[πρεμιέρα: 13/03/25]
Κατασκοπίας / Σκηνοθεσία: Στίβεν Σοντερμπεργκ / Πρωταγωνιστούν: Κέιτ Μπλάνσετ, Μάικλ Φασμπέντερ, Πιρς Μπρόσναν, Μαρίσα Αμπέλα / Στούντιο Παραγωγής: Universal / Διάρκεια: 93 λεπτά
Υπόθεση: Όταν μια πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών κατηγορείται ότι πρόδωσε τη χώρα, ο σύζυγός της, επίσης κατάσκοπος, καλείται να επιλέξει ανάμεσα στα συναισθήματά του & στον επαγγελματισμό του, για να αποδείξει την αθωότητά της ή να συκαλύψει την προδοσία της..
Τα Θετικά (4+)
+ Στιβαρές Ερμηνείες πίσω από το
Κατασκοπευτικό προσωπείο τους, Παγερες & Αδίστακτες.
+ Έντεχνος Εμπαιγμός του Θεατή μεταξύ Αλήθειας και Ψεύδους, διατηρεί καποιο Σασπένς..
+ Σεναριακές Ανατροπές τροφοδοτούν το ενδιαφέρον του θεατή..
+ Χιούμορ & σεξ απίλ ελαφραίνουν λίγο την ατμόσφαιρα (κυρίως από ένα συγκεκριμένο χαρακτήρα του φιλμ).
Τα Αρνητικά (8-)
- Η Πόλυπλοκότητα των Δρώμενων, ο Βομβαρδισμός του Θεατή με Κατασκοπευτικές & Τεχνολογικές Πληροφορίες, απαιτεί την απόλυτη συγκέντρωση & αποστήθιση των πάντων..
- Πλατιάζει υποκύπτοντας σε αχρείαστες επαναλήψεις (π.χ. στον Ανιχνευτή Ψεύδους & στο Τραπέζι) σπαταλώντας πολύτιμο κινηματογραφικό χρόνο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για εμβάθυνση χαρακτήρων και πιο αναλυτική επεξήγηση διευκολύνοντας την κατανόηση των δρώμενων.
- Απουσίαζε εντελώς η Δράση, ενώ το Στόρι θα μπορούσε να της δώσει χώρο στο φιλμ προσδίδοντας μια πιο Κινηνατογραφική αίσθηση..
- Ντοκιμαντερίστικη αίσθηση όχι στην Φωτογραφία, αλλά η ροή της ταινίας κυλούσε αποσπασματικά, χάνοντας την αίσθηση της συνεχόμενης ροής & την αίσθηση του χρόνου (π.χ. πότε άλλαζε η μέρα). Δίνοντας μια Ρεαλιστική διάσταση εις βάρος της κινηματογραφικής πλοκής.
- Καμία Εμβάθυνση στους Χαρακτήρες με αποτέλεσμα για τον θεατή ολοι οι Χαρακτήρες να ήταν εξίσου Ύποπτοι & Αθώοι, Αντιπαθείς & Συμπαθείς. Με αποτέλεσμα Καμία Αγωνία ή Έκπληξη για την Τελική Αποκάλυψη του/της/των Ενόχων..
- Δεν σου μένει καμιά μουσική Νότα στα αυτιά, συνήθως η μουσική επένδυση χτίζει κατασκοπευτική ατμόσφαιρα, αναδύοντας τρόμο και αγωνία. Ακατάπαυστη φλυαρία δίχως μουσικό χαλί.
- Η επίλυση του γρίφου έρχεται απότομα, ξαφνικά χωρίς πολύ ανάλυση και σε απόσταση αναπνοής από τους τίτλους τέλους.. Ενώ δεν σου μένει στο νου η σκηνή του φινάλε..
- Η ταινία έδινε λίγο την αίσθηση ότι ακολουθούσε την τακτική της άστατης ερωτικής ζωής των χαρακτήρων της, την αίσθηση του "Ψεκάστε, Σκουπίστε, Τελιώσατε"..
Ο Ζαν-Κλοντ-Βαν-Νταμ στα Νιάτα του
Τρέιλερ: