Υποψήφιο για 5 Όσκαρ το 2007: Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Διασκευασμένου σεναρίου, Μοντάζ, ΄Β ανδρικού ρόλου. Απέσπασε 4 Όσκαρ: Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Διασκευασμένου σεναρίου, Μοντάζ.
[πρεμιέρα: 23/11/06]
Αστυνομική-Περιπέτεια/ Σκηνοθεσία: Μάρτιν Σκορσέζε/ Πρωταγωνιστούν: Τζακ Νίκολσον, Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Ματ Ντέιμον, Μαρκ Γουόλμπεργκ, Βέρα Φάρμιγκα, Ρέι Γουινστόουν, Μάρτιν Σιν, Άλεκ Μπάλντουιν/ Παραγωγή: ΗΠΑ 2006
Υπόθεση: Ο αστυνομικός Σάλιβαν είναι πληροφοριοδότης του Φρανκ Κοστέλο που είναι αρχιμαφιόζος της Βοστόνης. Αλλά και η αστυνομία έχει τον πληροφοριοδότη της, στέλνοντας έναν μυστικό αστυνομικό να γίνει μέλος της φαμίλιας του Κοστέλο. Για πόσο όμως μπορεί να μείνει καλά κρυμμένο ένα τέτοιο μυστικό;
Συνάντηση πολλών γνωστών ηθοποιών όπου κάτω από την καθοδήγηση του Σκορσέζε μας παρουσιάζουν τη δράση της μαφίας και τις αστυνομίας, του κακού και του καλού αντίστοιχα. Αναμειγνύει το καλό με το κακό, βάζοντας ένα “κακό” μαφιόζο μέλος της αστυνομίας και ένα “καλό” αστυνομικό μέλος της μαφίας, κι έτσι παρακολουθούμε τα μυστικά να διαρρέουν από τη μία προς την άλλη πλευρά μέσω των “χαφιέδων”. Όπως είναι φυσικό όμως κάποια στιγμή αρχίζουν και υπάρχουν υπόνοιες και από τις δύο πλευρές για “Ιούδες” και αρχίζει το ψάξιμο. Μία κλασική πλοκή αστυνομικών ταινιών που μας δίνει σκηνές δράσης και αγωνίας. Αλλά φυσικά από αυτή τη ταινία δεν περιμένουμε μόνο αυτό. Ας δούμε λίγο της ερμηνείες μιας και έχουμε συνύπαρξη πολλών γνωστών ονομάτων. Διάβασα ότι ο Σκορσέζε είχε διαφωνίες με τον Τζακ Νίκολσον για το χαρακτήρα που υποδύεται, ο Νίκολσον ήθελε να δώσει ένα διαφορετικό στυλ στον ήρωά του (τον αρχιμαφιόζο Κοστέλο), να τον κάνει πιο ανάλαφρο με ειρωνικό στυλ και με διάθεση για χιούμορ. Ενώ ο Σκορσέζε τον ήθελε στο πιο κλασικό στυλ ενός μαφιόζου, με σοβαρό και αγέλαστο χαρακτήρα. Όταν το διάβασα αυτό είπα μέσα μου “Μπράβο στον Νίκολσον που θα δώσει ένα καθαρά προσωπικό του στυλ” όταν όμως τον είδα να υποδύεται τον Κοστέλο κατάλαβα ότι θα έπρεπε όχι απαραίτητα να ακούσει κατά γράμμα τον σκηνοθέτη αλλά να βρουν και οι δύο μια μέση λύση. Δεν είναι ανάγκη να πάμε από το ένα άκρο στο άλλο ή αγέλαστος ή χαζοχαρούμενος, θα μπορούσαμε να έχουμε κάτι ενδιάμεσο. Γιατί εδώ έχουμε ένα μαφιόζο από υπερβολικά γελαστό έως χαζοχαρούμενο. Αντί να δώσει ανάλαφρο στυλ στον ήρωα έδωσε πολύ ανάλαφρο στυλ στην όλη ταινία, γιατί όταν ο αρχιμαφιόζος γελάει ακόμα και εκεί που απαιτεί η στιγμή μία σοβαρότητα, νιώθεις ότι βλέπεις κομεντί. Ο Νίκολσον είναι από τους ηθοποιούς που θαυμάζω αλλά πιστεύω ότι ενώ έπαιξε καλά, ήταν εντελώς λάθος ο τρόπος του για τον συγκεκριμένο ρόλο, που ήταν ένας ιδανικός χώρος για να μας καταπλήξει. Επίσης δεν μου άρεσε καθόλου ο Ματ Ντέιμον, υποδύεται τον αστυνομικό που είναι χαφιές της μαφίας. Στην αρχή υπερβολικά