[πρεμιέρα: 25/12/08]
Εποχής, Δραματική-Κοινωνική / Σκηνοθεσία: Μπάζ Λούρμαν / Πρωταγωνιστούν: Νικόλ Κίντμαν, Χιού Τζάκμαν, Μπράντον Γουόλτερς, Ντέιβιντ Γουέναμ, Μπράιαν Μπράουν / Παραγωγή: ΗΠΑ-Αυστραλία / Διάρκεια: 165’ Λεπτά / Διανομή: ODEON
Υπόθεση: Μία Αγγλίδα αριστοκράτισσα κατά τη διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου (το 1939), συγκρούεται με έναν μεγαλοκτηματία ο οποίος σαμποτάρει την περιουσία της στην Βόρεια Αυστραλία. Στο πλευρό της έχει την συμπαράσταση ενός εκκεντρικού κτηνοτρόφου που δεν διστάζει να συγκρουστεί με «ανωτέρους» του.
Όπως μας έχει δείξει και στο παρελθόν ο Αυστραλός σκηνοθέτης Μπαζ Λόυρμαν, έχει ταλέντο στο να παρουσιάζει με εικαστικό τρόπο, δραματικούς έρωτες εποχής (όπως έκανε και στα: «Ρωμαίος + Ιουλιέτα» & «Moulin Rouge»).
Για άλλη μια φορά ο σκηνοθέτης κάνει χρήση εικαστικών εικόνων αλλά σε μια πιο συγκρατημένη εκδοχή όσον αφορά την φαντασμαγορικότητά τους. Δηλαδή δεν έχουμε τόσο φανταχτερά χρώματα, σκηνικά που θυμίζουν ζωγραφιές και γρήγορες μετακινήσεις της κάμερας που δίνουν μια βιντεοκλιπίστικη αίσθηση (όπως στο Moulin Rouge).
Στην αρχή υπάρχει ένα εύθυμο κλήμα που εκφράζεται μέσα από ανάλαφρο χιούμορ και στην πορεία αρχίζει το κλίμα να βαραίνει. Η σύγκρουση της πρωταγωνίστριας με τον μεγαλοκτηματία γίνεται η αφορμή για να αρχίσει μία μεγάλη περιπέτεια, ένα μεγάλο ταξίδι. Στην πορεία αυτού του «ταξιδιού» θα δούμε την αξία της ομαδικότητας, της αγάπης, την δύναμη της θέλησης και την σπουδαιότητα της οικογένειας και της πατρίδας. Όμως σε αυτό το «ταξίδι» θα βιώσουμε και άσχημες καταστάσεις, θα δούμε τον ευτελισμό της ανθρώπινης αξίας μέσα από το πρίσμα του ρατσισμού, την άδικη εκδίκηση να γίνεται σκοπός ζωής, την απαξίωση κάθε λογικής και συναισθήματος μέσα από το πρίσμα του πολέμου και τον εγωισμό που κρύβει καλά την ανάγκη για συντροφικότητα, θέτοντας σε κίνδυνο την αγάπη.
Η διάρκεια του φιλμ είναι σχεδόν τρεις ώρες κι έτσι έχει το χρόνο να αναπτύξει όλα όσα θα συναντήσουμε σε αυτό τοπ κινηματογραφικό ταξίδι με οδηγό τον Λόυρμαν, ο οποίος οδηγούσε αργά και σταθερά χωρίς μανούβρες εντυπωσιασμού αλλά και δίχως να κουράσει το κοινό. Οι "επιβάτες" (οι ηθοποιοί) σε αυτό το ταξίδι έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό, από αυτούς που κάθονταν στα πρώτα καθίσματα μέχρι και τα τελευταία, ήταν απολαυστικές όλες οι ερμηνείες και όλοι οι ρόλοι είχαν το δικό τους ενδιαφέρον. Την παράσταση από όλους κλέβει ο πιτσιρίκος Μπράντον Γουόλτερς που υποδύεται τον Μιγά, η γεμάτη ενέργεια ερμηνεία του και η άνεση του στο φακό, περνάνε στον θεατή την μεγάλη αισιοδοξία του, που αποτελεί σεμινάριο συμπεριφοράς σε δύσκολες καταστάσεις. Με την εμπιστοσύνη που είχε στις δυνάμεις του, μπορούσε να κάνει «θαύματα» (όπως η σκηνή με τα ζώα στον γκρεμό).
Το κλίμα της εποχής μεταφέρθηκε με πειστικότητα μέσα από τα κουστούμια, τα σκηνικά και την φωτογραφία της ταινίας. Υπήρχε και μία ατμόσφαιρα γουέστερν από το όλο σκηνικό, κάποιες στιγμές ο Τζάκμαν μας θύμισε λίγο από Ίστγουντ των παλιών γουέστερν σπαγγέτι, σφιγμένο πρόσωπο, μισάνοιχτα μάτια και έντονο βλέμμα που ξεπροβάλει σιγά σιγά από την σκιά του καπέλου.
Στον τελικό απολογισμό από αυτό το «ταξίδι» μας μένουν μνήμες που δεν θα διαγραφτούν με το πέρας λίγων ημερών. Θεωρώ σημαντικό να καταφέρνει μια ταινία να εμφυτέψει στο μυαλό του θεατή σκηνές που θα τις θυμάται για καιρό, για παράδειγμα δύσκολα θα ξεχάσετε τη σκηνή που η πίστη και το θάρρος ενός ανθρώπου καταφέρνει να σταματήσει ένα αλαφιασμένο κοπάδι μοσχαριών με ένα βλέμμα, ή την σκηνή όπου ο ρατσισμός παραχωρεί τη θέση του στον σεβασμό έστω και μέσω της επιβολής (η σκηνή στο μπαρ με τα δύο ποτήρια), όπως επίσης την σκηνή όπου ένα παιδί με το τραγούδι του καταφέρνει να «αναστήσει» νεκρούς και να τους σμίξει ξανά (βλέποντας το φιλμ προς το φινάλε θα καταλάβετε τι εννοώ).
Μια ταινία που «θάφτηκε» κυριολεκτικά σχεδόν από όλους τους κριτικούς (εξαίρεση αποτελεί ο Θεοδωρόπουλος από την εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» που έβαλε 4 αστέρια). Ειλικρινά δεν κατάλαβα τον λόγω, διαβάζοντας τους ακόμα και πριν δω την ταινία στοιχεία που παρουσίαζαν ως αρνητικά εμένα μου φαινόντουσαν θετικά και τελικά βλέποντας το φιλμ επιβεβαιώνω την αρχική μου άποψη. Για παράδειγμα θεωρούσαν σαν αρνητικό τα πολλά στοιχεία που παρουσιάζει το φιλμ βαφτίζοντάς το ως «συρναμολόγηση» πολλών πραγμάτων! Επίσης το παρουσιάζουν ως μελόδραμα ενώ τα δραματικά του στοιχεία έχουν αληθοφάνεια χωρίς υπερβολές και σε καμία περίπτωση δεν είναι μελόδραμα. Ο σκηνοθέτης από κάποιο κριτικό (Μήτσης από το Αθηνόραμα) πήρε την ταυτότητα του υπερτιμημένου βιντεοκλιπά για μία ταινία όπου ο Λούρμαν δεν έκανε χρήση στοιχείων που παραπέμπουν σε βιντεοκλίπ (σχετική αναφορά έκανα στην Β παράγραφο της κριτικής μου). Τι να πω; Γνωρίζω ότι όλοι οι άνθρωποι δεν μπορούν να έχουν την ίδια γνώμη, απλώς με προβληματίζει κάποιες φορές η έντονα κολακευτική ή επιθετική ταύτιση των περισσότερων κριτικών μας, θα ήταν πιο λογικό να ήταν κάπως μοιρασμένες οι απόψεις και όχι πάντα προς μία πλευρά! Λέτε να συμβαίνει τίποτα άλλο; Ελπίζω πως όχι, αν και σε μία εποχή που σχεδόν τα πάντα υποκινούνται από συμφέροντα, γιατί να διστάσουν στον κινηματογράφο;;;
Δείτε την ταινία χωρίς να ακούτε τους κριτικούς (επαγγελματίες & ερασιτέχνες) και μετά πείτε ελεύθερα την γνώμη σας στον εαυτό σας!
ΠΡΟΣΟΧΗ
Η ΤΥΦΛΗ ΥΠΑΚΟΗ ΣΤΟΥΣ ΚΡΙΤΙΚΟΥΣ ΒΛΑΠΤΕΙ ΣΟΒΑΡΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