Υποψήφιο για 5 Όσκαρ το 2007: Ά ανδρικού ρόλου, ΄Β ανδρικού ρόλου, Μοντάζ, Μοντάζ ήχου, Μίξης ήχου.
Δεν απέσπασε κάποιο.
[πρεμιέρα: 25/1/07]
Δραματική Περιπέτεια/ Σκηνοθεσία: Έντουαρντ Ζούικ/ Σενάριο: Έντουαρτ Ζούικ, Τσαρλς Λίβιτ & Μάρσαλ Χέρσκοβιτς/ Πρωταγωνιστούν: Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Ντζίμον Χουνσού, Τζένιφερ Κόνελι, Άρνολντ Βόσλου, Μάικλ Σιν, Στέφεν Κόλινς, Ντέιβιντ Χέργουντ, Καγκίσο Κούιπερς, Μπένου Μαμπένα/ Μουσική: Τζέιμς Νιούτον Χάουαρντ/ Παραγωγή: ΗΠΑ 2006/ Διάρκεια: 143 min
Υπόθεση: Την περίοδο του εμφυλίου πολέμου στη Σιέρα Λεόνε (στη δεκαετία του 90’), συνεργάζονται ένας νοτιοαφρικανός λαθρέμπορος διαμαντιών, με ένα ντόπιο ψαρά που αναζητά τον γιο του και μια αμερικανίδα δημοσιογράφο, για να βρουν ένα αμύθητης αξίας διαμάντι.
Ένα διαμάντι φαντάζει στη βιτρίνα ένός κοσμηματοπωλείου, αλλά πριν φτάσει εκεί ίσως ήταν βουτηγμένο στο "αίμα" άπορων ανθρώπων που τους εκμεταλλεύονται πολυεθνικές εταιρίες. Απλά το ξεπλένουμε και το βάζουμε στη βιτρίνα. Η ταινία θίγει πολύ σοβαρά θέματα, καταγγέλλει την άθλια κατάσταση που επικρατεί γενικότερα στην μαύρη ήπειρο, τη δουλεία, το ξεριζωμό ολόκληρων λαών, τη στράτευση παιδιών υπό τη βία και γενικότερα την μικρή αξία που έχει η ζωή ενός "μαύρου". Καταφέρνει να περάσει τον κοινωνικό προβληματισμό στον θεατή συνδυάζοντάς τον εύστοχα με την ψυχαγωγία, χωρίς να λειτουργεί το ένα εισβάρως του άλλου. Έχουμε ωραίους διάλογους που υπογραμμίζονται από τις αληθοφανείς ερμηνείες όλου του καστ. Για άλλη μια φορά η Τζένιφερ Κόνελι με το καλοσυνάτο βλέμμα που την διακρίνει, πείθει στην προσπάθεια της να βοηθήσει. Ο Ντζίμον Χουνσού αναδεικνύεται σε πολύ σημαντικό αφρικανό ηθοποιό με την υποψηφιότητά του για Όσκαρ Β’ ανδρικού ρόλου για δεύτερη φορά μέσα σε 3 χρόνια (ήταν και το 2004 για την ερμηνεία του στο "In America"). Και φτάνουμε στον Λεονάρντο Ντι Κάπριο, πιστικός και σοβαρός, αποδίδει νεύρο και συναίσθημα στην ερμηνεία του, αφήνοντας πίσω το υπεροπτικό ερμηνευτικό στυλάκι που συναντήσαμε σε παλιότερες δουλειές του. Αναφορά να γίνει και στο γεγονός ότι άλλαξε την προφορά του για να πείθει ως νοτιοαφρικανός. Δείχνει κι εδώ, την ωριμότητα που είδαμε στον "Πληροφοριοδότη". Ο Έντουαρτ Ζούικ χειρίζεται περίτεχνα τις σκηνές κατεγαστικής δράσης αποτυπώνοντας πλήρως την ένταση. Σοκάρουν οι στιγμές όπου μικρά παιδιά σκορπούν τον θάνατο σε ομοεθνείς τους, γλεντώντας το στη κυριολεξία. Ακούνε hard μουσική κατά την διάρκεια των επιθέσεων και χορεύουν μετά την εκπλήρωσή τους. Έτσι τονίζεται η παράνοια που προκλήθηκε σε αυτά τα παιδιά, ο θάνατος αποτελεί μέσο ψυχαγωγίας τους. Καλοδουλεμένες είναι και οι δραματικές σκηνές που αποπνέουν συγκινησιακή φόρτιση, με κορύφωση την σεκάνς του τηλεφωνήματος του κεντρικού ήρωα, που προκαλεί ρίγη συγκίνησης. Κάποιες στιγμές οι ήρωές μας διαφεύγουν από δύσκολες καταστάσεις με κάπως εύκολο τρόπο φλερτάροντας έτσι με τα κλισέ, αλλά δεν γίνονται πολύ εμφανή γιατί έχουν μια στοιχειώδη αιτιολόγηση. Το σενάριο είναι απλοϊκό και δεν προαπαιτεί την μέγιστη συγκέντρωση του θεατή, χωρίς να είναι ελλειπτικό. Χαμόγελο μας φέρνει μια πολύ έξυπνη κωμική σκηνή, που μπαίνει ένας αφρικανός (Ντζίμον Χουνσού) στο πούλμαν των δημοσιογράφων και προσπαθεί να δικαιολογήσει την παρουσία του εκεί! Ευτυχώς όμως δεν υπάρχουν άλλες παρόμοιες σκηνές κι έτσι η ταινία δεν πέφτει στην παγίδα που πέφτουν πολλές περιπέτειες, να γίνονται χαζοχαρούμενες και μηρεαλιστικές λόγω πολλών χιουμοριστικών πινελιών. O Τζέιμς Νιούτον Χάουαρντ καλοντύνει μουσικά την ταινία, προσφέροντας ένα soundtrack που σου μένει. Συνοψίζοντας, έχουμε ένα συμπαγές εγχείρημα από κάθε πλευρά, που δικαιώνει τις προσδοκίες των θεατών όπου απαιτούν μαζί με την ψυχαγωγία και συνειδησιακή αφύπνιση. Χολιγουντιανή παραγωγή από αυτές που σπανίζουν.