υπεροπτικός με τους συναδέλφους του και όταν μαθεύτηκε η ύπαρξη χαφιέ στο σώμα, ήταν σαν “βρεγμένο γατί” και σε κάθε σκηνή καρφωνόταν ότι είναι αυτός ο χαφιές με μία πολύ νευρική ερμηνεία. Σε κάποιες σκηνές έλεγες “Μα καλά έτσι όπως κάνει δεν τον καταλαβαίνουν;” χαρακτηριστική η σκηνή που ο Ντέιμον έκανε ένα τηλεφώνημα στον Νίκολσον και όταν του λέει ο αρχηγός της αστυνομίας υποψιασμένος “Που μιλάς εσύ;” Αυτός ταράζεται σαν αδιάβαστος μαθητής που ακούει τον καθηγητή να λέει “Διαγώνισμα!!!”. Ο Μαρκ Γουόλμπεργκ υποδυόταν ένα πολύ ιδιόρρυθμο χαρακτήρα αστυνομικού, που θα μπορούσε να το κάνει με λιγότερο έντονο και τραβηγμένο από τα μαλλιά τρόπο γιατί δεν γινόταν αληθοφανής ούτε αυτός. Ευτυχώς που ήταν και ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο ο οποίος στην κυριολεξία τους επισκιάζει όλους. Είναι από τους ηθοποιούς που δεν συμπαθώ αλλά εδώ κάνει τους πάντες να τον παραδεχτούν. Είχε τον πιο δύσκολο ερμηνευτικά ρόλο, του χαφιέ μέσα στην μαφία! Και έπαιξε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο σωστή ερμηνεία σε αυτό το ρόλο. Σε έπειθε ότι όντως δεν μπορούσε να αντιληφθεί η μαφία το μυστικό ρόλο του, ακόμα και όταν ήταν πολύ κοντά στην αποκάλυψη του. Δηλαδή ακριβώς το αντίθετο από το Ματ Ντέιμον που έκανε αντίστοιχο ρόλο στο άλλο στρατόπεδο. Πολύ συμπαθής ήταν και η ερμηνεία της γιατρίνας που αν και είχε μικρό ρόλο σου έμενε. Αξιοσημείωτο είναι ότι ο Νίκολσον σε κάποια στιγμή κάνει μια αναφορά που είναι εκτός ρόλου και απευθύνεται στην καριέρα του ως ηθοποιός. Συγκεκριμένα συναντήθηκε ο Κοστέλο με τον πληροφοριοδότη του σε ένα κινηματογράφο και του είπε “Το Σινεμά μου ανήκει!”. Σίγουρα αυτό ήταν εκτός ρόλου γιατί δεν είχε κάποια λογική να το πει σαν Κoστέλο, εκτός κι αν εννοούσε ότι ο συγκεκριμένος κινηματογράφος ήταν στην ιδιοκτησία του, δεν νομίζω! Δεν βρίσκω εγωιστική αυτή την αναφορά για ένα ηθοποιό που την δικαιούται μετά από όσα έχει μέχρι στιγμής προσφέρει στο χώρο. Αυτό πρέπει να ήταν από τους αυτοσχεδιασμούς του Τζακ! Κάτι που με ενόχλησε, είναι ότι κάποιος ήρωας σκοτώνεται με κάπως κωμικό τρόπο, πράγμα που θεωρώ απαράδεκτο για μια σκηνή που ακόμα κι αν την συναντούσαμε σε κωμωδία, λόγο της σπουδαιότητας της θα είχε πιο σοβαρό χαρακτήρα (πόσο μάλλον σε αστυνομική ταινία). Συνοψίζοντας να πω ότι έχουμε μια ενδιαφέρουσα ταινία που θα μπορούσε ίσως να ήταν και αριστούργημα αν είχε ένα πιο σοβαρό χαρακτήρα και πιο στιβαρές ερμηνείες. Σίγουρα στα Όσκαρ θα έχει πολλές υποψηφιότητες, όπως: Σκηνοθεσίας(Σκορσέζε), Ά Ρόλου(Ντι Κάπριο, Νίκολσον), Καλύτερης ταινίας. Πάντως αν κυκλοφορούσε στις αίθουσες στην εποχή του “Νονού” του Κόπολα μάλλον οι κριτικοί δεν θα την επαινούσαν τόσο πολύ. Αλλά επειδή υπάρχει έλλειψη από πολύ καλές ταινίες σε σχέση με το παρελθόν, αναγκαζόμαστε να κρίνουμε με μεγαλύτερη επιείκεια, κυρίως όταν έχουμε να κάνουμε με πολύ γνωστά ονόματα του χώρου.