Υποψήφιο για 2 Όσκαρ το 2006: Μοντάζ, Μακιγιάζ.
Δεν απέσπασε κάποιο.
[πρεμιέρα: _ /10/05]
Κοινωνικό-Βιογραφία/ Σκηνοθεσία: Ρον Χάουαρντ/ Πρωταγωνιστούν: Ράσελ Κρόου, Ρενέ Ζέλβεγκερ, Πολ Τζιαμάτι.
Υπόθεση: Ένας πυγμάχος μετά από τραυματισμό δεν μπορεί να ασκήσει το επάγγελμα του πυγμάχου με αποτέλεσμα να μην μπορεί να συντηρήσει την οικογένεια του. Και έτσι σκέφτεται ότι πρέπει να ξανά μπει στο ρινγκ.
Μετά από 144 λεπτά πέφτουν στο πανί οι τίτλοι τέλους και ακολουθεί ένα μαζικό δυνατό χειροκρότημα στο 11ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας.Τι να πεις για αυτό το αριστούργημα; Κάποιες φορές είναι δύσκολο να μεταφέρεις με λέξεις αυτά που είδες σε μια ταινία. Ο κινηματογράφος εκτός από τις λέξεις έχει και την δύναμη της εικόνας και όταν αυτά τα δύο ενορχηστρωθούν σωστά από ένα καλό μαέστρο όπως είναι ο Ρον Χαουαρντ (σκηνοθέτης του “Ένας Υπέροχος Άνθρωπος”) είναι πολύ δύσκολο να περιγράψεις με λέξεις το αποτέλεσμα.
Παρόλα αυτά θα προσπαθήσω να το κάνω. Ψάχνοντας για αρνητικά στοιχεία κατάφερα να βρω ένα και μοναδικό, το ότι η ταινία κάποια στιγμή τελείωσε και έπρεπε να αποχωρήσω από την αίθουσα. Πριν αποχωρήσω όμως είδα 3 πρωταγωνιστές να ξετυλίγουν το ερμηνευτικό τους κουβάρι μέχρι το τέλος. Η Ρενέ Ζέλβεγκερ παρουσίασε με τον πιο πειστικό τρόπο την γυναίκα εκείνης της εποχής που προσπαθούσε να κρατήσει όρθια την οικογένεια της από την μάστιγα της φτώχειας, με σύμβουλους την ψυχραιμία και την αγάπη της γι’αυτήν. Ο Πολ Τζιαμάτι έδειξε για άλλη μια φορά (μετά το “Πλαγίως” ) ότι δεν μπορείς να διακρίνεις εάν απλά κάνει το ρόλο του ή εάν ο ρόλος είναι ο εαυτός του (μάλλον θα είναι υποψήφιος για Όσκαρ ερμηνείας, μιας και του το “χρωστάει” η ακαδημία από πέρσι για το “Πλαγίως”). Ενσαρκώνει ένα προπονητή που δεν βλέπει τον πυγμάχο ψυχρά επαγγελματικά αλλά νοιάζεται γι’ αυτόν πραγματικά. Κατά τη διάρκεια των αγώνων βλέπουμε την αγωνία που μας μεταφέρει η ταινία, ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του, που κάποιες στιγμές γίνεται κραυγή χαράς και οργής (χαρακτηριστική η σκηνή που “μπουκάρει” οργισμένος στο ρινγκ, πράγμα που θα ήθελε να κάνει εκείνη τη στιγμή & ο θεατής!). Ράσελ Κρόου, με μια λέξη εκπληκτικός! Ήταν πολύ αυθεντικός, χωρίς ερμηνευτικές υπερβολές & ταυτίστηκε πλήρως με το ρόλο του. Δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας με αποκορύφωση τη σκηνή της “Ζητιανιάς”, όπου βλέπουμε ένα Ράσελ Κρόου εντελώς “τσακισμένο”!! (κάτι μου λέει ότι έχει στο τσεπάκι του την υποψηφιότητα για Oscar).
Το σενάριο δεν έκανε πουθενά “κοιλιά”. Είχε συνοχή, δεν έπεφτε σε φτηνούς μελοδραματισμούς και ηρωισμούς, σου κρατούσε το ενδιαφέρον αμείωτο καθ όλη την διάρκεια της ταινίας και πρόσφερε κάποιες καλές ατάκες (όπως αυτή που είπε ο Κρόου όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφο για ποιο λόγο αγωνίζεται στο ρινγκ και απάντησε “Για το γάλα”). Επίσης πολύ καλή ήταν η ερμηνεία και των υπόλοιπων ηθοποιών που έδενε με των πρωταγωνιστών.
Τα συναισθήματα που σε πλημμύριζαν ήταν πολλά και ποικίλα. Ένιωθες από χαρά & ικανοποίηση μέχρι οργή και λύπη. Ενώ κάποιες στιγμές ένιωθες ένα ρίγος να σε διαπερνά, το οποίο προκαλούσε αβίαστα η ταινία, μέσα από ρεαλιστικές σκηνές χωρίς τη χρήση υπερβολών. Η σκηνοθεσία μετέφερε με μεγάλη πιστότητα το κλίμα της εποχής και τις συναισθηματικές μεταπτώσεις των ηρώων.
Το μήνυμα της ταινίας: Για να κερδίζεις τους αγώνες της ζωή χρειάζονται δύο πράγματα: Να πιστεύεις στον εαυτό σου και να μην χάνεις ποτέ την ψυχραιμία σου.