Η φωτογραφία μου
"Καλωσορίσατε στο Cine...σθημα, ένα ιστολόγιο με θέμα το σινεμά που εστιάζει στην Cine...σθηματική πλευρά της 7ης. Εδώ θα βρείτε τις κριτικές μου για ταινίες που παρακολούθησα στις σκοτεινές αίθουσες και άλλα άρθρα μου που σχετίζονται με τον κινηματογράφο. Μια κριτική είναι η υποκειμενική άποψη κάποιου για μια ταινία και δεν αποτελεί ασφαλή οδηγό για κάθε υποψήφιο θεατή. Δεν υπάρχουν καλές και κακές ταινίες, υπάρχουν μόνο αυτές που μας αρέσουν και εκείνες που δεν μας αρέσουν. Η βαθμολογία βγαίνει από ειδικό πρόγραμμα ανά μισό αστέρι, το άριστα αποτελούν τα 5 αστέρια".
Καλή σας ανάγνωση.. / ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: e-mail: CineS8HMA@yahoo.gr

Η Cine...σθηματική πλευρά της 7ης..

Η Cine...σθηματική πλευρά της 7ης..

19 Σεπτεμβρίου 2011

κριτική: ΑΙ ΕΙΔΟΙ ΤΟΥ ΜΑΡΤΙΟΥ (THE IDES OF MARCH) [*]


[Πρεμιέρα στις Αίθουσες: 13/10/2011
Πρεμιέρα Στο Φεστιβάλ Κινη/φου Αθηνών: 23/09/2011]

Πολιτικό Δράμα / Σκηνοθεσία: Τζορτζ Κλούνεϊ / Σενάριο: Τζορτζ Κλούνεϊ, Γκράντ Χέσλοβ / Πρωταγωνιστούν: Τζορτζ Κλούνεϊ, Ράιαν Γκόσλινγκ, Πολ Τζιαμάτι, Ίβαν Ρέιτσελ Γουντ, Μαρίζα Τομέι, Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, Μαξ Μινγκέλα / Μουσική: Αλεξάντερ Ντεσπλάτ / Παραγωγή: ΗΠΑ 2011 / Διάρκεια: 98''

Υπόθεση: Ένας νέος στο χώρο, εκπρόσωπος τύπου, έχει πιστέψει στον υποψήφιο πρόεδρο για τον οποίο εργάζεται και προσπαθεί για το καλύτερο εκλογικό αποτέλεσμα. Όμως η αντίπαλη παράταξη θα προσπαθήσει να τον πάρει με το μέρος της. Το δίλημμα του θα είναι αν θα επιλέξει στον άνθρωπο που εμπιστεύεται ή αν θα δεχτεί την δελεαστική πρόταση των αντιπάλων. Eνώ κάπου αρχίζει και αντιλαμβάνεται πως τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα, αφού διαπιστώνει πως έχει μπλέξει σε μια πολιτική πλεκτάνη με σκοπό και την προσωπική του εξόντωση.


Ο Τζορτζ Κλούνεϊ κάνει την τρίτη Σκηνοθετική του απόπειρα μετά από τα «Καληνύχτα και Καλή Τύχη» του 2005 και το «Leatherheads» του 2008. Ενώ κάνει την δεύτερη απόπειρα ως δημιουργός να θίξει πολιτικά θέματα. Όπως είχε κάνει και το 2005 με κεντρικό ήρωα έναν θαρραλέο δημοσιογράφο που ήθελε να βγάλει στη φόρα πολιτικά σκάνδαλα που άλλοι δεν τολμούσαν. Έχοντας στην μνήμη σου εκείνη την προσεγμένη δουλειά του Κλούνεϊ από κάθε άποψη.. (Σκηνοθετικά, Σεναριακά, Ερμηνευτικά με τον εξαίσιο David Strathairn, με την νοσταλγική υπέροχη ασπρόμαυρη φωτογραφία και την όλη ατμόσφαιρα να θυμίζει Φιλμ Νουάρ του 60) ..σίγουρα περιμένεις κάτι πιο τολμηρό εφόσον έχει αποβάλει από πάνω του και την Σκηνοθετική του Παρθενία που είχε τότε. Αποτέλεσμα.. μία απογοήτευση.. για να μην πω πολύ περισσότερες.

