει», ένα κομμάτι που είχε προδιαγραφές για ώθηση του φιλμ. Είδαμε έναν ετοιμοθάνατο που κατάφερε να αποβάλει την σκέψη του μοιραίου σε πολύ μεγάλο βαθμό, εις βάρος της αληθοφάνειας και της ρεαλιστικότητας του φιλμ. Αυτό το κομμάτι έπρεπε ναι μεν να δείχνει την προσπάθεια του ήρωα μέσα από χαρούμενες στιγμές του αλλά να είχε μια αυτοσυγκράτηση χαράς για να μην αφαιρέσει εντελώς το δραματικό στοιχείο. Θα μπορούσε να γίνει πολύ ενδιαφέρον αν ο σκηνοθέτης έδινε λίγο συναίσθημα σε αυτό το κομμάτι. Μετά από πολύ ώρα ο θεατής θυμάται, ότι ο ήρωας έχει σοβαρή ασθένεια.
Ευτυχώς μετά ακολουθεί ένα κομμάτι στο οποίο είχε περιοριστεί η «ζάχαρη». Έχουμε την επιδείνωση της ασθένειας και ο σκηνοθέτης παραμερίζει λίγο την χαζοχαρούμενη ατμόσφαιρα και εστιάζει στις συναισθηματικές εκρήξεις του ήρωα. Χαρακτηριστική η σκηνή όπου τσακώνεται με τον βοηθό του (φίλο του) για την συνδρομητική τηλεόραση που δεν λειτουργεί. Ξεσπάσματα που ψάχνουν αφορμή για να εκτονώσουν την θλίψη του. Εκεί όμως που η ταινία απογειώνεται είναι στο τελευταίο κομμάτι που απομένει. Αναφέρομαι στα τελευταία 60 λεπτά της ταινίας, τα οποία ανεβάζουν τον ρυθμό δραματουργικά και ερμηνευτικά, «ξυπνώντας» τον θεατή ο οποίος είχε συμβιβαστεί στους είδη υπάρχοντες ρυθμούς. Πριν από αυτό το διάστημα η ταινία βαθμολογούταν «με τα βίας» με 2 αστέρια, ενώ στην συνέχεια απέσπασε άνετα τα 3 αστέρια αναμορφώνοντας την συνολική της εικόνα.
Έχουμε ανάμιξη κωμωδίας και δράματος αλλά με κύριο βάρος στην κωμωδία, την μαύρη κωμωδία. Όσο αναφορά τα κωμικά στοιχεία είναι ανάμικτα, κρύα, άκρος σεξιστικά και χυδαία, αλλά και κάποια εύστοχα που βγάζουν φυσικό γέλιο. Κάποιοι θα ενοχληθούν από το «βρώμικο» λεξιλόγιο το οποίο σε πληθώρα σημείων φλυαρεί ασκόπως (σε μια περίοδο υπολόγισα 1-2 βρισιές το λεπτό). Μια πιο διακριτική τους παρουσία θα είχε λόγο ύπαρξης προβάλλοντας μια «stand up comedy» ατμόσφαιρα, αλλά κάποιες στιγμές έλεγες «Καλά αυτό τώρα γιατί το είπε, χρειαζότανε???» Με αποτέλεσμα να χάνετε η όποια σοβαρότητα επιβάλει η δραματουργία του φιλμ. Ευτυχώς τα τελευταία 60 λεπτά πέφτει πιπέρι στις βρόμικες γλώσσες. Όπως προανέφερα υπήρχαν και καλές κωμικές στιγμές, χαρακτηριστικές οι ακόλουθες: 1) Ο George σχολιάζει την βαριά προφορά του γιατρού του. 2) Ο George στο εστιατόριο ζητάει από τον Ίρα να μην κλαίει. 3) Με αποκορύφωση την σεκάνς προς το τέλος της σύγκρουσης των δύο «μνηστήρων», όπου «λυθήκαμε» στα γέλια !!! Υπήρχαν και κάποιες καλές (όχι όμως όλες!!!) κινηματογραφικές αναφορές, για παράδειγμα γελάσαμε με εκείνη για τον Ντάνι Ντε Βίτο!!!
Θα σταθώ στις ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών, του Άνατμ Σάντλερ (George) και του Σεθ Ρότζεν (Ίρα). Οι ήρωες που υποδύθηκαν ήταν ένα απολαυστικά «αταίριαστο» δίδυμο. Μισιόντουσαν και συμπαθιόντουσαν, δεν μπορούσαν μαζί αλλά ούτε χώρια, ήταν στενοί φίλοι αλλά και απλά συνεργάτες! Οι μεταξύ τους συμπεριφορές κράτησαν ψηλά τον πήχη της ταινία. Ο George μια πολύ άστατη προσωπικότητα με έντονες ιδιορρυθμίες κυρίως λόγω της ασθένειας, ο Ίρα ευαίσθητος, ρομαντικός, ευκολόπιστος, καλοπροαίρετος και βολικός. Πολύ καλή η απόδοση των ρόλων!
O δημιουργός προβάλει ανησυχίες του για ορισμούς της ευτυχίας. Τελικά κάτι αποκτά αξία μόνο όταν δεν το έχεις ή όταν το χάνεις. Όλοι ήθελαν να έχουν την πετυχημένη πορεία του George και τα πλούτη που του επέφερε αυτή, αλλά ο ίδιος δεν ήταν ευτυχισμένος. Ο George είχε την υγεία του και ήταν ζωντανός αλλά δεν ήταν ευτυχισμένος για αυτό. O Ίρα έγινε βοηθός του ινδάλματος του και κατάφερε να ζει μέσα στη χλιδή, αλλά δεν ήταν ευτυχισμένος. Ο George λόγω της διασημότητας του μπορούσε να ξαπλώσει με όποια ήθελε αλλά ένιωθε «κενός». Οι ήρωες μας αναζητούν την έννοια της ευτυχίας και όταν νιώθουν πως την φτάνουν, διαπιστώνουν ότι βρίσκεται κάπου αλλού. Ο Ίρα αναζητάει με επιμονή τον ρομαντισμό σε μια εποχή που πρωταγωνιστεί η χαλαρότητα των ηθών. Ο κεντρικός μας ήρωας George όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με τον θάνατο εκτίμησε την αξία του να είσαι ζωντανός κι όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με την βαρύτητα της μοναξιάς, αναθεώρησε! Χαρακτηριστικά τα πλάνα όπου μας δείχνουν τον Σάντλερ να είναι σε μεγαλύτερη ψυχολογική κατάπτωση μετά από την ερωτική απογοήτευση, από εκείνη που είχε όταν αντίκρισε τον θάνατο! Τελικά μήπως η μοναξιά έχει παρόμοια βαρύτητα με τον θάνατο???
Μια ταινία που αν και θα σας ενοχλήσει η αδάμαστη αθυροστομία της (κυρίως στο πρώτο μέρος), τελικώς θα σας αφήσει μια ωραία αίσθηση! Θα γελάσετε και θα σας προβληματίσει αφού θίγει εύστοχα αξίες με ένα δικό της τρόπο!