[πρεμιέρα: 26/10/06]
Μυστηρίου-Φαντασίας/ Σκηνοθεσία-Σενάριο: Μ. Ν. Σιάμαλαν/ Πρωταγωνιστούν: Πολ Τζιαμάτι, Μπράις Ντάλας Χάουαρντ, Μπομπ Μπάλαμπαν, Τζέφρι Ράιτ, Τζάρεντ Χάρις, Μ. Νάιτ Σιάμαλαν.
Υπόθεση: Ο Κλίβελαντ επίστατης σε συγκρότημα διαμερισμάτων βρίσκει στην πισίνα του συγκροτήματος μια κοπέλα που τον πείθει ότι είναι ένα πλάσμα από άλλο κόσμο και ότι χρειάζεται τη βοήθειά του, για να την προστατέψει από ένα μεγάλο κίνδυνο.
Φτάσαμε στην πέμπτη ταινία του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν και όλοι οι φαν του δημιουργού περίμεναν ανυπόμονα τη νέα του δουλειά. Δεν ξέρω όμως αν θα περιμένουν με το ίδιο ενδιαφέρον και την επόμενη. Με την “6η αίσθηση” μας εντυπωσίασε, με τον “Άφθαρτο” μας γοητεύει ξανά αποδεικνύοντας ότι δεν είναι ο δημιουργός της μιας επιτυχίας. Μετά ακολούθησε ο “Οιωνός” που ήταν υποδεέστερος, δεν ήταν κακός, αλλά έλειπε η μεγάλη ανατροπή στο φινάλε. Μετά μας πήγε στο “Σκοτεινό χωριό” που ήταν ασύλληπτο σαν ιδέα και ικανοποίησε πλήρως τους λάτρεις τον μεγάλων ανατροπών. Τώρα ήρθε η στιγμή για το “Lady in the water”. Εδώ απουσιάζουν σε κάποιο βαθμό τα στοιχεία που είχαμε συναντήσει μέχρι τώρα στις ταινίες του Σιάμαλαν: Απουσιάζει το στοιχείο της ανατροπής και χάνεται το δραματουργικό ενδιαφέρον για το τι θα συμβεί στη συνέχεια, αφού υπάρχει ένας ήρωας που μας ενημερώνει για το τι θα επακολουθήσει από πολύ νωρίς. Επίσης μας εξηγάει τα πάντα για το μύθο και βλέπουμε όλους τους ήρωες να δέχονται ότι μεταφυσικό χωρίς κανένα ενδοιασμό, δίχως να ζητούν αποδείξεις κι έτσι δεν καταφέρνουν να γίνουν πειστικοί και ρεαλιστικοί. Όποτε οι θεατές απλά περιμένουν να γίνει κάτι που ξέρουν από την αρχή. Το μυστήριο παύει να είναι μυστήριο, οι ήρωες της ταινίας δεν έχουν καμία αμφιβολία για τα όσα υπερφυσικά συμβαίνουν και γενικότερα η ταινία θυμίζει σάτιρα ταινιών μυστηρίου, πράγμα στο οποίο βοηθάνε και οι πολλές κωμικές στιγμές. Αρνητικό επίσης είναι το ότι όλα τα πλάνα εγκλωβίζονται στο συγκρότημα κατοικιών με αποτέλεσμα να γίνονται μονότονα. Υπήρχαν και κάποιες στιγμές που σου προκαλούσαν τρόμο, αν και δεν βοηθούσε σε αυτό ο χώρος που εξελισσόταν η ιστορία (μια πολυκατοικία). Θα ήταν πιο εύπορο έδαφος για ένα θρίλερ, ένα λιγότερο αστικό περιβάλλον. Μας παρουσιάζει κάποια στοιχεία, που νομίζεις ότι η αναφορά τους θα ερμηνευτεί στη πορεία, αλλά τελικά δεν μας εξηγάει το λόγο ύπαρξής τους. Για παράδειγμα η νύμφη μάζευε πράγματα από τον κόσμο των ανθρώπων, αλλά δεν μάθαμε το γιατί, να υποθέσουμε ότι ήταν απλά κλεπτομανής; Ευτυχώς που ο Πολ Τζιαμάτι έδειχνε ότι είχε πάρει στα σοβαρά το όλο εγχείρημα του σκηνοθέτη με την σωστή ερμηνεία του, αλλά όσο του το επέτρεπε το κάπως αφελές σενάριο, που έμπαζε αρκετά νερά, σαν την πισίνα της ηρωίδας. Πάντως πάλι καλά που ο Σιάμαλαν είχε ρόλο στη ταινία ως ηθοποιός και έτσι μας θύμιζε ότι βλέπαμε δικιά του ταινία. Πάντα εμφανιζόταν στις ταινίες του, αλλά στιγμιαία σε κάποια σκηνή (κάνοντας "κάμεο" εμφανίσεις), ενώ εδώ έχει κανονικό ρόλο όπου παίζει και αρκετά καλά. Παρόλα αυτά προς το τέλος καταφέρνει εν μέρει να συγκινήσει, αλλά δεν δίνει την συναισθηματική κορύφωση, με αποτέλεσμα το φινάλε να ξεθωριάζει. Πάντως παρόλες τις αδυναμίες της, η ταινία δεν παύει να σε ταξιδεύει στον παραμυθένιο κόσμο της. Απλά είμαι λίγο αυστηρός, γιατί θα μπορούσε να κάνει ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης αυτή την πολύ καλή ιδέα του, μια ταινία που θα καμάρωνε και ο ίδιος. Για άλλη μια φορά ο σκηνοθέτης εμπιστεύεται την παρτιτούρα της ταινίας, στον συνθέτη Τζέιμς Νιούτον Χάουαρντ (όπως έχει κάνει και στις προηγούμενες δουλειές του) με αποτέλεσμα μία πολύ λυρική μουσική.