Με 13 υποψηφιότητες για τα όσκαρ του 2009
Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Διασκευασμένου σεναρίου, Ά Ανδρικού, ΄Β Γυναικείου, Μοντάζ, Φωτογραφίας, Καλλιτεχνικής διεύθυνσης, Ενδυματολογίας, Μακιγιάζ, Μουσικής, Μίξης ήχου, Οπτικών εφέ.
[πρεμιέρα: 22/01/09]
Κοινωνικό Δράμμα / Σκηνοθεσία: Ντεϊβιντ Φιντσερ / Πρωταγωνιστούν: Μπραντ Πιτ, Κεϊτ Μπλανσετ, Τιλντα Σουϊντον, Ταρατζι Π. Χενσον, Μαχερσαλαχασμπαζ Αλι, Τζαρεντ Χαρις, Τζουλια Ορμοντ / Διάρκεια: 166'
Υπόθεση: Η ζωή ενός ανθρώπου που γεννιέται γέρος και καθώς μεγαλώνει, μικραίνει! Τι συμβαίνει όμως με τους γύρο του και με την σχέση του με αυτούς που ακολουθούν την φυσική ροή του χρόνου;
Συνήθως όταν βγαίνεις από μία αίθουσα που προβάλει ταινία του σκηνοθέτη Ντεϊβιντ Φίντσερ, λες ότι δεν έχεις ξαναδεί τόσο πρωτότυπη ταινία, αυτό όμως ισχύει μόνο μέχρι την επόμενη ταινία του. Είναι από τους σκηνοθέτες που δείχνουν πως θέλουν να προσφέρουν κάτι διαφορετικό κάθε φορά και το αποτέλεσμα κάποιων εγχειρημάτων του το αποδεικνύει αυτό. Μπορείτε να ξεχάσετε το “The Game” του 1997 που βλέπαμε τον Μάικλ Ντάγκλας να τρέχει πανικόβλητος για να σώσει τη ζωή του από ένα «πρωτότυπο» παιχνίδι που δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι συμβαίνει, πρωταγωνιστής και θεατές? Ξεχνιέται εύκολα το πρωτότυπο «Fight Club» του 1999 στο οποίο ήταν μέλη ο Μπραντ Πιτ και ο Έντουαρτ Νόρτον? Ή μήπως το πρωτότυπο «Δωμάτιο Πανικού» του 2002 με την Τζόντι Φόστερ? Δύσκολα ξεχνάς ιστορίες ιδιαίτερες, το ίδιο συμβαίνει και με την Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον.
Είναι μια ιδιαίτερη ταινία με πολύ ιδιαίτερη θεματολογία. Όλοι μας έχουμε σκεφτεί έστω και μία φορά, πως θα ήταν η ζωή μας αν γυρνούσε ο χρόνος αντίστροφα και ξανά οδεύαμε στην μικρή ή νεαρή μας ηλικία, άραγε αυτή η πορεία θα ήταν τόσο ευχάριστη όσο την φανταζόμαστε? Το φιλμ μας παρουσιάζει τον κύκλο της ζωής ενός ανθρώπου που γεννιέται στο μέγεθος ενός μωρού αλλά με τα χαρακτηριστικά ενός γέρου (με αρθρίτιδα, ρυτίδες κ.α.) και καθώς κυλάει ο χρόνος δείχνει όλο και νεότερος. Για τον Μπέντζαμιν ο χρόνος κυλούσε διαφορετικά από τους γύρω του, κυλούσε αντίστροφα, με αποτέλεσμα αντίστροφα να είναι και τα όνειρα του! Ενώ άλλοι τρόμαζαν στην σκέψη των βαθιών γεραμάτων, ο Μπέντζαμιν έχοντας αντιμετωπίσει αυτά τα προβλήματα, τρόμαζε στην σκέψη της βρεφικής ηλικίας!
Όπως ήταν αναμενόμενο η ταινία επενδύει πολύ πάνω στον πρωταγωνιστή της, ο οποίος παρουσιάζεται σχεδόν σε κάθε πλάνο. Ο σκηνοθέτης παρακολουθεί την κάθε στιγμή του Μπέντζαμιν προς την «γέννηση» του, εστιάζοντας στις σημαντικότερες στιγμές του. Σε όλες τις φάσεις της ζωής του καθρεφτιζόταν στα μάτια όσων των γνώριζαν η διαφορετικότητα του, άλλη τον θεωρούσαν απλά παράξενο, άλλοι άρρωστο αλλά όλοι τους διαφορετικό. Χαρακτηριστική η σκηνή όπου στο φως του κεριού ένα κορίτσι του χαϊδεύει το πρόσωπο λέγοντας του πως ήταν ο πιο διαφορετικός άνθρωπος που είχε γνωρίσει. Ο σκηνοθέτης όμως παράλληλα με την εξωτερική διαφορετικότητα, προβάλει και την ψυχοσύνθεση του ήρωα, η οποία δεν αλλοιώθηκε από τα προβλήματα του και με την σωστή διαπαιδαγώγηση της θετής του οικογένειας έγινε ένας άνθρωπος με μία σπουδαία προσωπικότητα. Δεν εξαγόραζες τη συνείδηση του (όπως στη σκηνή της άρνησης της δελεαστικής προσφοράς του θετού πατέρα), μπορούσε να συγχωρέσει χωρίς συμφέρον (όπως στη σκηνή με τον πατέρα του στη λίμνη). Είχε ευγενικούς τρόπους και ήξερε να σέβεται. Τον ενδιέφερε το συναίσθημα (όπως στη σκηνή της άρνησής του στην πολύ ωμή σαρκική προσφορά της κοπέλας που μεγάλωσαν μαζί). Ο Μπέντζαμιν είναι ένας ήρωας που γίνεται συμπαθής στο κοινό και αυτός είναι ένας από τους λόγους που η ταινία σου κρατάει το ενδιαφέρον παρόλο που είναι σχετικά προβλέψιμη η εξέλιξη.
Οι άλλοι λόγοι που σου κεντρίζουν το ενδιαφέρον είναι το σενάριο, η σκηνοθεσία, οι ερμηνείες και όλα τα υπόλοιπα τεχνικά στοιχεία (φωτογραφία, σκηνικά, μοντάζ κ.α.). Το σενάριο εκτός από το ότι βασίζεται σε ένα πολύ πρωτότυπο στόρι, χαρίζει και πολύ όμορφους διαλόγους που προσφέρουν βαθυστόχαστες ατάκες (αναφέρω μία πολύ χαρακτηριστική: Κάποιες φορές απογοητεύεσαι που τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα περίμενες, κάποιες φορές καταριέσαι τη μοίρα, άλλα όταν έρχεται το τέλος τότε αφήνεσαι σε αυτό!). Η σκηνοθεσία είναι προσεγμένη στις λεπτομέρειες και σε συνδυασμό με την σωστή συρραφή των πλάνων (το μοντάζ) και την «ζεστή» φωτογραφία (με κυρίως θερμές αποχρώσεις) παρουσιάζει ένα άρτιο τεχνικά, κινηματογραφικό αποτέλεσμα.
Και φυσικά πολύ σημαντικό για αυτό το άρτιο αποτέλεσμα ήταν οι ερμηνείες. Απολαυστική ερμηνεία από τον Μραντ Πιτ, εξίσου καλές ήταν και οι υπόλοιπες ερμηνείες, ενώ ο κάθε χαρακτήρας είχε ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον και μας βοηθούσαν όλοι στο να κατανοήσουμε την προσωπικότητα του κεντρικού ήρωα, μέσα από την σχέση τους μαζί του. Κάπως χλιαρή βρήκα την ερμηνεία της Κέιτ Μπλάνσετ, παρόλη την «καυτή» της παρουσία, ο ρόλος της απαιτούσε μία κυρία πολύ χαλαρή και απελευθερωμένη στα ερωτικά ήθη σε βαθμό που δεν κερδίζει την συμπάθεια του κοινού, ούτε και την στιγμή που αποφασίζει να γίνει ένα καλό κορίτσι. Εδώ να διευκρινίσω ότι οι δύο πρωταγωνιστές δεν μου είναι ιδαίτερα συμπαθής, αλλά ο Μπραντ Πιτ με έπεισε με την ερμηνεία του σε αυτό το ρόλο, η Μπλάνσετ για άλλη μια φορά δεν με κέρδισε, ύφος άκαμπτο και παγερό, ίσως να έφταιγε και ο πολύ «άστατος» και «άτσαλος» χαρακτήρας που υποδυόταν. Η ταινία εξελίσσεται μέσα από την ανάγνωση ενός ημερολογίου, το οποίο αναφέρει ολόκληρη την ιστορία του Μπέντζαμιν.
Η ζωή του κεντρικού ήρωα παρομοιάζεται από τον σκηνοθέτη με ένα ρολόι που κατασκευάστηκε για να λειτουργεί αντίστροφα, εύστοχη η παρομοίωση. Επίσης πολύ έξυπνη ήταν η αναφορά που έκανε για το πώς μπορεί να καθοριστεί η μοίρα από μια μικρή λεπτομέρεια (η σκηνή με το ατύχημα).
Προσεγμένο εγχείρημα σε όλους τους τεχνικούς τομείς και με μία απολαυστική ερμηνεία από τον πρωταγωνιστή. Πολύ πρωτότυπη ταινία που δικαιολογημένα έχει αποσπάσει πολλές υποψηφιότητες για όσκαρ (13) και σε πολύ σημαντικές κατηγορίες. Η μεγάλη της διάρκεια δεν γίνεται ενοχλητικά αντιληπτή από τους θεατές γιατί δεν κάνει «κοιλιά» σε κανένα σημείο! Μια ταινία που αξίζει να παρακολουθήσουν όλες οι ηλικίες.
Μετά από αυτή την ταινία το σίγουρο είναι ότι αν συναντούσαμε ποτέ ένα μαγικό λυχνάρι με ένα τζίνι, δεν θα του ζητούσαμε να γύριζε ο χρόνος αντίστροφα για εμάς, θα θέλαμε να ακολουθούμε την ίδια πορεία με τους υπόλοιπους ανθρώπους γιατί δεν υπάρχει χειρότερο από τα νιώνεις και να βλέπεις όλα τα αγαπημένα σου πρόσωπα, να «φεύγουν»! Αυτό ήταν και το μεγαλύτερο δράμα του Μπέντζαμιν. Χαρακτηριστική σχετική ατάκα του φιλμ: «Κάθε φόρα κάποιος φεύγει για να έρθει κάποιος άλλος και να πάρει την θέση του!»