[πρεμιέρα: 25/09/2014]
Περιπέτεια Κατασκοπείας / Σκηνοθεσία: Αντουάν Φουκουά / Σενάριο: Ρίτσαρντ Γουένκ / Πρωταγωνιστούν: Ντένζελ Ουάσινγκτον, Μάρτον Τσόκας, Μπιλ Πούλμαν, Μελίσα Λέο, Κλόι Γκρέις Μόρετζ, Ντέιβιντ Χάρμπορ / Παραγωγή: ΗΠΑ / Διανομή: Feelgood Entertainment / Διάρκεια: 131''
Υπόθεση: Ο Ρόμπερτ Μακ Κολ ένας μεσήλικας που ζει μια ήρεμη μα και μονότονη ζωή, είναι υπάλληλος ενός πολυκαταστήματος και τα βράδια διαβάζει βιβλία σε ένα συνοικιακό καφέ.. Εκεί γνωρίζει μια νεαρή ιερόδουλη που κερδίζει την συμπάθειά του.. Όταν οι "προστάτες" της την χτυπούν στέλνοντάς την στην εντατική, ο Ρόμπερτ αποφασίζει να διακόψει την μονότονη ζωή του και αποκαλύπτει το μυστικό του παρελθόν..
Για δεύτερη φορά συναντιούνται ο σκηνοθέτης Αντουάν Φουκουά με τον Ντένζελ Ουάσινγκτον μετά από την ταινία "Ημέρα Εκπαίδευσης" όπου ο Ντένζελ είχε αποσπάσει Όσκαρ Α' Ανδρικού ρόλου στην απονομή του 2002.. Βέβαια καλό είναι να σημειωθεί ότι το όσκαρ εκείνο ο Ντένζελ ίσως να μην το απέσπασε μόνο για εκείνη την ερμηνεία του, θεωρώ πως αδικήθηκε όταν δεν τον βράβευσε η ακαδημία στην απονομή του 2000 για την εξαίσια ερμηνεία του στην ταινία " Τυφώνας: Η Αληθινή Ιστορία".. Όπως και να έχει αυτό δεν μειώνει την πολύ καλή του ερμηνεία τότε, καθώς και την πολύ καλή δουλειά του Φουκουά σε εκείνη τους την συνεργασία.. Το ίδιο μπορώ να ισχυριστώ και για την νέα τους συνεργασία στο "The Equalizer" (που θα πει ο Εξισορροπιστής), όπου ο Ντένζελ Ουάσινγκτον δίνει τον γνωστό καλό του εαυτό ερμηνευτικά και ο σκηνοθέτης για άλλη μια φορά δείχνει πόσο καλά γνωρίζει αυτό το είδος.. Η ταινία είναι η μεταφορά στην μεγάλη οθόνη της κλασικής Αμερικάνικης ομότιτλης σειράς που προβλήθηκε 1985-1989 με πρωταγωνιστή τον Εντουαρντ Γούντγουορντ.
Το σενάριο της ταινίας υπογράφει ο Ρίτσαρντ Γουέκ (είχε γράψει το σενάριο στο "16 Τετράγωνα" [2006] με τον Μπρους Γουίλις). Απλό και λυτό, χωρίς σεναριακές ανατροπές, διατηρώντας μια ευθύγραμμη πορεία δραματουργικά, που μεν ψυλλιάζεσαι την κατεύθυνση της, αλλά δεν χάνεις το ενδιαφέρον σου για την κατάληξή της.. Σε αυτό συμβάλουν σεναριακά και οι καλοδουλεμένοι διάλογοι που μπορεί να μην είναι πολλοί και βαθυστόχαστοι, αλλά αρκούν για να αποτυπώσουν δυνατές και ευφυείς ατάκες που τονίζουν τις ιδιαίτερες ικανότητες του κεντρικού μας ήρωα και να δώσουν την απαραίτητη συναισθηματική χροιά που θα τον κάνει συμπαθή στο κοινό..
Η σκηνοθεσία συνοδεύει πολύ αρμονικά την διπλή ταυτότητα του κεντρικού μας χαρακτήρα.. Αρχικά παρουσιάζει την ζωή του φιλήσυχου και ήρεμου μεσήλικα που εργάζεται ως υπάλληλος σε ένα εμπορικό πολυκατάστημα και ψυχαγωγείτε διαβάζοντας βιβλία σε ένα ήσυχο συνοικιακό καφέ.. Χαλαροί ρυθμοί στο μοντάζ που αποπνέουν μια ηρεμία ανάλογη με του ήρωα.. Στην πορεία όμως ο σκηνοθέτης δίνει ένα νεύρο στα πλάνα του.. Ο ήρωας μας χάνει την ηρεμία του και θυμάται τα παλιά.. θυμάται ποιος ήταν και τι μπορούσε να κάνει.. Η δράση παρουσιάζεται μέσα από σκηνές που δεν σε κουράζουν και τις απολαμβάνεις.. Σε σκηνές όπου κάποιος συγκρούεται με οπλισμένους άντρες της Ρωσικής Μαφίας, είναι λογικό και επόμενο να υπάρξουν και υπερβολές.. Απορώ διαβάζοντας κριτικούς που κατακρίνουν και θάβουν την ταινία με πρόσχημα αυτές τις υπερβολές (π.χ. ο Γιάγκος Αντίοχος στο Αθηνόραμα βαθμολογεί το φιλμ με 0!!!).. Θεωρώ πως οι υπερβολές στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι σε λογικά πλαίσια για το είδος και μάλιστα έχουν ως σημαντικό άλλοθι το μήνυμα που θέλει να περάσει η ταινία στο οποίο θα αναφερθώ στην επόμενη παράγραφο.. Πολύ έξυπνη η ιδέα να ενημερωθεί το κοινό για το πλάνο που είχε ο ήρωας στο μυαλό του πριν από την κάθε επίθεση.. Παρουσιάζεται από ζουμαρισμένα πλάνα και slow motion.. Ζουμάρισμα στην κόρη του ματιού και μετά σε κάθε σημείο που παρατηρεί ώστε να κατανοήσει το κοινό πως θα επιτεθεί.. Με αυτό τον τρόπο αιτιολογούνται σε ένα βαθμό και οι υπερβολές των κατορθωμάτων του.. Αλλά η ουσία σε αυτές τις σκηνές δεν είναι αν υπάρχουν υπερβολές.. αλλά το τι νιώθει ο θεατής όταν τις παρακολουθεί.. και το σίγουρο είναι ότι κάποιες σκηνές προσφέρουν "ανατριχίλες".. Ενώ δεν απουσιάζουν οι έξυπνες παγίδες του ήρωα προς τους αντιπάλους του στην σκηνή της μεγάλης μάχης.. Σημαντικό πλεονέκτημα του ήρωα μας σε αυτή την μάχη.. το ότι παίζει εντός έδρας.. Πολύ έξυπνη ήταν και η μετατροπή χρήσης απλών αντικειμένων (ακόμα και βιβλίου).. Μπορεί να μην κρατούσε όπλα σε πολλές περιπτώσεις, αλλά ο ήρωάς μας μετέτρεπε αντικείμενα που βρισκόντουσαν γύρω του σε αντάξια όπλα με αυτά των αντιπάλων του!!!
Το καστ πολύ ταιριαστό στον κάθε ρόλο, πολύ καλή η ερμηνεία του Μάρτον Τσόκας στο ρόλο του αδίστακτου μαφιόζου Τέντι.. Ενώ ο Ντένζελ Ουάσινγκτον έβαλε την σφραγίδα του για άλλη μια φορά, δίνοντας στην ταινία κύρος με το βάθος της ερμηνείας του.. Για τον ρόλο αυτό αρχικά προοριζόταν ο Ράσελ Κρόου ο οποίος εξίσου θα έδινε μία καλή ερμηνεία.. Αλλά θεωρώ πως το αποτέλεσμα δεν θα ήταν τόσο καλό όσο με τον Ντένζελ, γιατί έχει το βλέμμα που χρειάζεται για έναν τέτοιο ρόλο.. δεν είναι τυχαίο ότι εστιάζει σε αυτό συχνά ο σκηνοθέτης..
Η ταινία έδωσε έμφαση και στην συναισθηματική πλευρά του ήρωα και το συνδέει με το κεντρικό της μήνυμα.. Σίγα σιγά το κοινό μαθαίνει ποιος είναι ο Ρόμπερτ Μακ Κολ.. και σε αυτό το σημείο υπάρχουν και εκπλήξεις για το κοινό.. Μαθαίνουμε πως νιώθει.. πως ένιωθε στο παρελθόν.. αν έχει κάνει πράγματα που μετάνιωσε.. αν υπάρχει κάποια απώλεια που τον πονάει ακόμα.. Αν είναι ευτυχισμένος ή εάν κάτι του λείπει.. Όλα φαίνονται κάπου στο βλέμμα του το οποίο και κατάφερε να διερευνήσει μια απλή κοπέλα που το πρόσεξε.. εστίασε στο χαμένο βλέμμα του.. και ήθελε να ακούει την ήρεμη φωνή του.. Το βλέμα του έβρισκε τον προορισμό του μόνο όταν εστίαζε μοχθηρά στους αντιπάλους του.. ίσως γιατί ποτέ δεν μπόρεσε να καλυφθεί ένα μεγάλο κενό μέσα του.. Η ταινία δίνει έμφαση και στο συναίσθημα πέραν από την δράση κι έτσι την κάνει μία ταινία που την παρακολουθούν ευχάριστα και η μη λάτρεις των Action ταινιών.. Το γενικό της μήνυμα είναι αυτό που λέει πολλές φορές ο πρωταγωνιστής.. "Εσύ αποφασίζεις για το τι θέλεις να γίνεις και αν το θες μπορείς να το πετύχεις".. Πολύ καλό και το τραγούδι της ταινίας από τον Έμινεμ με τίτλο "Guts Over Fear".. Κατάλληλο για να τονίσει την πυγμή και τον τσαμπουκά του ήρωά μας..
Συνοψίζοντας έχουμε ένα φιλμ το οποίο παρακολουθείς με αμείωτο ενδιαφέρον από την αρχή ως το τέλος.. Υπάρχει έντονη δράση, πλούσιο υποκριτικό ταλέντο, ευφυείς ατάκες που σου μένουν.. Και ρίγη ανατριχίλας όταν κάποιος τολμήσει να κάνει κακό σε κάποιον και τον αντιληφτεί ο ήρωας μας.. Άλλωστε όπως λέει και ο ίδιος πάντα δίνει μια ευκαιρία στους κακούς να επανορθώσουν.. αν αγνοήσουν αυτή την ευκαιρία μετά ακολουθεί το ζουμ στην κόρη του ματιού του και..
Ένας Οσκαρικός Ντένζελ αλά Ράμπο..
(Ατάκα από σκηνή της ταινίας: O Ντένζελ πιάνει στον ύπνο Ρώσο Μαφιόζο που κάνει τον αστυνομικό)
Soundtrack: Το τραγούδι της ταινίας "Guts over Fear" από τον Έμινεμ