Τον Κλούνεϊ σε αυτή του την απόπειρα τον χαρακτηρίζει μια αμήχανη νευρικότητα αρχαρίου και πίσω από την κάμερα και όταν στέκεται μπροστά σε αυτήν. Σκηνοθετικά ήταν χωρίς έμπνευση, άτολμος και δεν κατάφερε να δώσει πνοή ούτε στις λίγες καλές στιγμές που είχε το φιλμ. Πολύ λίγες γιατί τόσες επέτρεπε η λυτή και φτωχική πλοκή του φιλμ, η οποία με τον αργόσυρτο ρυθμό της κατάφερε μετά βίας να καλύψει το διάστημα των 98 λεπτών, αλλά έγινε αντιληπτό το ότι άνετα χώραγε σε ένα ημίωρο τηλεοπτικό επεισόδιο. Το σενάριο δεν μπορούσε να στηρίξει την πάσχουσα πλοκή διότι οι όποιες ωραίες ατάκες της εξαντλούνταν υπό την μορφή πολιτικών τηλεοπτικών σποτ.

Κι επειδή όπως λένε ο πνιγμένος από τα μαλλιά πιάνεται, η ταινία βουλιάζοντας προσπάθησε να κρατηθεί από τα μαλλιά των ηχηρών ονομάτων της, από ηθοποιούς είδη καταξιωμένους (Τζορτζ Κλούνεϊ, Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, Πολ Τζιαμάτι), αλλά και ανερχόμενους πολλά υποσχόμενους (Ράιαν Γκόσλινγκ). Τα μαλλιά τους όμως εδώ παρουσιάζονται αδύναμα με έντονη τριχόπτωση, αφού δεν δείχνουν την παραμικρή αντίσταση για να σηκώσουν το όλο εγχείρημα, παρά μόνον μία εξαίρεση.. τον Πολ Τζιαμάτι που παρά τον πολύ μικρό του ρόλο (παρουσιάζεται σε λίγα πλάνα), σου μένει η παρουσία του εντονότερα από άλλους που έχουν μεγαλύτερη προβολή. Μέτριος ήταν ο πολλά υποσχόμενος Ράιαν Γκόσλινγκ, φαίνεται πως δεν του ταιριάζει τόσο η γραβάτα και μάλλον είναι καλύτερος σε πιο νεανικούς ρόλους όπως στην άλλη φετινή του ταινία το «Drive». Ο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν είχε κι αυτός πολύ μικρό ρόλο και βοήθησε όσο του επέτρεπε η περιορισμένη χρονικά παρουσία του στο φακό και οι λιγοστές λέξεις των διαλόγων του. Ο Τζορτζ Κλούνεϊ έδειχνε μια αδικαιολόγητη νευρική αμηχανία, με ένα υπερβολικά αλαζονικό υφάκι και μια έντονα κουστουμαρισμένη ερμηνεία. Τελευταία έχει επαναπαυτεί στους πολύ ατσαλάκωτους χαρακτήρες που τονίζουν μεν την γοητευτική αρρενωπή του πλευρά, ρίχνοντας όμως επικίνδυνα τον ερμηνευτικό του πήχη.. Με αποτέλεσμα αντί να μαζεύει αγαλματίδια, να μαζεύει βραβεία ομορφιάς. Θα πρέπει να προσέχει, διότι όταν βγει από την λίστα των σέξι αντρών, θα έχει μπει στην λίστα των Χρυσών Βατόμουρων. Εγώ νοσταλγώ πάντως τον Κλούνεϊ του «The Perfect Storm».. μπορεί να μην φορούσε γραβάτα, αλλά είχε εκείνο το βαθύ βλέμμα του ήρωα που αντιμετωπίζοντας την οργή της θάλασσας, παραδινόταν στην ανωτερότητά της (απίστευτα συγκινητική σκηνή και δυνατή ερμηνευτικά). Με λίγα λόγια ο Τζορζ στην νέα του ταινία σκηνοθέτησε ακριβώς όπως έπαιξε. Ενώ γράφει (επιμελείται και το σενάριο), μια πολύ σωστή ατάκα στην εν λόγω ταινία.. «Στην Πολιτική αν κάνεις ένα λάθος δεν έχεις το δικαίωμα να συνεχίζεις να παίζεις», το ίδιο ισχύει και στο κινηματογράφο, αν συνεχίσεις να παίζεις έτσι δεν θα έχεις δικαίωμα να κόβεις εισιτήρια.

Μία σκηνή που μου έδωσε κάτι από σκηνοθετικής απόψεως και σωστό είναι να την αναφέρω. Ο Κεντρικός ήρωας έχει βουρκώσει και είναι έτοιμος να δακρύσει μέσα στο αυτοκίνητό του, ενώ η κάμερα τον παρακολουθεί έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου το οποίο δέχεται την βροχή. Κι έτσι οι σταγόνες παρομοιάζονται με τα δάκρυα που είναι έτοιμα να κυλήσουν από τα μάτια του ήρωα μας. Ένας κούκος όμως δεν φέρνει την άνοιξη, ειδικά όταν στην πρώτη του ταινία μας είχε δείξει πως έχει μεγάλη όρεξη ως Σκηνοθέτης. Ελπίζουμε ότι οι επόμενες δουλείες του θα εμπνευστούν από το παρελθόν του.

Όταν παρακολουθείς μια ταινία με μεγάλες προσδοκίες και κατά την διάρκεια της δεν νιώθεις δικαιωμένος κρατάς τις τελευταίες σου ελπίδες αναμένοντας μια έκπληξη από το φινάλε της… Τι συμβαίνει όμως όταν το φινάλε σε κάνει να νομίζεις πως χάλασε ξαφνικά η μηχανή προβολής;

Η ταινία παίρνει ένα αστέρι κι αυτό μόνο και μόνο επειδή ασχολήθηκε με ένα επίκαιρο θέμα παγκοσμίως.. τα πολιτικά σκάνδαλα. Μόνο που ο Κλούνεϊ δεν πήγε το μαχαίρι μέχρι το κόκκαλο, αντιθέτως δεν έκοψε ούτε την επιφάνια του δέρματος.. γιατί αν τα πολιτικά σκάνδαλα ήταν του βάθους που παρουσιάζει η ταινία, τότε θα είχαμε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο! Κύριε Κλούνεϊ σε μια τέτοια εποχή που βοά ο τόπος για παγκόσμια πολιτικά παιχνίδια, όταν παρουσιάζεις μια ταινία πολλά υποσχόμενη και μάλιστα με έναν πολύ έξυπνο τίτλο που αναφέρεται σε ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά σκάνδαλα (Αι Ειδοί του Μαρτίου ήταν μια Ρωμαϊκή γιορτή που γινόταν προς τιμή του Δία στις 15 Μαρτίου, και η έκφραση αυτή είναι γνωστή από την γιορτή του 44 π.Χ. κατά την οποία δολοφονήθηκε ο Ιούλιος Καίσαρας), τότε ή παρουσιάζεις κάτι με θάρρος και τόλμη ή μεταλλάσεις τον τίτλο από "Αι Ειδοί του Μαρτίου", σε "Αι Δοίο του Μαρτίου".. μιας και με αυτό ασχολείτο κυρίως το φιλμ!

Για τον επίλογο αυτής της κριτικής θα δανειστώ τον τίτλο της πρώτης του ταινίας και ο νοών νοείτω..
Καληνύχτα και Καλή Τύχη..

(Ο Πολ Τζιαμάτι σε ΄Β ρόλο, ήταν αυτός που ξεχώριζε ερμηνευτικά)

(Η ερμηνεία του Κλούνεϊ αλά στυλ.. "Είμαι ο Ομορφότερος Άντρας")



Τρέιλερ: