Δεν απέσπασε κάποιο Όσκαρ το 2010, ενώ είχε 3 υποψηφιότητες:
Ταινίας, Α' Γυναικείου, Σεναρίου.
Πρεμιέρα στο 15ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας» (2009)
Στις αίθουσες 10/12/09
Κοινωνικό Δράμα Εποχής (Μ. Βρετανία, 95 λεπτά)
Σκηνοθεσία: Lone Scherfig
Σενάριο: Nick Hornby
Πρωταγωνιστούν: Carey Mulligan, Peter Sarsgaard, Alfred Molina, Dominic Cooper, Emma Thompson
Υπόθεση: H Τζένη μεγαλώνει στο Λονδίνο των αρχών της δεκαετίας του '60, παίζει τσέλο, μιλάει γαλλικά, λατρεύει τη Ζιλιέτ Γκρεκό και κάθε τι γαλλικό και θέλει να συνεχίσει τις σπουδές της στην Οξφόρδη. Η γνωριμία της με τον σαφώς μεγαλύτερό της δανδή Ντέιβιντ και με τον κόσμο στον οποίο θα την εισάγει θα αποτελέσει καθοριστικό παράγοντα για την περαιτέρω ενηλικίωσή της.
Κάποιες φορές ο τίτλος μιας ταινίας την αντιπροσωπεύει πλήρως, αυτό συμβαίνει και στη συγκεκριμένη παραγωγή, «Μια Κάποια Εκπαίδευση» και για να ήμαστε πιο ακριβείς η ταινία αναφέρεται όχι μόνο σε μία, αλλά σε δύο εκπαιδεύσεις, σε αυτή που διδάσκεται μέσα στα σχολικά ιδρύματα και σε εκείνη που διδάσκεται στο «πεζοδρόμιο» της ζωής. Η πρωταγωνίστρια μας Τζένη (Carey Mulligan) είναι ο αποδέκτης αυτών των δύο εκπαιδεύσεων, εκείνης που χαρακτηρίζεται από την μονοτονία, την κούραση και την συρρίκνωση του ελεύθερου χρόνου. Κι εκείνης που προσφέρει απλόχερα την ξενοιασιά, το χαβαλέ, την «μεγάλη» ζωή. Η Τζένη επιλέγει ως πιο ενδιαφέρουσα και χρήσιμη την δεύτερη.
Η πενηντάχρονη Lone Scherfig (σκηνοθέτης) εστιάζει σε αυτές τις δύο εκπαιδεύσεις και προβάλει τις αρετές τους όπως και τις αδυναμίες τους. Η 16χρονη ηρωίδα αρχικά δείχνει ευτυχισμένη και πλήρης από τη ζωή της, παίζει τσέλο, μαθαίνει γαλλικά και αποτελεί πρότυπο μαθήτριας στο σχολείο ενώ έχει κερδίσει την εκτίμηση της δασκάλας της. Όνειρο της να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και μεγάλη της αγάπη ότι έχει σχέση με το Παρίσι. Το είδος αυτής της πληρότητας όμως μοιάζει να αδειάζει όταν γνωρίζει τον κατά πολύ μεγαλύτερο της Ντέιβιντ (Peter Sarsgaard). Έναν άντρα με ευχέρεια λόγου και με έναν «αέρα» που πηγάζει από την οικονομική του άνεση. Αυτά θάμπωσαν την ηρωίδα μας και αποπροσανατολίστηκε η πυξίδα της. Άρχισε να βλέπει το μέλλον της σε ένα διαφορετικό μονοπάτι, ένα "μονοπάτι παράκαμψη" που οδηγούσε στα όνειρά της πολύ πιο σύντομα και πολύ πιο εύκολα, δίχως λακκούβες και λασπόνερα, δίχως να ρισκάρει να λερώσει το όμορφο φόρεμά της, δίχως να ιδρώσει για να χαλάσει το μακιγιάζ της. Άρχισε να βλέπει υποτιμητικά όσους ακολουθούν το δύσκολο μονοπάτι της ζωής εκείνο που δεν χρησιμοποιεί την "παράκαμψη" και θέτει χρονικούς κανόνες για το πότε θα πρέπει να γίνει το κάθε τι, διαχωρίζοντας τα πράγματα σε καλά και κακά. Ενώ στο μονοπάτι της "παράκαμψης" δεν υπάρχουν κανόνες, δεν υπάρχουν περιορισμοί και ο καθένας κάνει αυτό που τον ευχαριστεί ή τουλάχιστον αυτό που νομίζει ότι τον ευχαριστεί. Με πολύ περίτεχνο τρόπο παρουσιάζει η σκηνοθέτης αυτά τα μονοπάτια και τις διαδρομές των ηρώων, με πλάνα που μεταφέρουν απόλυτα την ατμόσφαιρα της δεκαετίας του 60, με πλάνα που εστιάζουν στον ψυχισμό των ηρώων, στις επιθυμίες τους, τις χαρές τους και τις απογοητεύσεις τους.
Η ταινία στο μεγαλύτερο τμήμα της επιλέγει μια ανάλαφρη διάθεση που πλαισιώνεται από ευχάριστες στιγμές και χιούμορ, μια πολύ χαρακτηριστική κωμική σκηνή: Η ηρωίδα μας περίμενε πως και πως την πρώτη της «φορά» και όταν αυτή τελικά έρχεται βλέπουμε την ηρωίδα να χαζεύει την όμορφη θέα από το παράθυρο ενός ξενοδοχείου με ένα απορημένο βλέμμα και να λέει: «Πολύ παράξενο, τόσο πολύ ποίηση και τόσο πολλά τραγούδια για κάτι που διαρκεί τόσο λίγο!!!». Ενώ προς το φινάλε το κλίμα βαραίνει, αρχίζουν οι ήρωες να αναπροσαρμόζουν τις ταυτότητες τους και τις ηλικίες τους, οι κυρίες της μεγάλης ζωής ξανά γίνονται μαθήτριες και οι κύριοι με τα πανάκριβα και ατσαλάκωτα κουστούμια τους ψάχνουν σιδερωτήριο.
Όταν το κλίμα βαραίνει αποφεύγονται οι μελοδραματισμοί και με θάρρος και δυναμισμό η ηρωίδα αντιμετωπίζει την θλιβερή πραγματικότητα, όπως και τα υπόλοιπα πρόσωπα που εμπλέκονται (οι δικοί της). Η Τζένη δεν διστάζει να παραδεχτεί τα λάθη της και ζητάει την κατανόηση των άλλων, κάποιοι την συγχωρούν , αλλά κάποιοι όχι. Θέλω να αναφέρω μια πολύ χαρακτηριστική σκηνή όπου η Τζένη διαπιστώνει πως τελικά η δύναμη της χλιδής μπορεί να ξεθωριάσει όταν βρεθεί αντιμέτωπη με την ουσία της απλότητας: Η Τζένη επισκέπτεται την δασκάλα της στο σπίτι της μετανιωμένη. Όταν μπαίνει ενθουσιάζεται με την διακόσμηση του σπιτιού (το βλέπει για πρώτη φορά) και καθώς χαζεύει με ενθουσιασμό τις φωτογραφίες και τις κάρτες που διακοσμούν τον χώρο λέει: «Πολύ όμορφο» και η δασκάλα απαντά: «Δεν είναι τίποτα παρά φτηνές κάρτες».
Οι ερμηνείες στέκονται ψηλά με αξιοπρέπεια αλλά η κορυφή έχει καταληφθεί από την 24χρονη αγγλίδα πρωταγωνίστρια Carey Mulligan. Η ερμηνεία της χαρακτηριζόταν από δυναμισμό και έντονη αυτοπεποίθηση, μας έπεισε ως 16χρονη που βιάζεται να ζήσει την ζωή μιας κυρίας και χαράχτηκε στην μνήμη των θεατών η εικόνα αυτής της «μικρής» Lady με τα γλυκά χαρακτηριστικά και το χαρακτηριστικό της γέλιο. Λένε πως κάποια στιγμή θα μιλάει όλος ο κόσμος για αυτή την ηθοποιό, σε αυτό συμφωνώ και επαυξάνω διότι το ταλέντο της είναι ολοφάνερο, μόνο που θα πρέπει να προσέξει τις επόμενες δουλειές της, γιατί από αυτές θα εξαρτηθεί το κινηματογραφικό της μέλλον. Πιστεύω πως την υποψηφιότητα στα Oscar θα την έχει.
Η ταινία είναι βασισμένη στις αναμνήσεις της δημοσιογράφου και συγγραφέως Λιν Μπάρμπερ, την παρακολουθείς ευχάριστα και περνάει σημαντικά μηνύματα σε άτομα που πλησιάζουν την ενηλικίωση τους. Αλλά δεν ξέρω σήμερα πόσα άτομα θα θέλουν να ακούσουν τέτοιες συμβουλές.
Το μήνυμα της ταινίας, «Κάθε πράγμα στον καιρό του κι ο κολιός τον Αύγουστο»