[πρεμιέρα: 3/5/07]
Σκηνοθεσία: Σαμ Ράιμι.
Πρωταγωνιστούν: Τόμπι Μαγκουάιρ, Κίρστεν Ντανστ, Τόμας Χέιντεν Τσερτς, Τζέιμς Φράνκο, Μπράις Ντάλας Χάουαρντ.
Σενάριο: Σαμ Ράιμι, Ίβαν Ράιμι.
Μουσική: Christopher Young.
Διάρκεια: 140 λεπτά.
Παραγωγή: ΗΠΑ 2007.
Διανομή: AudioVisual.
Υπόθεση: Ο Σπάιντερμαν έχει να αντιμετωπίσει 3 εχθρούς, αλλά το χειρότερο είναι ότι συγκρούεται με τον ίδιο του τον εαυτό και τα συναισθήματά του. Αιτία του τελευταίου, η επιρροή που ασκεί πάνω του ένα εξωγήινο «σκοτεινό-μαύρο» πλάσμα.
Μετά από 3 χρόνια (Spiderman II, 2004) συμπληρώνεται η τριλογία του ανθρώπου-αράχνη στις σκοτεινές αίθουσες. Στο τελευταίο μέρος έχει να αντιμετωπίσει 3 εχθρούς, στη πιο «σκοτεινή» του ταινία. Εδώ ο Σπάιντερμαν αλλάζει χρώμα, από κόκκινος γίνεται μαύρος, μόνο που δεν “μαυρίζει” μόνο εξωτερικά αλλά και εσωτερικά, “μαυρίζει η ψυχοσύνθεσή του. Και αυτό είναι το σημαντικό στοιχείο που την διαφοροποιεί από τα προηγούμενα μέρη κάνοντάς την πιο ενδιαφέρουσα.
Έχουμε πλουραλισμό στη δράση, εξελίσσεται σε διαφορετικά μέτωπα (ο κεντρικός ήρωας έρχεται αντιμέτωπος με ποικίλα προβλήματα: 3 εχθρούς, προβλήματα αισθηματικά, αναζήτηση της ταυτότητάς του) . Οι σκηνές δράσης είναι πολύ νευρώδης και πλαισιώνονται από ένα σπιντάτο μοντάζ, μεταφέρουν την ένταση, μόνο που κάπου ο θεατής “χάνεται” προσπαθώντας να προλάβει να δει τι συμβαίνει. Τα κατορθώματα του ήρωα μας ναι μεν εντυπωσιακά, αλλά σε πολλά σημεία ξεπερνούν κατά πολύ την υπερβολή καταργώντας κάθε νόμο της φυσικής, θυμίζοντας έτσι videogame. [Ενώ έπεφτε σε κενό, πιανόταν με τον ιστό από αντικείμενα που έπεφταν κι αυτά στο κενό, τραβιόταν από αυτά και πατώντας πάνω τους έπαιρνε ώθηση για να κινηθεί προς άλλη κατεύθυνση. Ναι μεν η υπερβολή είναι αναπόφευκτη για τους σούπερ ήρωες, αλλά και αυτή έχει τα όρια της]. Όταν ο Σπάιντερμαν μεταμορφώνεται σε «μαύρο» ήρωα τα περισσότερα πλάνα που τον ακολουθούν είναι υπό το φως του φεγγαριού, συμβάλλοντας έτσι στην προβολή της «σκοτεινής» πλευράς του ήρωα, αποτυπώνοντας μια γοτθική ατμόσφαιρα.
Οι ερμηνείες γενικά είναι επαρκής για τις απαιτήσεις του είδους, χωρίς όμως να υποδεικνύουν κάτι το ιδιαίτερο. Ο πρωταγωνιστής Τόμπι Μαγκουάιρ εδώ παρουσιάζεται υπερβολικά χαζοχαρούμενος (θα μπορούσε να είναι πιο συγκρατημένος) για να φανεί πιο έντονη η αντίθεση στην αλλαγή του χαρακτήρα του, όπου από καλό και συνεσταλμένο παιδί γίνεται κακός και θρασύς. Πάντως ήταν απολαυστική και άκρως διασκεδαστική η μεταμόρφωση του Πίτερ Πάρκερ σε μαγκάκι και αλαζονικού ερωτύλου, προσφέροντας ευχάριστες κωμικές πινελιές (χαρακτηριστική είναι η διαδρομή που κάνει χορεύοντας και φλερτάροντας κάθε περαστική). Το μακιγιάζ που χρησιμοποιήθηκε για να μετατρέψει τον Πάρκερ σε κακό ήταν πολύ έντονο και μας θύμιζε τον έλληνα συνθέτη-τραγουδιστή, Κοριαλά!!!
Παρουσιάζονται πολλά στοιχεία που συνδέουν το φιλμ με τα προηγούμενα μέρη (κυρίως με το πρώτο). Για την κατανόησή του είναι απαραίτητο ο θεατής να έχει παρακολουθήσει και τα προηγούμενα μέρη.
Η ανάθεση της παρτιτούρας άλλαξε χέρια και πήγε από τον Danny Elfman (συνθέτης στα 2 προηγούμενα μέρη), στον Christopher Young. Ορθή κίνηση γιατί η μουσική της ταινίας παύει να είναι τόσο αυστηρά συνοδευτική, στέκεται και ξέχωρα από το φιλμ ως άκουσμα.
Συνήθως τα σίκουελ είναι κατώτερα από τους προκατόχους τους, αλλά εδώ έχουμε εξαίρεση του κανόνα, θεωρώ ότι είναι το καλύτερο της τριλογίας.